Βλάπτουν τα Συλλαλητήρια;

του Ηλία Φιλιππίδη

Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα, τουλάχιστον στην περίοδο της Μεταπολιτεύσεως λειτουργεί με ενσωματωμένους τρεις τοξικούς κανόνες:

•  της εξουσίας ως αυτοσκοπού
•  της εξαρτήσεως από τον ξένο παράγοντα και 
•  της πελατειακής χρήσεως του κράτους έναντι των πολιτών.

Οι συνέπειες αυτής της παθολογίας είναι:

• το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό
• χωρίς δημοκρατική οργάνωση των κομμάτων (αρχηγικά κόμματα) και 
• αναδεύεται μέσα σε ένα μόνιμο ανταγωνιστικό κλίμα, για να διαιρείται ο λαός και να ελέγχεται μέσω του κομματικού φανατισμού.

Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα προτιμά να διαχειρίζεται μόνο του τα εθνικά μας θέματα ερήμην του λαού.
Στον τόπο που γέννησε την δημοκρατία, το πολιτικό μας σύστημα αντιμετωπίζει τον λαό μας ως ανώριμο και ανίκανο να έχει λόγο για τα σοβαρά θέματα και όχι μόνο τα εθνικά.

Υποτίθεται ότι οι πολιτικοί μας είναι σοβαρότεροι και ικανότεροι!...

Παράλληλα οι πολιτικοί μας δεν κάνουν απολύτως τίποτε για την πολιτική διαπαιδαγώγηση του λαού μας. Αντιθέτως δεν θέλουν να ξυπνήσει ο λαός μας, διότι η τακτική του πολιτικού μας συστήματα είναι:

•  να είναι υπόλογο απέναντι στο ξένο παράγοντα και όχι απέναντι στο λαό και

•  να προτιμά την παραχώρηση ελληνικών συμφερόντων, δηλ. να πουλάει κάθε φορά             «ένα κομμάτι Ελλάδα» προκειμένου ο κάθε πρωθυπουργός να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία. 

Η δυνατότητα του Ξένου παράγοντα να αλλάζει Έλληνες πρωθυπουργούς, που δεν «συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις», οφείλεται βασικά στο γεγονός του πρωσοπαγούς χαρακτήρα του πολιτικού μας συστήματος και του εγωκεντρικού και ανταγωνιστικού χαρακτήρα του πολιτικού προσωπικού μας.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών μας φθάνει στο σημεία να αποφεύγουν την εθνική συναίνεση και την συνέχεια τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής μας πολιτικής. Αντί λοιπόν της δημιουργίας ενός αρραγούς και μονίμου πατριωτικού μετώπου, οι πολιτικοί μας υπονομεύουν ο ένας τον άλλον και προτιμούν την μυστική διπλωματία, για να μπορούν να δημιουργούν τετελεσμένα γεγονότα με κρυφές υποχωρήσεις, που αποκαλύπτονται αργότερα. Συμβαίνουν ακόμη χειρότερα: πολιτικοί μας διαβάλλουν τον αντίπαλο τους στον Ξένο παράγοντα και υπόσχονται να είναι αυτοί «ευπειθέστεροι»….

Το συμπέρασμα είναι, ότι όσοι πολιτικοί «απεχθάνονται» τα συλλαλητήρια και τα δημοψηφίσματα είναι κατά κανόνα αυτοί, που υπολογίζουν περισσότερο στον Ξένο παράγοντα παρά στον λαό και διατίθενται για την αναπαραγωγή του συστήματος της υποτέλειας.

Τα Συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας, τόσο αυτά του 1992 όσο και τα τωρινά, όχι μόνο δεν έβλαψαν αλλά αντιθέτως ενίσχυσαν την εξωτερικοί μας πολιτική, διότι :

• έδειξαν σε όλο τον κόσμο, ότι υπάρχουν και Έλληνες Μακεδόνες και αυτοί αποτελούν τόσο την ιστορική όσο και την γεωγραφική συνέχεια της Μακεδονίας και 

• ότι ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός με ιστορική συνείδηση, που δεν την «πουλάει» για χάρη καιροσκοπικών σκοπιμοτήτων.

Στα ευρωπαϊκά συνέδρια διεθνών θεμάτων, στα οποία συμμετείχα στην δεκαετία του 1990 και έπρεπε να αντιμετωπίζω Σκοπιανούς προπαγανδιστές, που μοίραζαν «ενημερωτικά» έντυπα με το τσουβάλι, οι εκφραστές της νατοϊκής γραμμής και ιδιαίτερα οι ορθολογικοί και «αντικειμενικοί» Γερμανοί αλλά και «ευαίσθητοι» για τα ανθρώπινα δικαιώματα μου απαντούσαν: «Εμείς δεν κάνουμε ιστορία, κάνουμε πολιτική»!

Τούθ΄ όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, ότι:

•  η πολιτική είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου και ότι

•  ο ισχυρότερος είναι αυτός, που ερμηνεύει τι ισχύει ως ιστορία και τι όχι.

Με αυτή την έννοια ο ΝΑΤΟ και ορισμένες κατευθυνόμενες ΜΚΟ υπερασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απαιτούν από την Ελλάδα να ντρέπεται, όταν καταφεύγει σε επιχειρήματα ιστορικής φύσεως, ακόμη και αν είναι βάσιμα αλλά από την άλλη πλευρά ενθαρρύνουν τα Σκόπια να πλαστογραφούν ασύστολα την ιστορία και να σφετερίζονται την ιστορική ταυτότητα της ελληνικής Μακεδονίας.

Το πρόβλημα το έχουν τα Σκόπια. Ούτως ή άλλως το μέλλον του κρατιδίου των Σκοπίων είναι αβέβαιο. Γιατί θα πρέπει να χρεωθούμε εμείς την επιβίωση του;

filippidis103@yahoo.gr