Η παρακμή και το τέλος της Μεταπολιτεύσεως

 

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.    Τελείωσε η Μεταπολίτευση; 

    Παραμένει θέμα συζητήσεως στον χώρο της πολιτικής επιστήμης και των πολιτικών αναλυτών το ερώτημα, εάν έχει λήξει η Μεταπολίτευση. Μπορούμε να διακρίνουμε τις διάφορες απόψεις, ανάλογα με τα κριτήρια επιλογής των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και της διάρκειάς της.

    Έτσι η πρώτη άποψη περιορίζει την χρονική διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως στο απολύτως απαραίτητο χρονικό διάστημα για την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών και της καθιερώσεως του πολιτεύματος της αβασίλευτης δημοκρατίας. Όλες αυτές οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν μέχρι το καλοκαίρι του 1975, με το Δημοψήφισμα του 1974, με το οποίο καταργήθηκε η μοναρχία και τελικά με την ψήφιση του νέου Συντάγματος τον Ιούνιο 1975, με το οποίο ιδρύθηκε η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, με την εκλογή του Κ. Τσάτσου από την Βουλή ως του πρώτου προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον Ιούνιο 1975 καθώς και με την δίκη των Συνταγματαρχών το καλοκαίρι του 1975.

   Η προσωπική μου άποψη είναι, ότι η Μεταπολίτευση δεν είναι μία ενιαία πολιτική κατάσταση. Θα πρέπει να την διακρίνουμε την θεσμική από την πολιτική της μορφή. Ως θεσμική διαδικασία πράγματι έληξε με την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την ίδρυση της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Από πολιτικής απόψεως όμως η Μεταπολίτευση έληξε με τις εκλογές της 18^ης Οκτωβρίου 1981 κατά τις οποίες αποδείχθηκε η αντοχή του νέου δημοκρατικού καθεστώτος με την εναλλαγή στην εξουσία των δύο ισχυρότερων και σφόδρα αντίπαλων πολιτικών κομμάτων. Η κυβερνητική αλλαγή έγινε με απόλυτα ειρηνικό τρόπο.

    Όμως η πολιτική λειτουργία της δημοκρατίας δεν εξαρτάται μόνο από την διεξαγωγή των εκλογών αλλά και από τον τρόπο που ασκείται η πολιτική εξουσία. Με αυτή την έννοια η Μεταπολίτευση δεν έχει τελειώσει, διότι το καθεστώς της πολιτικής διακυβερνήσεως που καθιερώθηκε στην Ελλάδα, ειδικά μετά τις εκλογές του 1981, αποδείχθηκε ότι είναι η απόλυτη κομματοκρατία, η ο οποία δυστυχώς συνεχίζεται αμείωτη μέχρι σήμερα. Η κομματοκρατία έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη πολιτική μας παράδοση και είναι πολύ δύσκολο για τον μέσο Έλληνα να μπορέσει να την διακρίνει από το λειτουργικό υπόδειγμα της δημοκρατίας.

    Το ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό καθεστημένο της εποχής μας προβάλλει την άποψη, ότι η Μεταπολίτευση συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας και επομένως θα πρέπει να την κρίνουμε αυτοτελώς και να μη την συγχέουμε με την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, λες και η πολιτική εξουσία δεν φέρει καμμία ευθύνη γι΄ αυτήν. Έτσι αυτή η «σχολή σκέψεως» τερματίζει την Μεταπολίτευση στο έτος 2009, προκειμένου να μη την «αμαυρώσει» με το στίγμα των Μνημονίων.

2.    Τί κάνουμε εμείς;

    Τόσο η πολιτική όσο και η κοινωνιολογική λογική αναγνωρίζει ως δεδομένη την ευθύνη του πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως για την δημοσιονομική και οικονομική κατάρρευση της χώρας. Μάλιστα τα πραγματικά δεδομένα μας επιβάλλουν, να χαρακτηρίσουμε την Μεταπολίτευση ως την πλέον καταστροφική περίοδο ολόκληρου του Νεότερου Ελληνισμού, διότι για πρώτη φορά ο Ελληνισμός διατρέχει τον κίνδυνο να εξαφανισθεί από την ιστορία, έπειτα από μία εντυπωσιακή πορεία τουλάχιστον 6.000 ετών.

   Ο εκφυλισμός της Μεταπολιτεύσεως σε κατρακύλα παρακμής έγκειται στην μετατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε κομματοκρατία της ιδιοτέλειας και της διαφθοράς.

   Δεν χρειάζεται να πούμε την δική μας γνώμη, όταν έχει τοποθετηθεί για το συγκεκριμένο θέμα, ένας επώνυμος, ένθερμος υποστηρικτής της Μεταπολιτεύσεως και ο οποίος μάλιστα υποστήριζε το κόμμα που ήταν στην εξουσία.

  Πρόκειται για τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος, ενώ ήταν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, είπε σε συνέντευξή του στον Ρ/Σ 24/7 στις  2-9-2018: « Η Μεταπολίτευση σάπισε, απαιτείται Νεοπολίτευση. Ο λαός να επιτρέψει στη νέα του γενιά, στους 35ρηδες να πάρουν τα ηνία της χώρας…Όχι δεν είμαστε στην μεταμνημονιακή εποχή…Ο λαός δεν ξέρει που βρίσκεται. Μετά από αυτό το ναυάγιο που έχει υποστεί με αυτά τα τρία Μνημόνια, ο κόσμος είναι παραζαλισμένος. Δεν είναι εύκολο, ένας λαός που έχει κόψει εισιτήριο σε ένα πλοίο για να πάει εκδρομή και το πλοίο καίγεται, βουλιάζει, αυτός ο λαός να πάρει αποφάσεις…Ο λαός είναι πάρα πολύ πληγωμένος, απελπισμένος, απογοητευμένος από τους πρώην, τους επόμενους, τους νυν, τους πάντες».

   Πράγματι, η Ελλάδα ως κράτος και φορέας διαχρονικού πολιτισμού, η κοινωνία της, η δημοκρατία της και η οικονομία της έχουν πληγεί σε βαθμό που θα χρειασθούν 40-50 χρόνια για να επουλωθούν οι πληγές, εφόσον ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, ενώ, εάν συνεχισθεί ο ίδιος ρυθμός υπογεννητικότητας, δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες σε 120 χρόνια.

  Χρειάζεται λοιπόν το «νέο» και μάλιστα επειγόντως. Η σαπίλα του πολιτικού χώρου κατεβαίνει και στην κοινωνία μας. Οι ειδήσεις του δικαστικού και αστυνομικού δελτίου των τελευταίων δύο ετών είναι ανατριχιαστικές και πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, η οικογένεια έχει διαλυθεί. Όμως η λέξη «νέο» είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, ο οποίος παραμένει κενός, εφόσον δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο ουσιαστικό. Για το «νέο» λοιπόν προτείνουμε τον όρο Δημοπολίτευση, ο οποίος παραπέμπει ευθέως στις δίδυμες έννοιες του Δήμου και της Πόλεως, δηλ. στο πολίτευμα της ουσιαστικής δημοκρατίας, το οποίο πρέπει να στηρίζεται σε δύο βάθρα: την άμεση δημοκρατία και τον κοινοτισμό.

    Όμως η Δημοκρατία είναι μία ανθρωποκεντρική και ποιοτική έννοια, διότι στηρίζεται στην ποιότητα του ανθρώπου-πολίτη. Ένα από τα συμπτώματα της παρακμής της Μεταπολιτεύσεως είναι η διαχωριστική γραμμή, που έχει καθιερώσει το πολιτικό μας σύστημα ανάμεσα στην κοινωνία από την μια, της οικονομίας και της λογιστικής των αριθμών από την άλλη. Για τις δυνάμεις της εξουσίας το ζητούμενο είναι η μετρήσιμη κανονικότητα όχι η ποιότητα. Ακούμε συχνά να λέγεται, ότι η αιτία όλων των προβλημάτων μας είναι το έλλειμμα παιδείας. Όμως με την κυριαρχία του συστήματος της κανονικότητας δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ποιοτικό και αξιακό σκοπό το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε όραμα η κοινωνία μας. Ζούμε σε ένα αξιακό κενό και επειδή η φύση μισεί τα κενά, στο κενό εισορμούν η βίαιη συμπεριφορά και οι διαστροφές.

    Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε, είναι η αξιακή ανασυγκρότηση του Έλληνα ανθρώπου και πάνω σε αυτή την βάση θα οικοδομήσουμε το πρότυπο του υπεύθυνου και δημοκρατικού πολίτη. Αυτή είναι η βάση και απάνω της θα στηριχθεί το νέο πολίτευμα της Δημοπολιτεύσεως.