Σας ενημερώνουμε, ότι ο Σύλλογος μας διοργανώνει ειδικό αφιέρωμα για την Μάχη της ΚΡΗΤΗΣ υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Κρητικών Πολιτιστικών Σωματείων, που θα γίνει το Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα7μμ
Του Ηλία Φιλιππίδη
1 Το μέλλον, το δημιουργούμε ή έρχεται;
Όταν
κατέρρευσε το Ανατολικό Μπλοκ, κυριαρχούσε η αντίληψη, ότι το παρελθόν έχει
λήξει και ότι εισερχόμεθα σε μία νέα εποχή.
Τα χαρακτηριστικά της θα ήταν:
α. στο μέλλον θα ζούμε χωρίς ψευδαισθήσεις με ιδεολογίες παγκόσμιας κυριαρχίας. Έτσι ο άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος και θα έχει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.
β. την παγκόσμια διάσταση της ανθρωπότητας δεν θα εκπροσωπούν πλέον οι ανταγωνιστικές και επιθετικές ιδεολογίες αλλά μία και μόνη πραγματική κατάσταση που θα είναι η παγκοσμιοποίηση.
γ. η παγκοσμιοποίηση θα
δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, ο οποίος θα είναι ενιαίος και ειρηνικός. Οι
Ανταγωνισμοί θα εκδηλώνονται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας, δεν θα
χρειάζονται πλέον πόλεμοι. Εξάλλου η ενιαιοποίηση των αγορών θα συνεπιφέρει και
την εναρμόνιση των πολιτικών συστημάτων με την διάδοση της κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο.
Το
συμπέρασμα είναι, ότι περιμέναμε έναν ενωμένο, ειρηνικό κόσμο, όπου όλοι οι
άνθρωποι θα ζουν με ελευθερία και ευμάρεια, έναν «τελικό» κόσμο, στον
οποίο θα έφθανε η ανθρωπότητα,
τερματίζοντας μία πορεία χιλιετιών αίματος, πτώχειας για τους περισσότερους
ανθρώπους και υποδουλώσεων. Έτσι ερμηνεύεται και η διαπίστωση του Φουκουγιάμα
για το τέλος της ιστορίας. Η «ιστορία» ήταν στην πραγματικότητα η περιγραφή της
προϊστορικής εποχής της ανθρωπότητας.
Όμως η
σημερινή πραγματικότητα μας δείχνει, ότι έχουμε εισέλθει σε μία εποχή μεγάλης
αβεβαιότητας, γενικευμένου ανταγωνισμού και υποβαθμίσεως μέχρι και εκμηδενίσεως
της έννοιας του ανθρώπου και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ο κόσμος έχει
διασπασθεί σε επιμέρους γεωπολιτικές, γεω-οικονομικές και γεωπολιτισμικές
συσπειρώσεις που θυμίζουν τον 19ο αιώνα, ενώ δεν αποκλείεται ούτε
ένας περιορισμένος έστω, πυρηνικός πόλεμος. Ο πόλεμος και μάλιστα με μορφή
διαρκείας, έχει επιστρέψει στην Ευρώπη. Γενικώς ο κόσμος οδεύει προς έναν νέον
Μεσαίωνα.
2. Το μέλλον μας ανήκει;
Από κοινωνιολογικής απόψεως διαπιστώνουμε ότι:
α. η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια δεν μπορούν να συνυπάρξουν με την έννοια της προόδου. Η πρόοδος είναι μία ποιοτική έννοια και προκύπτει κατόπιν αξιολογήσεως με αξιακά κριτήρια. Από την άλλη ο κόσμος δεν μπορεί να μείνει στάσιμος, εξελίσσεται. Αυτό σημαίνει, ότι η έννοια της εξελίξεως είναι έννοια απλής συγκρίσεως και διαπιστώσεως, δεν είναι έννοια αξιολογήσεως.
β. εξέλιξη χωρίς αξιολόγηση σημαίνει, ότι πάμε στα τυφλά, χωρίς πυξίδα. Η ανθρωπότητα δεν έχει ούτε όραμα ούτε ενότητα.
Αφού λοιπόν η ανθρωπότητα δεν διαθέτει έναν συγκεκριμένο προορισμό, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις όποιες εξελικτικές διαφορές;
Λογικά,
αυτές μπορούν να προέλθουν μόνο από ισχυρές δυναμικές, οι οποίες διαθέτουν
κεκτημένη ταχύτητα. Παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις για κάποιες
δεκαετίες, διαπιστώνουμε, ότι αυτές οι δυναμικές είναι τρεις:
α. ο διαχρονικός γεωπολιτικός ανταγωνισμός, ο οποίος στην εποχή μας κορυφώνεται μεταξύ ΗΠΑ Κίνας και Ρωσίας αλλά και απλώνεται με την διαμόρφωση μιάς εξέδρας διεθνούς ισχύος, όπου συνυπάρχουν αλλά και ανταγωνίζονται, η Ινδία, το Ιράν, ορισμένες αραβικές χώρες και το Ισραήλ. Σε αυτή την εξέδρα φιλοδοξεί να ανεβεί και η γείτων Τουρκία. Όσο για την κατάσταση της Ευρώπης είναι από θλιβερή μέχρι επικίνδυνη. Δεν διαθέτει ούτε ισχυρούς ηγέτες ούτε ανεξαρτησία. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον της.
β. η
επιστήμη, είναι ο πλέον εξελισσόμενος παράγων των τελευταίων 30 ετών με αιχμή
την ψηφιακή τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη. Αν οι επιστήμονες και η
τεχνολογία ήσαν ανεξάρτητοι, θα μπορούσαν να παίξουν έναν καταλυτικό ρόλο για
την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας και της ευτυχίας των λαών και των ανθρώπων.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί ούτε καν θεωρητικά, λόγω της εξαρτήσεως
τους από τις πολιτικές εξουσίες των ισχυρών κρατών και από την δύναμη των
κεφαλαικρατικών ηγεμονιών.
γ. οι κεφαλαιοκρατικές ηγεμονίες φαίνεται, ότι βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας ισχύος για τρεις λόγους:
γ.α. ελέγχουν τις πολιτικές ηγεσίες ακόμη και των ισχυροτέρων χωρών
γ.β. ελέγχουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και γενικότερα την χρηματική ή άυλη οικονομία και
γ.γ. επενδύουν τα τεράστια αφορολόγητα κέρδη τους αγοράζοντας μονάδες
παραγωγής, εμπορίου και υπηρεσιών της πραγματικής οικονομίας καθώς και ακίνητα
με αποτέλεσμα την δημιουργία μιάς καθετοποιημένης παγκόσμιας οικονομίας.
Τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι κατ΄ ουσίαν οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας είναι δύο:
α. ο παράγοντας του ανθρωποκεντρισμού, του αξιοκεντρισμού και της δημιουργίας με ηγέτη τον Άνθρωπο. Από μεταφυσικής απόψεως μπορούμε να πούμε, ότι αυτή είναι η παράταξη του Καλού και
β. ο
παράγοντας της υλικής ισχύος, της επικυριαρχίας και της καταστροφής με ηγέτη
την Δύναμη.
Η
ανθρωπότητα προοδεύει, όταν η παράταξη του Ανθρώπου και του Καλού υπερισχύουν,
οπότε οι υλικές δραστηριότητες των ανθρώπων δεν μπορούν να αυτονομηθούν ούτε να
επιβληθούν, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να αναπτύξουν τα τοξικά τους
χαρακτηριστικά. Το πλέον αντιπροσωπευτικό
παράδειγμα δημιουργικής υπεροχής του Ανθρώπου στην ιστορία της
ανθρωπότητας είναι η γέννηση της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και της
διαμορφώσεως του γενικότερου ελληνικού πολιτισμού. Επίσης οι μεγάλες
επαναστάσεις ήταν εποχές εκρηκτικής υπεροχής του αξιακού ανθρωποκεντρισμού.
Σήμερα στον
Δυτικό τουλάχιστον κόσμο έχει δημιουργηθεί και υπερισχύσει ένα καρτέλ
παγκόσμιας Δυνάμεως ως συμμαχία οικονομικής ηγεμονίας, πολιτικής εξουσίας, τεχνολογίας και ΜΜΕ. Πρόκειται για ένα
σύμπλεγμα απολύτου δυνάμεως, το οποίο έχει δημιουργήσει ένα τείχος, για να
εμποδίσει την ελεύθερη πορεία του Ανθρώπου προς το μέλλον.
Δεν πρέπει
να κάνουμε το λάθος να περιμένουμε την κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως έκανε
ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός στον 20ο αιώνα. Η στρατηγική σκέψη λέγει, ότι
πρέπει να λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας με βάση την χειρότερη εκδοχή (Worst case), διαφορετικά διολισθαίνουμε σε
καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Η οικονομία και κυρίως η διαπλοκή της Δυνάμεως
έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται διαρκώς. Εξάλλου είναι μέγα λάθος να
νομίζουμε, ότι η έννοια της Δυνάμεως ισούται με το μέγεθος και τις δομές της
οικονομίας. Αυτό μπορεί να ίσχυε την εποχή της Βιομηχανικής επαναστάσεως και
έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η βεβαιότητα του Μαρξ για την αποτελεσματικότητα
της θεωρίας του, την οποία ανήγαγε σε φυσικό νόμο. Σήμερα η Δύναμη είναι ένα
δίκτυο δίνης, δηλ. απορροφητικής και μαγνητικής συνδέσεως επιλεκτικών στοιχείων
υπεροχής. Θα μας θέσουν προ του διλήμματος: τί προτιμάτε: μία κατάσταση χάους,
βίας και ανασφάλειας ή μία νέα μεσαιωνική τάξη παγιωμένης ιεραρχίας; Ο Μεσαίωνας θα προβάλλεται ως το μη χείρον,
βέλτιστον.
Το
συμπέρασμά μας προκύπτει πλέον ευανάγνωστα: η ελευθερία του Ανθρώπου ισούται με
την δυνατότητα των λαών να έχουν πρόσβαση στο μέλλον και να διαμορφώνουν το
μέλλον τους. Ο χρόνος κυλάει εις βάρος του Ανθρώπου και η τάση είναι, το τείχος
που μέχρι σήμερα λειτουργεί ως φράκτης προσβάσεως στο μέλλον, να ολοκληρωθεί σε
περιμετρικό τείχος εγκλεισμού του Ανθρώπου μέσα σε μία δεδομένη πραγματικότητα,
προς την οποία ο Άνθρωπος θα υποχρεούται να προσαρμόσει ακόμη και την ίδια του
την ύπαρξη.
3. Η ιστορία της ανθρωπότητας αρχίζει από την
αρχή
Οι δυνάμεις
του Κακού έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ξέρουν τι θέλουν και αυτό είναι η
επιστροφή στην φεουδαρχία σε συνδυασμό με την δουλοποίηση των ανθρώπων. Έχουν
στρατηγικό σχέδιο και το εφαρμόζουν αθόρυβα και σταδιακά. Σε αυτήν την φάση
επιδιώκουν να διαλύσουν τους πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίζεται ολόκληρη η
ανθρωποκεντρική παράδοση αξιών του Δυτικού πολιτισμού και αυτοί είναι: η
οικογένεια, η ελευθερία του λόγου, η αναφορά στο παρελθόν ως αποθεματικό
ιστορικών εμπειριών και ως τράπεζα διαχρονικών αξιών, η έννοια του έθνους
και η κοινωνία.
Η κοινωνία
είναι ο ζωντανός φορέας που βιώνει και αναπαράγει την συλλογική αναφορά στις
ιστορικές εμπειρίες και το σύστημα αξιών ενός εθνικού συνόλου. Η κοινωνία
επίσης είναι η εκκλησία του Δήμου που λειτουργεί και ως κοινότητα ενεργών
πολιτών.
Ο τελικός
σκοπός των δυνάμεων του Κακού είναι η
διάλυση των κοινωνιών και η μετάλλαξη της δημοκρατίας από εκφραστή της λαϊκής
κυριαρχίας σε μηχανισμό νομιμοποιήσεως πολιτικών υπαλλήλων της διεθνούς
επικυριαρχίας. Τα όπλα που χρησιμοποιούν είναι: ο ατομικισμός, ο
δικαιωματισμός, ο σχετικισμός, ο παροντισμός και η υλοφροσύνη.
Ο Δυτικός
πολιτισμός δεν κινδυνεύει μόνο από το πολιτικό Ισλάμ, κινδυνεύει πολύ
περισσότερο από τους δυτικούς ταλιμπάν της Πολιτικής ορθότητας και της «Woke κουλτούρας», οι οποίες δρουν σαρωτικά
μέσα στις κοινωνίες, για να φιμώνουν κάθε αντίθετη άποψη και να επιβάλλουν το
«διαφορετικό» με αιχμή το Κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+. Στην πραγματικότητα θέλουν να
αναγάγουν την εξαίρεση σε κανόνα, για την «απελευθέρωση» δήθεν του ανθρώπου.
Οι δυνάμεις
του Κακού επιδιώκουν το σπάσιμο των κοινωνιών σε δύο επίπεδα. Όχι μόνο δεν τις
ενοχλεί αλλά αντιθέτως τις διευκολύνει, να είναι ρευστή η κοινωνική βάση, να
είναι στην πραγματικότητα ένας χυλός χωρίς συλλογική συνείδηση. Στην κορυφή
όμως της κοινωνικής πυραμίδας η κάστα των φεουδαρχών θα είναι συνειδητή,
συμπαγής και ανεξέλεγκτη. Θα ελέγχει το παγκόσμιο σύστημα ροής της πληροφορίας
και θα έχει άμεση πρόσβαση στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων.
Από την άλλη
πλευρά οι δυνάμεις του Καλού έχουν δύο αδύνατα σημεία:
α. δεν έχουν
την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σε διάφορες κοινωνίες υπάρχουν απλώς ορισμένες
εστίες αντιστάσεως. Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει αντιληφθεί, ποιο είναι
το γενικότερο πρόβλημα. Τα «Κίτρινα γιλέκα» στην Γαλλία ήταν μία κίνηση
αντιστάσεως που θα μπορούσε να δώσει έναν ευρύτερο χαρακτήρα στον αγώνα της και
να ανανεώσει την επαναστατική παράδοση της Γαλλίας αλλά υπέκυψε στην δοκιμασία
του χρόνου. Όμως το λάθος τους ήταν, ότι θεωρούσαν, ότι ο αγώνας τους θα ήταν
μία επανάληψη του Μάη του 1968. Το πρόβλημα σήμερα είναι πιο πολύπλοκο. Το μόνο θετικό είναι, ότι, καθώς οι
οικονομικές ηγεμονίες εκμεταλλεύονται την αύξηση των τιμών, όταν δεν τις
προκαλούν οι ίδιες και καθώς παράλληλα συμπιέζουν το κόστος αγοράς παραγόμενων
προϊόντων, προκαλούν την αντίδραση των παραγωγών. Μπορούμε να προβλέψουμε, ότι
διαμορφώνεται ένα συγκρουσιακό μέτωπο διαρκείας. Όμως δεν αρκεί αυτό για την
αφύπνιση των κοινωνιών. Χρειάζεται μία εκστρατεία γενικότερης θεματικής και
παλλαϊκής ενημερώσεως.
β. το
μεγαλύτερο πρόβλημα μιας λαϊκής αντιστάσεως είναι να ξέρουμε τί θέλουμε, πού
θέλουμε να πάμε. Η μεγάλη δυσκολία του σήμερα είναι, ότι δεν υπάρχουν πλέον
έτοιμες θεωρίες για να τις κάνουμε σημαία. Ίσως αυτό να είναι καλύτερο, διότι ο
χρόνος ξεπερνά και τις πλέον βαθυστόχαστες θεωρίες. Μας ενθουσιάζουν, κοστίζουν
αγώνες και αίμα και όταν αλλάζουν οι συνθήκες, βρισκόμαστε πάλι το ίδιο σημείο.
Το χειρότερο είναι, ότι οι αλλαγές μας βρίσκουν απογοητευμένους και ψυχικά
κουρασμένους.
Το δίδαγμα είναι, ότι:
α. η ειδοποιός διαφορά
της εποχής μας είναι, ότι βρισκόμαστε στο σκαλοπάτι δημιουργίας ενός νέου
κόσμου, ο οποίος θα κινείται πάνω από τον ανθρώπινο πολιτισμό και την
πραγματική οικονομία. Δεν θα είναι προσβάσιμος, διότι δεν θα έχει στο κέντρο
του τον Άνθρωπο αλλά το «Σύστημα», το οποίο θα λειτουργεί ως το ανώτερο και
τελικό στάδιο της φυσικής εξελίξεως της ζωής. Αυτό που είμαστε τώρα, είναι
απλώς το προστάδιο του μέλλοντος που έρχεται, χωρίς να μας ρωτάει, έρχεται ως
ένας νέος φυσικός κόσμος.
β. για να
επιβιώσει ο ανθρωποκεντρικός πολιτισμός που χρειάσθηκε χιλιετηρίδες για να
κτισθεί, πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από της αρχή, με την υποχρέωση να
προσδιορίσουμε τι θέλουμε συνολικά, εποπτικά, στρατηγικά και διαχρονικά. Δεν
γνωρίζουμε πόσες δεκαετίες θα διαρκέσει αυτή η πάλη για την επιβίωση του
Ανθρώπου. Αυτή την φορά δεν υπάρχουν προφήτες και μεσσίες. Έχουμε όμως ένα
πανίσχυρο οπλοστάσιο που είναι το ανθρωποκεντρικό αξιακό απόθεμα του Δυτικού
πολιτισμού με βάση τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό. Ο
αρχαίος ελληνικός πολιτισμός υπήρξε ο πρώτος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός στην
ιστορία της ανθρωπότητας και δεν πρόκειται να ξεπερασθεί, όσοι αιώνες και αν
περάσουν, ακόμη και αν ο άνθρωπος κατακτήσει ολόκληρο το Σύμπαν, διότι οι αξίες
είναι πνεύμα και το πνεύμα δεν βρίσκεται ούτε στο Διάστημα, διότι είναι κάτι
παραπάνω από τους φυσικούς νόμους, ούτε στην ύλη ούτε στο χρήμα. Οι αξίες
βρίσκονται γεννώνται και αναπαράγονται στην συνείδηση των ανθρώπων. Οι αρχαίοι
Έλληνες είναι και παραμένουν οι πρωτοπόροι, οι εφευρέτες και ανυπέρβλητοι εργοστασιάρχες της
Συνειδήσεως και της Δημοκρατίας. Εκεί θα βρούμε τα πνευματικά πολεμοφόδια που
χρειαζόμαστε για τον Αγώνα μας. Ο χριστιανισμός κτίσθηκε πάνω στα θεμέλια του
ελληνικού ανθρωποκεντρισμού, άλλο το θέμα του πώς χειρίσθηκαν οι Εκκλησίες αυτή
την παρακαταθήκη.
4.
Συμπέρασμα
Θα δώσουμε τον αγώνα μας σε τρία πεδία:
α. στο πεδίο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού για τον πνευματικό ανεφοδιασμό μας, για βαθειές πνευματικές εισπνοές που χρειαζόμαστε για την ενδυνάμωση της αγωνιστικής αποφασιστικότητας και ικανότητάς μας, για να αποκτήσουμε οπτική επαφή με τον ορίζοντα της Υπάρξεώς μας.
β. στο πεδίο της συνειδήσεως, για να εντάξουμε στην συνείδησή μας την διάσταση της διαχρονικότητας και της ιστορικής προελεύσεως της έννοιας του Ανθρώπου που είναι αξιακή έννοια και
γ. στο πεδίο της κοινωνίας και προς δύο κατευθύνσεις:
γ.α. μία οριζόντια που είναι η όσο γίνεται πιο ευρεία ενημέρωση του λαού μας, για αυτό που θα ονομάσουμε ως την κυρίαρχη επιδικία της εποχής μας που είναι η διάσωση της ελευθερίας του ανθρώπου και η καταξίωσή του και
γ.β. μία κάθετη που είναι η συνεχής πίεση
προς το πολιτικό σύστημα, για να υποχρεωθεί να παραδεχθεί, ότι στην δημοκρατία
εντολέας είναι ο Λαός και οι πολιτικοί είναι «υπουργοί», δηλ. υπηρέτες,
εντολοδόχοι του Λαού.
Ως Έλληνες έχουμε ιδιαίτερη ευθύνη για την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματός μας και για την διεθνή περιφρούρηση της εννοίας του Ανθρώπου ως αξίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι δυνάμεις του Κακού βομβαρδίζουν συνεχώς τα τελευταία 50 χρόνια τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό, διότι ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς, τους ημιμαθείς Έλληνες, ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι το θεμέλιο ολόκληρου του Δυτικού πολιτισμού, οπότε αν αφαιρεθεί το θεμέλιο, ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός θα καταρρεύσει. Αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει, ο Αγώνας μας αφορά τόσο την Ελλάδα, την πνευματική πατρίδα του Ανθρώπου όσο και ολόκληρο τον Δυτικό πολιτισμό.
Οι θεοί του Ολύμπου ανησυχούν για την κατάσταση στην Ελλάδα Μία κρίσιμη συνεδρίαση στον Όλυμπο.
Του Ηλία Φιλιππίδη:
1. Οι τρεις πραγματικότητες
Υπάρχουν περισσότερες πραγματικότητες. Και γιατί να μην υπάρχουν; Εδώ λένε, ότι υπάρχουν περισσότερα σύμπαντα. Αποδεδειγμένα υπάρχουν περισσότερες γεωμετρίες: Η ευκλείδεια και οι μη ευκλείδειες. Οι αστροφυσικοί έχουν βρει εφαρμογές μη ευκλείδειας γεωμετρίας στο σύμπαν.
Η άποψή μας είναι, ότι υπάρχουν τρεις πραγματικότητες στον κόσμο του ανθρώπου: η τωρινή ή τρέχουσα πραγματικότητα, η ουτοπική και η οραματική ή μεταβατική πραγματικότητα . Όλες οι μεγάλες αξίες, όπως η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, αποτελούν πραγματικότητες στο ποσοστό που λειτουργούν, ως σταθερές αξιακές αναφορές στην ζωή μας αλλά και παραμένουν ταυτόχρονα και πάντα ουτοπικές, διότι δεν επιτρέπεται, ποτέ μα ποτέ, μία τρέχουσα πραγματικότητα να ισχυρισθεί, ότι τις έχει φθάσει.
Η οραματική
ή μεταβατική πραγματικότητα είναι η κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για την
εφαρμογή των μεγάλων ουτοπιών στο πλαίσιο ενός φαντασιακού σχεδίου, που λέγεται
όραμα.
Ενώ είχα εμπλακεί στα αδιέξοδα ενός οραματικού σχεδίου για το μέλλον του Ελληνισμού, ενεργοποιήθηκε το υπόστρωμα του συλλογικού υποσυνειδήτου από τα κατάβαθα της συνειδήσεώς μου και ανέλαβε την πρωτοβουλία να ανοίξει διόδους. Έτσι δημιούργησε ένα φαντασιακό σκηνικό με την μορφή ενός – υποτίθεται – άγνωστου έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τον τίτλο «Reunion στον Όλυμπο».
2. Η «Reunion» στον Όλυμπο.
Μετά την διάλυση της ομάδας του Ολύμπου, η τάξη του Δωδεκαθέου έπειτα από πολλούς αιώνες, λόγω της κρισιμότητας της καταστάσεως στην Ελλάδα, ζήτησε από τον θεό του Άδη, τον Πλούτωνα να τους επιτρέψει μία ολιγοήμερη εκδρομή στον Όλυμπο, για να πραγματοποιήσουν μία «Reunion», να θυμηθούνε τα παλιά και να συζητήσουν την κατάσταση.
Ο λόγος της
εκτάκτου συναντήσεως είναι η ανησυχία που τους προκαλούν οι ειδήσεις από την
Ελλάδα για την γενική κατάρρευση κράτους, πολιτικού συστήματος και κοινωνίας,
με μεγαλύτερο πρόβλημα, την δημογραφική κατάρρευση. Ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται
ραγδαία και η τάση είναι η εξαφάνιση του Ελληνισμού έπειτα από 6.000 χρόνια
εντυπωσιακής πορείας, εκ των οποίων τα 4.000 ήταν τα χρόνια των θεών της
Μυθολογίας. Το καλό είναι, ότι στην μετά θάνατον ζωή οι Έλληνες ξεπερνούν
επιτέλους τους μακροχρόνιους διχασμούς και τις εμφύλιες συγκρούσεις τους και
αναζητούν την επικοινωνία και την σύγκλιση. Εξάλλου τα στρατόπεδα της μετά
θάνατον ζωής είναι τρία και όχι δύο. Είναι ο Παράδεισος, ο Άδης και η Κόλαση.
Στον Παράδεισο πηγαίνουν κατευθείαν μόνο όσοι έζησαν μία άγια ζωή, δηλ. από
υποδειγματική και πάνω. Στον Άδη πηγαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες από
αμνημονεύτων χρόνων. Τα Δημοτικά μας τραγούδια μιλούν για τον «Άδη» και τον
«Κάτω κόσμο». Στον Άδη γίνεται η διαλογή. Με δημοκρατικές ψηφοφορίες οι Έλληνες
του Άδη αποφασίζουν για την τύχη του κάθε νεοαφικνούμενου συμπατριώτη τους. Το
ενδιαφέρον είναι, ότι όλοι λένε οι ίδιοι τι έχουν κάνει στην ζωή τους, δεν
μπορούν να κρυφτούν. ‘Έτσι οι προδότες στέλνονται με ισόβια στην Κόλαση, που
είναι στο υπόγειο του Άδη, οι απατεώνες και οι αναίσθητοι καταδικάζονται με
παραμονή στην Κόλαση ανάλογα με την βαρύτητα των πράξεών τους και των συνεπειών
των πράξεών τους.
3. Η ειδική σύσκεψη για την Ελλάδα.
Όταν η ομάδα του Δωδεκάθεου έφθασε στην κορυφή, πήρε ο καθένας την θέση που είχε τον παληό καλό καιρό απολαμβάνοντας το φως του Ολύμπου και την επιβλητική θέα. Την άλλη ημέρα η θεά Αθηνά πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει την ομάδα στο διαμέρισμά της σε ειδική σύσκεψη για την Ελλάδα. Ο Ερμής ανέπτυξε την έκθεση που είχε συντάξει για την κατάσταση στην Ελλάδα, με βάση τις πληροφορίες που είχε συλλέξει. Το Συμβούλιο των Θεών απεφάσισε να μην ενημερωθεί ο Δίας, διότι η ηλικία του δεν του επέτρεπε να υποστεί έναν τέτοιο συγκλονισμό.
Η όλη
κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Ο πληθυσμός συνεχώς συρρικνώνεται. Στην
δεκαετία 2011-2020 οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 200.000 περίπου και άλλοι
500.000 νέοι άνθρωποι, κάτω των 40, με μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων, έφυγαν για το
εξωτερικό. Μέχρι τις αρχές του άλλου αιώνα δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες στην
Ελλάδα. Στο σημείο αυτό η Θεά Αθηνά, εμφανώς ταραγμένη, διέκοψε την ενημέρωση
του Ερμή και στραφείσα προς τον Απόλλωνα, τον Θεό της μαντικής και της λογικής
τάξεως, τον ερώτησε, εάν τα στοιχεία περί του προβλεπτού χρόνου εξαφανίσεως των
Ελλήνων αποτελούν δημοσιογραφικές
υπερβολές και καταστροφολογίες ή πρόκειται για ελέγξιμα επιστημονικά στοιχεία.
Την διαβεβαίωσε, ότι δυστυχώς πρόκειται για απολύτως επιστημονικά στοιχεία, τα
οποία μπορούν να ελεγχθούν στατιστικώς και κοινωνιολογικώς. Πρόκειται για
επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία εξάγονται με
μαθηματικές καταμετρήσεις και συγκρίσεις του αριθμού των γεννήσεων με τον αριθμό
των θανάτων κατ’ έτος. Ακόμη και μαθητές Γυμνασίου μπορούν να κατανοήσουν
πλήρως το πρόβλημα: ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα σήμερα είναι μόνο 1,3
παιδιά ανά γυναίκα στην παραγωγική ηλικία, ενώ απαιτούνται 2, 11 παιδιά, για να
διατηρείται σταθερός ο πληθυσμός. Έτσι προκύπτει, γιατί κάθε 35-40 χρόνια που
είναι η διάρκεια μίας γενεάς, ο πληθυσμός της Ελλάδας σχεδόν υποδιπλασιάζεται.
Η Αθηνά ρώτησε
τον Απόλλωνα, εάν η Ελλάδα μπορεί να μείνει μία άδεια χώρα, όταν ούτε η φύση
ούτε η ιστορία δέχονται τα κενά.
Ο Απόλλων συμφώνησε
και συνέχισε, ότι μπορεί να φαντασθεί διάφορα σκηνάρια για το μέλλον της
Ελλάδας, όπως το Plan B. Για την περίπτωση που η Ελλάδα μείνει με μερικές μόνο εκατοντάδες
χιλιάδες κατοίκους, η Βρετανία, η οποία ως γνωστόν, ανήκει στις χώρες που
κάνουν σχέδια για τα επόμενα εκατό χρόνια, θα προωθήσει την πρόταση, για να
μετατραπεί όλη η Ελλάδα σε μία τεράστια (ή ό,τι τέλος πάντων θα έχει απομείνει
μέχρι τότε) Disney Land της Αρχαίας Ελλάδας. Την οργάνωση της χώρας σε υπαίθριο μουσείο θα
αναλάβει βεβαίως το Βρετανικό Μουσείο, το οποίο θα κηρύξει την Ελλάδα σε
προαύλιο χώρο του.
Αυτό το
υπαίθριο Μουσείο Ελληνικών αρχαιοτήτων θα φέρει το όνομα του Λόρδου Ελγιν, η
χώρα θα μετονομασθεί σε ELGINLAND (Ελγκιλλανδία). Απέναντι από την Ακρόπολη θα στηθεί προς
τιμήν του ένα τεράστιο άγαλμά του, λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντός του για τις
ελληνικές αρχαιότητες και της μοναδικής συμβολής του στην σύνδεση της Βρετανίας
με την αρχαία Ελλάδα.
Έκπληκτη η Αθηνά
ρώτησε τον Απόλλωνα: Μα είναι δυνατόν να γίνουν αυτά που λες;
Απόλλων: «Αθηνά μου, εάν θεωρείς αυτό το σκηνάριο ως απίθανο, τότε θα παρουσιάσω στην σύναξή μας ένα άλλο ενδεχόμενο, το οποίο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να συμβεί, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να επενδύσω τις μαντικές μου ικανότητες. Πρόκειται για το πλέον εφιαλτικό σκηνάριο, τοPlanΑ».
Ο Απόλλων αφού πήρε μία βαθειά ανάσα, συνέχισε: «Με βάση τα όσα στοιχεία μας γνωστοποιήθηκαν, μπορώ να εικάσω, ότι, όταν ο πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει κατέβει στα τρία εκατομμύρια, δεν θα μπορούμε να μιλάμε πλέον για βιώσιμη κοινωνία και βιώσιμο κράτος. Αυτό υπολογίζω να συμβεί γύρω στο 2070.
Αν όμως στους υπολογισμούς μας προσθέσουμε και τον παράγοντα των μεταναστών, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι και οι οποίοι καθοδηγούνται από φανατικούς ιμάμηδες, οι οποίοι εχθρεύονται γενικώς τον Δυτικό πολιτισμό και είναι εντελώς απρόθυμοι να ενστερνισθούν το ελεύθερο πνεύμα του Ελληνικού πολιτισμού, τότε χωρίς να είμαστε μάντεις, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι στην κομβική δεκαετία του 2060-2070, οι Έλληνες θα αποτελούν ήδη μειοψηφία και οι μουσουλμάνοι από υποβαθμισμένες χώρες του Τρίτου κόσμου θα είναι η πλειοψηφία. Οι πλουσιότεροι Έλληνες, τα ελεύθερα πνεύματα, οι ανήσυχοι νέοι και πολλές γυναίκες θα εγκαταλείψουν την χώρα. Στην Ελλάδα θα μείνει ένας κοινωνικά κατώτερος πληθυσμός, όπου θα κυριαρχούν οι μικτοί γάμοι, με οικογένειες, οι οποίες βαθμιαίως θα ισλαμοποιούνται πλήρως».
Στο σημείο
αυτό ο Απόλλων στρέφεται προς την Αθηνά: «Φίλτατη Αθηνά, αισθάνομαι την υποχρέωση
να σε προετοιμάσω, αλλά όταν το σκέπτομαι, χάνω τον ύπνο μου. Λογικά υπάρχει το
ενδεχόμενο σε κάποια ιερή επέτειο των Μουσουλμάνων να απαιτήσουν οι «πιστοί»,
ως απόδειξη της επικρατήσεως του Θεού πάνω στους «απίστους», την μετατροπή του
Παρθενώνα σε τζαμί. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. το 2.122, όταν η Ελλάδα θα έχει
ισλαμοποιηθεί πλήρως και όταν οι Μουσουλμάνοι θα εορτάσουν τα 1.500 χρόνια της
«Εγίρας» [Την φυγή του Μωάμεθ από την Μέκκα στην Μεδίνα το έτος 622].
Μόλις το
άκουσε αυτό η Αθηνά, λιποθύμησε. Αμέσως ο Ήφαιστος πήρε το δυνατό φυσερό του
και της έκανε αέρα, μέχρι που συνήλθε.
Η Αθηνά
ζήτησε συγνώμη που δεν μπόρεσε να κρατήσει την ψυχραιμία της και συμπλήρωσε:
«Καταλαβαίνετε τον πόνο, που θα μου προκαλούσε μία τέτοια εξέλιξη. Απόλλωνα, σε
παρακαλώ να ολοκληρώσεις την εισήγησή σου. Πρέπει να έχουμε μία πλήρη εικόνα
της καταστάσεως, προτού πάρουμε τις αποφάσεις μας».
Απόλλωνας:
«Το μόνο που έχω να συμπληρώσω, είναι η σύνδεση των δύο σχεδίων, του Plan A και του Plan B. Το Plan A-B αποτελεί ένα δεύτερο εναλλακτικό
Βρετανικό σχέδιο. Με την εξαφάνιση των Ελλήνων οι Βρετανοί θα αισθάνονται ως οι
κληρονόμοι του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Έχουν αναδείξει πολλούς
γλωσσολόγους και ελληνιστές με τελευταίο τον Ρόντρικ Μπίτον. Μετά τον εξισλαμισμό της Ελλάδας και την
μετατροπή της σε τουρκική επαρχία μιάς νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι
Βρετανοί που ξέρουν να τα βρίσκουν με τους Τούρκους, θα μεθοδεύσουν την
ολοκλήρωση του έργου που ξεκίνησε ο Έλγιν. Θα αγοράσουν και θα μεταφέρουν
ολόκληρο τον Παρθενώνα σε ένα προάστιο του Λονδίνου. Επομένως η τελική
επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα θα γίνει επί βρετανικού εδάφους…».
Η Αθηνά τον
διέκοψε: « Αρκετά, δεν μπορώ να ακούω άλλα, να δούμε τι θα κάνουμε».
4. Η εισήγηση της Ήρας.
Οι Θεοί κοίταζαν ο ένας τον άλλο συγκλονισμένοι και αμήχανοι. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τότε η Άρτεμις, που είχε εμπειρίες από την προϊστορική εποχή, πρότεινε να καλέσουν την Ήρα σαν μεγαλύτερη που ήταν, μια και δεν ήθελαν να καλέσουν τον Δία.
Έγινε και ένα διάλειμμα, μέχρι να έλθει η Ήρα και να πιούν λίγο νέκταρ με παγάκια, για να συνέλθουν. Μόλις ήλθε η Ήρα, οι παριστάμενοι Θεοί την υποδέχθηκαν με μία ελαφρά υπόκλιση, η Αθηνά την έβαλε να καθίσει δίπλα της και ο Απόλλωνας ανέλαβε να κάνει μία περίληψη των ήδη λεχθέντων.
Η Ήρα έδειχνε εκνευρισμένη με αυτά που άκουσε και ήταν έτοιμη να ρίξει την ευθύνη στον Δία αλλά σκέφθηκε ότι την μεγαλύτερη ευθύνη είχαν οι ίδιοι οι Έλληνες: «Αχ, αυτοί οι Έλληνες» ξέσπασε, «άλλοτε σοφοί και άλλοτε ανόητοι, άλλοι σοφοί και άλλοι ανόητοι, οι ίδιοι και σοφοί και ανόητοι. Την μία δόξα τω Θεώ και την άλλη βοήθα Παναγ…» Σταμάτησε, κατάλαβε ότι αυτό ήταν αναχρονισμός. Είχε συγχυσθεί πολύ.
Ο Απόλλωνας
πήρε τον λόγο, για να της δώσει τον χρόνο να ηρεμήσει: «Ποτνία Ήρα, αυτό που
αναζητούμε για να βοηθήσουμε τους Έλληνες, είναι ένα Plan C. Υπάρχει; Μπορείς να σκεφθείς κάτι
από την πείρα σου;».
Η Ήρα
προσπάθησε να συγκεντρωθεί, αισθανόταν το βάρος της ευθύνης να πέφτει απάνω
της. Από την κορυφή του Ολύμπου έριξε το βλέμμα της στην γραμμή του ορίζοντα,
σαν να έψαχνε κάτι. Κάποια στιγμή προσήλωσε το μάτι της. Οι παριστάμενοι θεοί
κατάλαβαν, ότι η σκέψη της ήδη ταξίδευε σε παλαιές εμπειρίες της στο νησί του
Πέλοπα, την Πελοπόννησο. Με το μάτι θώπευσε τους λαμπρούς ναούς της στην
Ολυμπία και στο Άργος.
Αφού ήπιε
λίγο νέκταρ, με φωνή γεμάτη συγκίνηση είπε: «Οι Έλληνες είναι ένας λαός με
αντιφάσεις: έχουν δυνατό μυαλό και ακόμη πιο δυναμικό ψυχισμό, σε σημείο, που
αδυνατούν να τον ελέγξουν. Γι’ αυτό είναι ασταθείς, έχουν διακυμάνσεις. Αυτό
που μπορεί να τους κρατήσει σε σταθερή πορεία μέσα στον χρόνο, είναι τα
πρότυπα, πρότυπα προσώπων, πρότυπα ιδεών. Όταν μία κοινωνία περνάει κρίση, όταν
χάνει τον προσανατολισμό της, τότε το πρώτο που ζητάμε, είναι μία σταθερή
τρόπιδα [Καρίνα πλοίου], που είναι η συνείδηση, αυτή ανάγει τους ανθρώπους σε
πρότυπα και τις έννοιες σε ιδανικά.
Σε
παλαιότερη εποχή, που και τότε οι άνθρωποι είχαν προβλήματα, ζούσε ένας
νέος από την Θήβα. Ήταν πολύ δυνατός. Με τα χέρια του νικούσε τα πιο άγρια ζώα.
Διαδιδόταν, ότι ήταν γιός του Δία και γι’ αυτό τον μισούσα και έκανα πολλές
προσπάθειες να τον σκοτώσω. Όμως ο κόσμος τον αγαπούσε, διότι έτρεχε, όπου οι
άνθρωποι χρειάζονταν βοήθεια. ‘Όταν πέθανε, ο Δίας τον ανέβασε στον Όλυμπο και
τον έκανε θεό. Μετάνιωσα για την έχθρα που του είχα, συμφιλιωθήκαμε και τον
έκανα και εγώ παιδί μου.
Ο Ηρακλής
δοξάσθηκε περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στην Γη, όχι γιατί μπορεί να ήταν
γιός του Δία, πολλά παιδιά έσπειρε ο προκομένος ο άνδρας μου ούτε γιατί ήταν
δυνατός, δεν ήταν ο μοναδικός αλλά διότι ενσάρκωνε το πρότυπο της ελληνικής
φιλοτιμίας, του εθελοντισμού και του αθλητισμού. Θεωρείται ο ιδρυτής των
Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Ηρακλής είναι το πρότυπο της ανθρώπινης και κοινωνικής
προσφοράς, αγωνιζόταν για την ανθρωπιά, την δικαιοσύνη και την πρόοδο των
ανθρώπων, ελευθέρωσε τον Προμηθέα και απάλλαξε τους ανθρώπους από τον τρόμο που τους προκαλούσαν άγρια ζώα
και τέρατα, όπως η Λερναία Ύδρα και οι Στυμφαλίδες όρνιθες. Ο κόσμος λάτρεψε
τον Ηρακλή, διότι ξεπέρασε τον εγωϊσμό, την ιδιοτέλεια και τον πειρασμό της
κυριαρχίας και έθεσε την δύναμη του στην υπηρεσία των ανθρώπων. Είναι αυτός που
δίδαξε τους ανθρώπους ότι η κάθε δύναμη δεν είναι σκοπός αλλά το μέσο, για να
υπηρετούμε τις αξίες της αρετής. Το έμβλημα του Ηρακλή ‘Η δύναμη για την αρετή’
έκανε τους ανθρώπους να συνδέσουν τον Ηρακλή με εμένα και όχι με τον
εγωκεντρικό άνδρα μου, παρά το ότι εγώ τον καταπολεμούσα. Το όνομά του σημαίνει
τον αφοσιωμένο στην Ήρα. Ηρακλής σημαίνει το κλέος (δόξα) της Ήρας.
Πιστεύω, ότι
αν ο άνδρας μου δεν τιμωρούσε τον Προμηθέα, επειδή χάρισε στους ανθρώπους την
φωτιά και την γνώση και αν είχε ως πρότυπο τον Ηρακλή, μπορεί η ιστορία να μας
έστελνε στην σύνταξη αλλά όχι με απαξιωτικό τρόπο».
Αθηνά: «
Ένδοξη Ήρα, η πείρα σου είναι μοναδική. Μας βοήθησες να κατανοήσουμε τις
διαχρονικές ρίζες του προβλήματος αλλά και τις δυνατότητες να το
αντιμετωπίσουμε στο σήμερα. Το ζήτημα είναι, πώς θα μπορέσουμε να αναβιώσουμε
το πρότυπο του Ηρακλή στην εποχή μας. Στην εποχή του Ηρακλή η έννοια της
προόδου εκδηλωνόταν ως σύγκρουση μεταξύ της ιδιοτελούς δυνάμεως και της
ανιδιοτελούς προσφοράς και φιλοτιμίας. Το ίδιο δείχνει και η σύγκρουση της
Αντιγόνης με τον ηγεμόνα Κρέοντα. Όμως τα πρόσωπα της αντιπαραθέσεως σε αυτές
τις περιπτώσεις είναι άτομα, δεν προβάλλεται κάποια ομαδική δράση.
Αυτό που
χρειάζονται οι σημερινοί Έλληνες είναι να μάθουν να συνεργάζονται και να δρούν
συλλογικά. Χρειάζονται Ηρακλείς ως καταλύτες κοινωνικών πρωτοβουλιών…».
Στην
συνέχεια τον λόγο πήρε η Εστία, η πιο ήρεμη από τους θεούς και τις θεές, η
προστάτιδα του σπιτιού και της οικογενειακής ζωής: «Εμείς του Ολύμπου δεν
έχουμε πλέον την ευθύνη για την Ελλάδα αλλά μαθαίνουμε, ότι ο ελληνικός λαός
έχει αφεθεί στην τύχη, στερείται πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας..».
Συμπληρώνει
ο Ποσειδώνας: «Η αγαπημένη και ένδοξη Ελλάδα μας έχει καταντήσει σήμερα ένα
ακυβέρνητο καράβι που πλέει σε αχαρτογράφητα νερά χωρίς πυξίδα. Πώς θα
επιβιώσει μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό;».
Συνεχίζει ο
Άρης: «Όσα άκουσα μέχρι τώρα, με έπεισαν, ότι τελικά έχω και εγώ υποχρέωση να
τοποθετηθώ. Για πρώτη φορά στην ζωή μου διαπιστώνω, ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα σήμερα συγκεντρώνουν τα
χαρακτηριστικά τριών αρνητικών καταστάσεων:
α. της αποικιοκρατικής κατοχής
β. της εμπολέμου πολιορκίας και
γ. της εθελούσιας υποτέλειας ή του νέου ραγιαδισμού.
Η Ελλάδα από
γεωπολιτικής πλευράς και μόνο έχει μεγάλη αξία. Το πρόβλημα είναι , ότι οι
Μεγάλες Δυνάμεις δεν βλέπουν την Ελλάδα ως χώρα αλλά ως χώρο και έχουν συνέχεια
απαιτήσεις χωρίς να προσφέρουν ως αντάλλαγμα την ασφάλεια, μόνο λόγια και
αβεβαιότητα».
Αθηνά: « Τα
προβλήματα της Ελλάδας είναι πολλά. Η Ελλάδα είναι ένας πολυτραυματίας. Ίσως
την άλλη φορά θα πρέπει να καλέσουμε και τον Ασκληπιό. Θα παρακαλέσουμε τον
πατέρα μας, τον Δία, να ζητήσει από τον αδελφό του, τον Πλούτωνα, να μας αφήσει
μερικές ημέρες ακόμη, για μία δεύτερη συνεδρίαση. Πάντως μέχρι στιγμής κρατάμε
την πρόταση της σεβαστής Ήρας για την προτροπή προς τους Έλληνες να
δημιουργήσουν όσο γίνεται περισσότερες Ηράκλειες πρωτοβουλίες, ως εστίες βάσεως
χωρίς εξάρτηση από πολιτικά κόμματα. Δεν πρέπει να κάνουν το λάθος να
περιμένουν να εμφανισθεί πρώτα η κοινωνική διαθεσιμότητα, διότι θα χάσουν
πολύτιμο χρόνο. Πρέπει να προηγηθεί η σπορά. Αυτό που έκαναν ο πατρο-Κοσμάς ο
Αιτωλός και ο Ρήγας Βελενστινλής, τα δύο μεγαλύτερα στρατηγικά μυαλά και
μεγαλομάρτυρες του Νεότερου Ελληνισμού
ήταν η σπορά της Ηράκλειας πρωτοβουλίας τους. Η νέα επανάσταση για την
ολοκλήρωση της απελευθερώσεως και της αναγεννήσεως του Ελληνισμού θα πρέπει και
μπορεί να αρχίσει από εστίες οραματικής πρωτοβουλίας».
Αυτά είπε η
Αθηνά και έκλεισε την συνεδρίαση.
Ο πρακτικογράφος (24-10-23) Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός
κοινωνιολογίας και νομικός.
ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ
Επιστολές
Ο τηλεοπτικός
Σασμός
17 Ιουλίου,
2023
Κύριε διευθυντά,
το βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη “Σασμός” (2019) αποτελεί μία σύνθεση
διάφορων πραγματικών περιστατικών της κοινωνικής ζωής της μέσης ορεινής Κρήτης,
τα οποία αναφέρονται στον σασμό, έναν παλαιότερο παραδοσιακό θεσμό συμφιλιώσεως
οικογενειών μετά από βεντέτα ή για να προληφθεί η βεντέτα. Ο όρος προέρχεται
από το ρήμα ισάζω, που σημαίνει γενικώς εξομαλύνω μία ανώμαλη κατάσταση.
Ο θεσμός του σασμού αναγνωρίζει τον φόνο ως κοινωνική ανωμαλία. Η τοπική
κοινωνία είναι πάνω από τα άτομα, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και γι’ αυτό
αναλαμβάνει την ευθύνη της διαμεσολαβήσεως και της αποκαταστάσεως της
κοινωνικής ειρήνης..
Ασφαλώς ο σκοπός του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη, ήταν να αναδείξει αυτόν τον
ιδιαίτερο θεσμό και να ξεναγήσει τον αναγνώστη μέσα από αρνητικά γεγονότα της
κοινωνικής ζωής ορισμένων περιοχών της ορεινής Κρήτης, για να καταλήξει στην
ανάδειξη των ποιοτικών προτεραιοτήτων του κρητικού πολιτισμού. Αυτή ήταν και η
προσδοκία των περισσοτέρων Κρητικών, οι οποίοι θεωρούν ως προσωπική καταξίωση
και χρέος τους την αναπαραγωγή των ηθών αλλά και του ήθους του πολιτισμού της
Κρήτης.
Όμως οι σεναριογράφοι της τηλεοπτικής σειράς έχουν εκφυλίσει τον θεσμό του
σασμού σε ένα παραγέμισμα εγκληματικότητας και λατινο-αμερικάνικου
γκανστερισμού. Παρουσιάζουν το μικρό χωριό “Άνω Ποριά” ως συμπυκνωμένη
Κολομβία! Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οι σεναριογράφοι βάζουν τον
Βαγγέλη, τον συνεργάτη του αρχιεγκληματία Ευθύμη Φαρμάκη, να λέει: «Τι χωριό
είναι αυτό ρε παιδί μου, ένοπλες επιθέσεις, βεντέτες, μάρτυρες σε προστασία,
ούτε στην Κολομβία τέτοια παραβατικότητα» και καταλήγει ειρωνικά: «Μαθιός
Κορλεονάκης, Παυλής Εσκομπαράκης…»! (Επεισόδιο 99).
Τι σχέση έχουν αυτά με τον σασμό; Τι σχέση έχουν με τον σασμό τα “κατορθώματα”
του μαφιόζου Φαρμάκη, που σκοτώνει, για να καλύπτει τις βρωμοδουλειές του, που
είναι τα ναρκωτικά, το εμπόριο όπλων και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος;
Σε μία τηλεοπτική σειρά μακράς διάρκειας, που έφθασε τους 1.462.883 τηλεθεατές
και απευθύνεται στον μέσο άνθρωπο, ακόμη και στους νέους, την ευθύνη του τι και
πώς παρουσιάζεται, έχει ο παραγωγός. Πάντως είναι απαράδεκτο να πλαστογραφείται
ένας σεβαστός κοινωνικός θεσμός και να μετατρέπεται σε σακί, για να χωρέσει,
ό,τι μπορεί να ερεθίσει την περιέργεια και να ανακυκλώνονται οι παραβατικές
καταστάσεις, για να παραταθεί η σειρά για λόγους κερδοσκοπίας.
Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) επιτρέπει να διαφημίζεται η σειρά
ως «κατάλληλη άνω των 12 ετών»; Τι κοινωνικά πρότυπα δίνουμε στους εφήβους μας,
όταν παρουσιάζονται οι άνθρωποι μιάς παραδοσιακής κοινωνίας, από το πρωί μέχρι
το βράδι να «παρακατσέβουν», να ρουφιανεύουν, να συνωμοτούν, να απειλούν και να
σκέπτονται, ποιος θα είναι ο επόμενος νεκρός;
Παράκληση θερμή προς τον συγγραφέα και τον Τ/Σ ALPHA να σκεφθούν την ευθύνη
τους απέναντι στον Κρητικό πολιτισμό και την εικόνα που εισπράττει γι’ αυτόν η
νέα γενεά αλλά και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Ο σασμός είναι ένα δεδομένο
κοινωνικό φαινόμενο για τις βεντέτες και όχι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κάθε
ερεθιστική παραβατικότητα. Η σειρά θα πρέπει να περιοριστεί στα δεδομένα του
θεσμού και να μην παρουσιάζει την Κρήτη σαν Κολομβία.
Ζούμε μία περίοδο ηθικής παρακμής, με κύρια χαρακτηριστικά την ανευθυνότητα και
την αχαλίνωτη και εγκληματική ηδυπάθεια. Πολλά τα απαίσια παραδείγματα τους
τελευταίους μήνες. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι η ευθύνη για το μέλλον
της πατρίδας μας είναι συλλογική και ότι η ακρόπολη της εθνικής μας υπάρξεως
είναι ο πολιτισμός και η ανθρωπιά μας. Ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τις
ευθύνες που του αναλογούν.
Αθήνα – Πειραιάς – Χανιά – Σέλινο,
Επιτροπή πρωτοβουλίας
-Γεώργιος Ουρανός, δρ ιατρός, τέως πρόεδρος Αδελφότητας Κρητών Πειραιώς “Η ΟΜΟΝΟΙΑ”
– Δέσποινα Δαμιανάκη, ιατρός, πρόεδρος του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής « Ο
ΔΙΚΤΑΙΟΣ»
– π. Ιωάννης Γαροφαλάκης, ιερέας, Άγιος Δημήτριος Αττικής
– Νικόλαος Αποστολάκης, ριζίτης, ερευνητής λαογραφίας, Παλαιόχωρα Ν. Χανίων
– Κωνσταντίνος Κωστουράκης, εκπαιδευτικός, Χανιά.
– Αργυρή (Ρούλα) Ζουριδάκη, οικονομολόγος, Γεν. Γραμματέας του Συλλόγου
Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ»
– Ηλίας Φιλιππίδης, συγγραφέας, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας, νομικός.
ΣΧΟΛΙΑ
ΝΤΙΝΟΣ ΤΑΝΙΤΗΣ 17
Ιουλίου, 2023 1:40 μμ At 13:40
Για να παρατραβά με ατελείωτα επεισόδια και χρόνια σε διάρκεια, έχουν
παραξηλώσει τα κείμενα, προσθέτοντας ότι τους κατέβει εκείνη τη στιγμή.
ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ 19
Ιουλίου, 2023 6:40 μμ At 18:40
Αυτά συμβαίνουν, όταν μία κοινωνία παρακμάζει χωρίς όραμα, αξίες και
προτεραιότητες .
Σημ. Η ίδια επιστολή διαμαρτυρίας δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα
ΤΑ ΣΕΛΙΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ στις 26 Ιουλίου 2023
Του Ηλία Φιλιππίδη
1. Η Θεωρία του καιρού.
Ο καιρός
είναι όρος της μετεωρολογίας και αποδίδει το φαινόμενο του ευμετάβλητου
χαρακτήρα των ατμοσφαιρικών συνθηκών. Η πρόβλεψη των ατμοσφαιρικών μεταβολών
αποτελούσε βασικό μέλημα αλλά και προϋπόθεση επιβιώσεως τόσο των ναυτικών όσο
και των αγροτών της Μεσογείου ήδη από την Νεολιθική εποχή. Με την εξέλιξη του
πολιτισμού η έννοια του όρου διευρύνθηκε, εντάχθηκε στην καθημερινή ζωή των
ανθρώπων και απέκτησε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έτσι στην ελληνική γλώσσα εσήμαινε
όχι μόνο τις μεταβολές της ατμόσφαιρας αλλά και τις εναλλαγές της ζωής, την περιοδικότητα
του χρόνου, «καιρός του γελάν και καιρός του κλαίειν», «καιρός του σπείρειν και
καιρός του θερίζειν», έλεγαν οι Στωϊκοί και επαναλαμβάνει ο Εκκλησιαστής.
Τελικά κατέληξε να σημαίνει την ακαταλληλότητα του χρόνου, την «ευκαιρία» καθώς
και την αποτελεσματικότητα. Ο Όμηρος χαρακτηρίζει ως «καίριον» (Ιλ.Θ 84,326) σημεία
του ανθρωπίνου σώματος, όπου το πλήγμα είναι θανατηφόρο.
Με αφορμή την έκφραση «τα σημεία των καιρών» η
οποία προέρχεται από τον Ιησού Χριστό, ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους του
20ου αιώνα, ο Γερμανός Πάουλ Τίλλιχ, ο οποίος το 1933 εγκατέλειψε
την Γερμανία του Χίτλερ, λόγω των σοσιαλιστικών του απόψεων και μετανάστευσε
στις ΗΠΑ, καθιέρωσε την θεωρία του Καιρού, ως τρόπου σκέψεως για την ηθική και
ανθρωποκεντρική αξιολόγηση της ιστορικής εξελίξεως του κόσμου και της κάθε
κοινωνίας. Ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος αισθάνεται υπεύθυνος για την ύπαρξή του
ιδίου και των συνανθρώπων του, δεν πρέπει να παρασύρεται από το κυρίαρχο πνεύμα
του κόσμου αλλά να οξύνει την πνευματική του όραση, για να μπορεί να κρίνει «που
πάει ο κόσμος και η πατρίδα» του. Σήμερα η θεωρία του Καιρού χρησιμοποιείται
ευρύτερα στην φιλοσοφική και γεωπολιτική αξιολόγηση των ιστορικών εξελίξεων,
π.χ. Κορνήλιος Καστοριάδης. Τελικά υπάρχουν δύο Θεοί, ο ένας είναι η αόρατη
κορυφή της πυραμίδας των εξουσιών και ο άλλος είναι ο Θεός του Ανθρώπου, αυτός που ανακάλυψε ο «Υιός του Ανθρώπου», ο
Ιησούς Χριστός. Είναι ο καιρικός Θεός, η αιώνια αντιπολίτευση του κόσμου. Αυτόν
τον «Εκ των κάτω» Θεό τον χρειαζόμαστε.
2. H εκπνοή της Μεταπολιτεύσεως
Η περιλάλητη
Μεταπολίτευση, από πλευράς κοινοβουλευτισμού, επαινείται ως η «ομαλότερη
περίοδος πολιτικού βίου της χώρας», λόγω
της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία χωρίς πραξικοπήματα, αιματηρές συμπλοκές
και νοθείες. Δυστυχώς όμως την Χούντα δεν την διαδέχθηκε η λαϊκή κυριαρχία αλλά
η κομματοκρατία, η δημαγωγία, η αυθαιρεσία, η αχαλίνωτη διαφθορά και η
υποτέλεια της πίσω πόρτας. Όλα αυτά καλύφθηκαν κάτω από τον πολυτελή μανδύα της
ολοκληρώσεως της εντάξεως της Ελλάδας στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια», ακόμη και
στην κλειστή λέσχη του Ευρώ. Στην πραγματικότητα όμως και «ανεπαισθήτως»
συμβάλλαμε στην ολοκλήρωση της παρακμής, της χρεοκοπίας και της υποτέλειας του
Ελλαδικού κράτους καθώς και της απαξιώσεως του πολιτικού του συστήματος. Σήμερα
η Ελλάδα δεν είναι ούτε «εταίρος» και «στρατηγικός σύμμαχος» ούτε καν
προτεκτοράτο, είναι μία στρατιωτική βάση ετεροβαρούς εξαρτήσεως, ένας μεντεσές»
(φιλοφρόνηση του Πάιατ προς κάφρους!) της αμερικανικής γεωπολιτικής και μία
αποικία χρέους της Γερμανίας και της διεθνούς «επενδυτικής» ολιγαρχίας των
αγορών, ενώ έχει προστεθεί και ο Τουρκικός επεκτατισμός.
Θεωρούμε,
ότι καιρικώς η Μεταπολίτευση έχει λήξει. Το θέμα είναι πότε ακριβώς, πώς και
γιατί. Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να αντικαταστήσουμε το ρήμα λήγω, που είναι
ρήμα χρονικού προσδιορισμού, με το ρήμα εκπνέω, που υποδεικνύει
τον τρόπο, τον ποιοτικό χαρακτήρα της τελευτής. Θα λέγαμε, ότι η
Μεταπολίτευση «έληξε», μόνο εάν μπορούσαμε να την εντάξουμε μέσα στην
διαδικασία πολιτικής εξελίξεως του Ελλαδικού κράτους. Ποιός δεν θα ήθελε να ήταν έτσι! Δυστυχώς όμως
για μας και τους απογόνους μας η Μεταπολίτευση δεν είχε εξελικτικό αλλά
καταληκτικώς καθοδικό χαρακτήρα. Με απλά ελληνικά, μας έρριξε σε ένα βαθύ
γκρεμό. Με βάση την καιρική σκέψη καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η
Μεταπολίτευση τελικά ετελεύτησε, ότι εξέπνευσε για δύο λόγους:
Α. Στην
δημοκρατία η πολιτική εξουσία, ως εντολοδόχος του λαού, έχει ως πρωταρχική
υποχρέωση να προστατεύει την φυσική υπόσταση των πολιτών. Μετά ακολουθούν όλες
οι άλλες υποχρεώσεις. Αντιθέτως στην φεουδαρχία η εξουσία έχει το απόλυτο
δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους δουλοπάροικους. Ένα από τα χαρακτηριστικά
της φεουδαρχικής απολύτου κομματοκρατίας της Μεταπολιτεύσεως ήταν και η ένταξη
του δικαιώματος αφαιρέσεως ζωής στους παράγοντες διαμορφώσεως των σχέσεων
εξουσίας-λαού. Γιαυτό πιστεύω, ότι η Μεταπολίτευση έληξε οριστικά την νύχτα της
28ης Φεβρουαρίου ε.ε. Όχι, δεν έγινε κάποιο πραξικόπημα, ήταν η
τελευταία ανθρωποθυσία των 57 επιβατών στην τραγωδία των Τεμπών, οι
περισσότεροι νέοι άνθρωποι.
Η καταδίκη
σε θάνατο αντιστοιχεί στον ύψιστο βαθμό διαφοροποιήσεως της δυνάμεως μεταξύ
εξουσίας και λαού. Από πολιτικής και καιρικής απόψεως δεν χρειάζεται δικαστική
απόφαση, για να επιβάλει στους υπηκόους του την ποινή του θανάτου ένα πολιτικό
σύστημα. Οι δολοφονίες πολιτών διαπράττονται και δια του ενδεχόμενου δόλου.
Όταν οι πολιτικοί της Ελλάδας αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως χαϊβάνια και
αδιαφορούν για τις ολέθριες συνέπειες των παραλείψεών τους, ακόμη και των συνειδητώς
.παράνομων ενέργειών τους, τότε διαπράττουν δολοφονίες. Πρόκειται για όλες
αυτές τις περιπτώσεις, όπου πρωθυπουργοί και υπουργοί ασκούν την εξουσία τους
απλώς ως διαχείριση, ακόμη και ως ορυχείο εξορύξεως δημοσίου χρήματος και
αντλήσεως μιζών, αποφεύγοντας τους ελέγχους, το πολιτικό κόστος και την
σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Αντιθέτως μάλιστα τα «στραβά μάτια» τους
είναι πολύ ακριβά και τα παράνομα συμφέρονται με μεγάλη προθυμία τα
«ασημώνουν». Τώρα, αν κάτι πάει στραβά (Ο μη γένοιτο βεβαίως) θα είναι απλώς «Μία
στραβή στην βάρδια», για την οποία βεβαίως ο «άτυχος» υπουργός θα «αποζημιωθεί»
πριν από τα θύματα, πάλι βεβαίως, από τα ένοχα συμφέροντα.
Όμως με τον
χρόνο ο θάνατος λειτουργεί και ως δίκοπο μαχαίρι. Γι’ αυτό θεωρούμε, ότι ο ενταφιασμός
της Μεταπολιτεύσεως είχε αρχίσει το
επετειακό έτος 2000 με τους 81 νεκρούς στο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα». Ήταν
τότε που ο μέγας Εκσυγχρονιστής Κώστας Σημίτης, μας καθησύχασε με το ηρεμιστικό
«Μην απορείτε, αυτή είναι η Ελλάδα»! Όμως χρειάστηκε να πάρουμε και άλλα
ηρεμιστικά: με τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 κυρίως στην Πελοπόννησο, που δεν
οφείλονταν όμως μόνο σε φυσικά αίτια,
απέδειξαν πάντως την γύμνια του κράτους και το απροστάτευτο των
ανθρώπων, με 84 νεκρούς αυτή την φορά. Ακολούθησαν και άλλες ανθρωποθυσίες: το
2017 η πλημμύρα στην Μάνδρα Αττικής με 24 νεκρούς, το 2018 η πυρκαγιά στο Μάτι,
μία από τις φονικότερες πυρκαγιές παγκοσμίως, με 102 νεκρούς.
Το 2023 η
οργή είχε πλέον ξεχειλίσει. Τα συνθήματα: «Ποτέ πια», «Ως εδώ», «Δεν πάει
άλλο», δεν αφορούσαν μόνο την ασφάλεια των σιδηροδρόμων αλλά ήταν και η
απαίτηση του λαού για «αλλαγή», για ριζική αλλαγή της λειτουργίας του κράτους
αλλά ΚΑΙ του πολιτικού συστήματος. Ο μεν Μητσοτάκης πονηρώς φερόμενος αφαίρεσε
από τον στόχο της Αλλαγής το πολιτικό σύστημα και κήρυξε τον πόλεμο μόνο κατά
του «παλαιού κράτους», λες και η κυβέρνηση δεν είχε καμμία ευθύνη γι’ αυτό. Ο
δε Τσίπρας ανοήτως φερόμενος, αντί να εκμεταλλευθεί το κενό που του άφηνε ο
αντίπαλός του και να κηρύξει παλλαϊκή εκστρατεία για συνολική ριζική Αλλαγή,
μετέτρεψε τον προεκλογικό αγώνα σε προσωπική μονομαχία με τον Μητσοτάκη,
πιστεύοντας ότι έτσι θα εξήψε το θυμικό του λαού και θα τον οδηγούσε στην
κατάληψη των Θερινών ανακτόρων και στην κατάλυση του «καθεστώτος Μητσοτάκη»,
χωρίς να αναλάβει πρόσθετο πολιτικό κόστος.
Τελικά ο
λαός όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από τα ανέξοδα συνθήματα του Τσίπρα αλλά τον
τιμώρησε παραδειγματικά. Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας έκανε λογαριασμούς χωρίς
τον ξενοδόχο.
Β. Ο λαός
μας είναι ένας κουρασμένος και απογοητευμένος λαός, απογοητευμένος ακόμη και
από τον ίδιο του τον εαυτό. Η πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν όμως, ότι αυτός ο
λαός δεν έχει παραλύσει, μπορεί ακόμη να αντιδρά οργισμένα και επικεντρωμένα. Αυτό
που ακόμη δεν θέλει να καταλάβει το πολιτικό μας σύστημα αλλά το έχει
συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του λαού μας, είναι ότι στα Τέμπη
εκτροχιάσθηκε και τραυματίσθηκε βαριά το πολιτικό μας σύστημα. Ο κρατικός
μηχανισμός είναι απλώς το εξάρτημα του πολιτικού συστήματος και ο αποθηκευτικός
χώρος του κομματικού κράτους.
Μετά την
τραγωδία των Τεμπών ο λαός μας έθεσε θέμα ριζικής αλλαγής του πολιτικού μας
συστήματος. Η ένταση της οργής και της αποφασιστικότητας του λαού μας για
αλλαγή αποδεικνύεται κοινωνιολογικώς από το εκρηκτικό αποτέλεσμα των δύο
τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Η κάλπη έγινε ηφαίστειο. Κάνουν μεγάλο λάθος
όσοι περιορίζονται στην αναζήτηση των αιτίων της καταβαραθρώσεως του ΣΥΡΙΖΑ
μόνο στην προεκλογική στρατηγική και τακτική των δύο διεκδικητών της εξουσίας
και δεν βλέπουν το συνολικό νόημα της λαϊκής ετυμηγορίας.
Μπορούμε να χωρίσουμε τους λόγους της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο κατηγορίες:
Β.α. λόγοι που αφορούν τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Τσίπρα και
Β.β.
λόγοι που αφορούν γενικά το πολιτικό μας σύστημα.
Β.α. Ο λαός
μας δεν συγχώρεσε στον Τσίπρα το, ότι τον επεκαλείτο συνεχώς και τον
διαβεβαίωνε, ότι ενεργεί και παλεύει για λογαριασμό του, ενώ παράλληλα
υποτιμούσε την νοημοσύνη του. Ο Τσίπρας είχε μετατρέψει τον προεκλογικό αγώνα
σε πολιτικό θέατρο αναπαραστάσεως του 1981,
με αναστημένο τον Ανδρέα Παπανδρέου τόσο ηχητικώς όσο και με την χρήση
γενικόλογων διχαστικών συνθημάτων. Ο λαός μας έχει κουρασθεί, από το 1974 και
μετά, να τον υποχρεώνουν τα κόμματα, να φοράει τις κομματικές φανέλες, για να
παίζει κάθε φορά στο «ντέρμπι των αιωνίων», μεταξύ της Δεξιάς της σταθερότητας
και της Αριστεράς της δημοκρατίας και της προόδου. Ο λαός μας κατάλαβε
επιτέλους, ότι αυτό ήταν ένα θέατρο και ότι ο ρόλος του ήταν ρόλος κομπάρσου. Ο
Τσίπρας έθετε θέμα ανατροπής του
«καθεστώτος Μητσοτάκη» αλλά όχι θέμα εθνικής κυριαρχίας. Ο λαός μας απέδειξε,
ότι σε ένα σημείο ωρίμασε εντυπωσιακά: απαιτεί αυτοί τουλάχιστον που του
συστήνονται ως αριστεροί να τον σέβονται περισσότερο και του λένε την αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε συνολικά για τον
θεατρικό χαρακτήρα της Μεταπολιτεύσεως. Ο λαός μας απέδειξε, ότι δεν είναι
δεδομένος για κανέναν!
Β.β. Πώς όμως
είναι δυνατόν να μιλάμε για μία συνολική ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος,
όταν ο σεισμός της εκλογικής μάχης ανύψωσε στο διπλάσιο το ποσοστό της ΝΔ, του
κόμματος δηλαδή που φέρει περισσότερες ευθύνες για τα χάλια της πατρίδας μας
από ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ; Πως εξηγείται αυτή η μονόπλευρη ανατροπή;
Υπάρχουν δύο
λόγοι, ο άμεσος και ο έμμεσος. Ο άμεσος έγκειται στο ότι ο κουρασμένος λαός μας
σε αυτές τις εκλογές δεν αναζήτησε τον περισσότερο ένοχο αλλά τον περισσότερο
ικανό να αντιμετωπίσει τα σωρευμένα και επικίνδυνα προβλήματα. Δηλ. έδωσε
προτεραιότητα στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Απεδείχθη, ότι η όποια Αριστερά
έχει χάσει το ηθικό πλεονέκτημα και ο Τσίπρας προσωπικά το τεκμήριο της
αξιοπιστίας. Ο λαός μας προτίμησε να έχει απέναντί του έναν, ο οποίος, ό,τι και
αν κάνει, θα το κάνει συνειδητά, παρά έναν ταχυδακτυλουργό των συνθημάτων και
ακροβάτη της κωλοτούμπας, ο οποίος δεν ξέρει ούτε το τι υπογράφει.
Όμως κατά
την εκτίμησή μας ο έμμεσος λόγος είναι ο σημαντικότερος: ο λαός μας με μία
ανέλπιστη αποφασιστικότητα έστειλε ένα σαφέστατο πολιτικό μήνυμα: ήθελε να
καταρρίψει τους Διδύμους πύργους της αθηναιοκεντρικής Μεταπολιτεύσεως.
Η κατάρρευση
των Διδύμων Πύργων της Νέας Υόρκης στις 9/11/01 ήταν μία φρικτή εγκληματική
πράξη αλλά η «επιτυχία» του εγχειρήματος είχε και την υπογραφή των Μυστικών
υπηρεσιών των ΗΠΑ. Ως σκηνικό όμως μας διευκολύνει, να εξηγήσουμε, τι ακριβώς
συνέβη στις τελευταίες εκλογές. Η μετακίνηση ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων
προς την ΝΔ και τα μικρότερα κόμματα μπορεί μεν να διευκολύνθηκε από το σύστημα
της απλής αναλογικής και της εντυπωσιακής ιδεολογικής ρευστοποιήσεως του
εκλογικού σώματος, όμως δεν πρέπει να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα ως
κάτι συγκυριακό. Αντιθέτως θεωρούμε, ότι διαθέτει έναν έντονο στρατηγικό και
μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Ο λαός προπορεύεται του πολιτικού μας συστήματος και
αρχίζει να κατανοεί ότι:
α. έχουμε
εισέλθει σε μία εσχατολογική περίοδο για την ιστορία του Ελληνισμού. Η
εικοσαετία που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη. Πρέπει να γίνουν πολλά και ριζικά
πράγματα, διαφορετικά είναι αμφίβολο, εάν θα υπάρχει Ελλάδα και αν θα υπάρχουν
Έλληνες μέχρι την αυγή του επόμενου αιώνα.
β. βασική
προϋπόθεση για μία αναστροφή της παρακμής και για μία αναγεννητική ανασύνταξη
της Ελλάδας, είναι η πλήρης ανανέωση, σε βάθος και σε πλάτος, του σημερινού
αποτυχημένου πολιτικού συστήματος.
Το συμπέρασμα
είναι, ότι οι τελευταίες εκλογές στόχευαν στην απαξίωση του συνολικού πολιτικού
συστήματος. Όμως το ένστικτο επιβιώσεως του λαού μας έκρινε, ότι με τόσα πολλά
προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά, δεν θα ήταν σώφρον να κατεδαφισθεί
ταυτόχρονα ολόκληρο το αποτυχημένο ελλαδικό πολιτικό σύστημα εξουσίας, οπότε
για μεν την κυβέρνηση επέλεξε βραχυπρόθεσμα το μη χείρον βέλτιστον, ενώ για την
αντιπολίτευση εψήφισε όχι με κριτήρια επιλογής, διότι αυτό θα μπορούσε να γίνει
και με μία διαφορά της τάξεως του 5 -10%, αλλά με κριτήρια μακροπρόθεσμα.
Δηλ. προτίμησε να αδειάσει τον χώρο της
αξιωματικής αντιπολιτεύσεως σαρωτικά, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις νέων
πολιτικών συσχετισμών. Αν η ΝΔ επιλέχθηκε για λόγους πιεστικής συγκυριακής ανάγκης,
ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίφθηκε για λόγους μακροπρόθεσμης στρατηγικής.
Στην Ελλάδα
από τους Διδύμους πύργους του δικομματικού συστήματος εναλλασσόμενης εξουσίας,
καταρρίφθηκε μόνο ο ένας, ο άλλος τελεί υπό προθεσμίαν κατεδαφίσεως.
Και αν η
παντοδυναμία της ΝΔ δημιουργεί κινδύνους για τα εθνικά μας θέματα; Έλληνες,
δεύρο τον νουν! Πιστεύετε, ότι θα έχει διαφορά, εάν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην
εξουσία; Δεν αποκλείεται τα ανοικτά θέματα να έχουν ήδη συζητηθεί με τον Ξένο
παράγοντα και με τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. Όσο για τα κοινωνικά θέματα
πιστεύετε, ότι έχουμε απελευθερωθεί από τα δεσμά των Μνημονίων;
3. Η δημοκρατία και το «νέο κύμα»
Θέλετε μία
διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς; Δεξιός είναι αυτός που σκέπτεται
συγκυριακά και εξουσιολαγνικά. Λογικό είναι λοιπόν να βαρυπενθεί και να οδύρεται,
όταν το κόμμα του χάνει τις εκλογές. Αριστερός είναι αυτός που σκέπτεται
μακροπρόθεσμα και διαλέγεται τόσο με τον λαό όσο και με την ιστορία. Επομένως,
μία εκλογική ήττα είναι γι’ αυτόν μόνο ένα νέο μάθημα, που θέλει να το διδαχθεί
από τον λαό και την ιστορία. Ο πλούτος του αριστερού είναι η γνώση ως πολιτική
και ιστορική σοφία και όχι οι καρέκλες της εξουσίας και ό,τι άλλο ήθελε
προκύψει. Μπορείτε να μου πείτε, πόσους τέτοιους αριστερούς διαθέτει ο χώρος του
ΣΥΡΙΖΑ; Για την ώρα μόνο ο Διονύσης Τεμπονέρας φαίνεται να ξεχωρίζει. Δεν έβαλε
πλερέζες, αντιθέτως πήρε το μήνυμα του λαού και χάρηκε που ο λαός έκανε αυτό
που ούτε δέκα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσαν να πετύχουν: εκκαθάρισε
σαρωτικά τον χώρο της Αριστεράς από τα «σκουπίδια». Η συμπεριφορά του
Τζανακόπουλου αποδεικνύει, ότι η κατηγορία αυτή είναι πολύ ευρύτερη και δεν
περιορίζεται μόνο στους «Ετερόχθονες». Το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ έχει γεμίσει από
απαίδευτους εξουσιολάγνους μέχρι το κατάστρωμα. Ήλθε ένα κύμα και μπάταρε.
Μακάρι το «νέο κύμα», που περιμένει ο Τσίπρας, να ολοκληρώσει την κάθαρση.
Μάλλον δεν είναι αυτό που εννοεί ο παλαιοκυματικός Τσίπρας. Πρέπει ο χώρος να
αδειάσει από κάθε κίβδηλο και αλλοτριωμένο, για να έλθει επιτέλους μία νέα
πραγματική Αριστερά. «Να έλθει» δεν εννοούμε στην εξουσία, αυτό θα το
αποφασίσει ο λαός, εννοούμε στον πολιτικό χώρο.
Η Ελλάδα
πάσχει και από έλλειμμα δημοκρατίας. Η δημοκρατία όμως δεν είναι θέμα αριθμού
στα έδρανα της Βουλής. Η δημοκρατία κτίζεται εκ των κάτω προς τα επάνω, όπως
κάθε οικοδόμημα και αρχιτέκτονας είναι ο Λαός. Αυτός πήρε την πρωτοβουλία να
κατεδαφισθεί ο χώρος της Αριστεράς, διότι το ισόγειο της δημοκρατίας είναι η
αντιπολίτευση, μετά ακολουθεί ο όροφος της εξουσίας.
Δεν ισχύει
το επιχείρημα, ότι πολλά από τα προβλήματά μας συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, το
αποτέλεσμα μετράει, δεν επιτρέπεται να λέμε, ότι είμαστε ο πιο έξυπνος λαός του
κόσμου και παράλληλα να έχουμε το πιο ηλίθιο κράτος στον κόσμο!
Ο Ηλίας
Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και
νομικός.