Αστερομάτα είναι η ψυχή της Ελλάδας

 

Ηλία Φιλιππίδη                                                 

Η συμμετοχή της Κλαυδίας Παπαδοπούλου με το τραγούδι «Αστερομάτα» στον διαγωνισμό της «Eurovision» 2025 ήλθε να ταράξει τα λιμνασμένα νερά της πνευματικής παρακμής μας. Η συμμετοχή της δεν συνοδευόταν από μία γενική αισιοδοξία για το αποτέλεσμα. Ακούγονταν αρνητικά σχόλια για την  παλαιομοδίτικη, μέχρι και θεούσικη ενδυμασία της που δεν ταίριαζε στην νεολαιϊστικη μέχρι και αντισυμβατική ατμόσφαιρα της Eurovision. Ήταν ξεκάθαρο, ότι η Κλαυδία δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου». Η συμμετοχή της σηματοδοτούσε την μάχη δύο διαφορετικών κόσμων. Η Κλαυδία πήγαινε να δώσει την μάχη με απίστευτο θάρρος και αυτοπεποίθηση ως νέα αμαζόνα, «ή ταν ή επί τας»!   

Ενοχλούσε ακόμη και η αρχέγονη ποντιακή φυσιογνωμία της, χωρίς αισθητικές επεμβάσεις προσώπου που αντιστοιχούν στα σύγχρονα αγγλοσαξονικά πρότυπα, με γυαλιά και μάλιστα «πατομπούκαλα», όπως τα χαρακτήρισε ο Γιώργος Λιάγκας. Μετά το αποτέλεσμα του Φεβρουαρίου, όπου το τραγούδι «Αστερομάτα» είχε έλθει πρώτο για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Eurovision, ο Λιάγκας, με αφορμή, ότι το διεθνές σύστημα στοιχημάτων κατέτασσε την Ελλάδα στην 18η θέση, είχε σχολιάσει: «Διαφωνώ ….., ότι πρέπει να γίνονται εθνικοί τελικοί. Φέτος έγινε εθνικός τελικός και βγήκε ένα τραγούδι, το οποίο, όταν έλεγα, ότι θα πατώσει, λέγατε, ότι κακώς ο Λιάγκας δεν στηρίζει την Ελλάδα. Τώρα που το τραγούδι αυτό στα στοιχήματα είναι 18ο και ακόμα δεν έχουν βγει όλα τα τραγούδια των άλλων χωρών, πιστεύω, ότι είναι πρώτη φορά που θα πιάσουμε τον πάτο, του πάτου, ώ πάτε! Θα δούμε πρώτη φορά τον πάτο του βαρελιού, τον πάτο του πηγαδιού. Είναι ίσως η χειρότερη ελληνική συμμετοχή που έχουμε κάνει ποτέ…»(THETOC, 19-5-25).

Αυτό δυστυχώς δεν ήταν το μόνο «θάψιμο» της Κλαυδίας. Ο καλλιτεχνικός μάνατζερ Νίκος Μουρατίδης καλεσμένος στην διαδικτυακή εκπομπή «Γηροκομείο» του Ηλία Ψινάκη, είπε με τον ίδιο ευθύ αλλά ακόμη πιο προσβλητικό τρόπο: «Στην Eurovision θα φάμε μεγάλη π…(ακολούθησε μία πρόστυχη λέξη). Καλή η κοπελίτσα, καλό το τραγούδι, πώς πας τώρα με την Γενοκτονία των Ποντίων στο gay party της Eurovision; Gay party είναι η  Eurovision, που πας τώρα…». Ο Ηλίας Ψινάκης συμφωνεί και συμπληρώνει: «Μέσα στην ΕΡΤ δεν έχουν μυαλό πάντως, δεν έχουν καθόλου μυαλό»(Dnews 28-3-25).

Έχουν ενδιαφέρον όμως και τα όσα είπε ο Γ. Λιάγκας μετά την επιτυχία της Κλαυδίας: «… την πάτησα…,δεν το εκτίμησα σωστά από την αρχή…, ίσως εάν είχε 1-2 βδομάδες ακόμα αυτό το κορίτσι, με την δύναμη που έβγαλε η φωνή και η παρουσία της, μη σας πω ότι θα ερχόταν πρώτη….Για μένα το μεγαλύτερο μερίδιο επιτυχίας το έχει η δύναμη ψυχής, η ταπεινότητα και η φωνάρα η συγκλονιστική που τραγούδησε έτσι και ανατριχιάσαμε…Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο το καλλιτεχνικό και της ψυχής αυτής της κοπέλας».  Πάντως ο Γ. Λιάγκας έπεσε για δεύτερη φορά έξω, όταν έλεγε: «….ανέλπιστο αποτέλεσμα, που δεν το περίμενε κανείς. Οποιος τώρα πει, ότι περίμενε, ότι θα βγει έκτη, θα πει ψέματα». Έπρεπε να βγει το αποτέλεσμα, για να αισθανθεί ο Γ. Λιάγκας την ανατριχίλα που προξενεί αυτό το τραγούδι; Γιατί άλλοι αισθάνθηκαν αυτήν την ανατριχίλα από την πρώτη φορά που το άκουσαν;

 Πράγματι το τραγούδι άξιζε μία ακόμη πιο ψηλή θέση. Σίγουρα όμως κάποια παράκεντρα σε δύο τουλάχιστον χώρες, η μία είναι η δική μας, θα επιχείρησαν, να… συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό των ψηφοφόρων.

Μία πρόσθετη δυσκολία ήταν η γλώσσα που δεν ήταν η αγγλική. Με την πρώτη κυκλοφορία των διαφημιστικών γυρισμάτων οι εταιρείες στοιχημάτων κατέτασσαν την Ελλάδα στην 22η θέση με 25 συμμετοχές κρατών, με δεδομένο, ότι η Ευρωπαϊκή νεολαία έχει άλλα κριτήρια. Πάντως η Κλαυδία με το ποντιακό πείσμα της, τόνιζε τα θετικά αποτελέσματα που θα προκύψουν από την συμμετοχή της ανεξαρτήτως σειράς: «Με συγκινεί που πολλοί ξένοι προσπαθούν να μάθουν την ελληνική γλώσσα για να πουν το τραγούδι και νομίζω ότι αυτή είναι πολύ ξεχωριστή νίκη για εμάς τους Έλληνες, γιατί είναι μια πολύ δύσκολη γλώσσα». Αυτός είναι ο βιωματικός πατριωτισμός.  Βεβαίως όλοι συμφωνούσαν, ότι η Κλαυδία διαθέτει ένα ισχυρό σωσίβιο: την φωνή της.

Τελικά ήλθε η μεγάλη έκπληξη: η Κλαυδία κέρδισε την 6η θέση προσφέροντας μας όχι απλώς ανακούφιση, αλλά εθνική υπερηφάνεια, ανεβάζοντας το πεσμένο μας ηθικό.

Οι στίχοι του τραγουδιού αποτελούν ένα εξαιρετικό ποίημα, το οποίο έχει ως εικόνα τον χωρισμό της κόρης από την μάνα, αλλά κατά βάθος αναφέρεται στην Γενοκτονία των Ποντίων από τους Κεμαλικούς Τούρκους το 1919. Τους στίχους έγραψε το ελληνικό μουσικό συγκρότημα ARCADE, το οποίο συνέθεσε και την μουσική μαζί με την Κλαυδία. Βεβαίως πρέπει να προσθέσουμε στην επιτυχία και την εξαιρετική οπτικοποίηση (σκηνοθεσία-χορογραφία) της σκηνικής παρουσίας από τον Φωκά Ευαγγελινό.

Το τραγούδι αποτελεί βασικά μία θρηνητική μπαλάντα, αλλά επιτυγχάνει να μην εκφράζεται ως μοιρολόι. Εξελίσσεται σε μνήμη αγάπης για τους αγαπημένους που χάθηκαν, χωρίς όμως να τους τοποθετεί στο παρελθόν, διότι η αγάπη δεν πεθαίνει. Η αγάπη κάνει αυτά τα πρόσωπα να ζουν, να είναι παρόντα στην ζωή μας. Αυτή την διαρκή παρουσία συμβολίζει η μορφή της μάνας που εμφανίζεται ως μία σιωπηλή συνομιλία.

Η μουσική συνδυάζει την λυρικότητα με την δωρικότητα της μουσικής μας παράδοσης και δένει απόλυτα με το εκτόπισμα της φωνής της Κλαυδίας. Εντυπωσιάζει η δύναμη που εκπέμπει  αυτό το τραγούδι, μια δύναμη που δεν θέλει ούτε να προκαλέσει ούτε να κάνει επίδειξη, αλλά εκπέμπει την αυτάρκεια, την σοβαρότητα και την αυτοπεποίθηση που καλύπτουν το βαθύ νόημα του περιεχομένου του. Η «Αστερομάτα» καθήλωσε με την μουσική, την φωνή και την εικόνα. Το τραγούδι αυτό δεν πήγε να «βρει» τους τηλεθεατές, αλλά αντιθέτως να ασκήσει απάνω τους την ελκυστική του δύναμη και να τους τραβήξει στον δικό του κόσμο. Έτσι το «περίεργο» παρουσιαστικό της Κλαυδίας λειτούργησε ψυχολογικά κατά θετικό τρόπο, αποσπώντας την προσοχή των τηλεθεατών από την γενική χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα της διοργανώσεως και καλώντας τους να νιώσουν, ότι αυτό το τραγούδι κρύβει μέσα του μία βαθύτερη βιωματική ιδιαιτερότητα.

Η «Αστερομάτα» σχηματίζει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου μία κλίμακα βιωμάτων που ανεβάζουν τον άνθρωπο πάνω από την καθημερινότητά και την διασκέδαση.

Ο θρήνος γίνεται συνομιλία, η συνομιλία γίνεται αγάπη, η αγάπη γίνεται κραυγή, η κραυγή δεν επιστρέφει στον πόνο, γίνεται φως αναστάσεως, που αγκαλιάζει όχι μόνο τα αγαπημένα πρόσωπα αλλά και την αγαπημένη Πατρίδα που περιμένει!...

Χωρίς υπερβολή υποστηρίζουμε, ότι το τραγούδι, ως ποίημα και μουσική, αναβιώνει την επική παράδοση του ακριτικού κύκλου. Θα πρέπει να θεωρούμε τους Ποντίους και εννοούμε κυρίως του Ποντίους του σημερινού Πόντου, ως τους ακρίτες του Διαχρονικού Ελληνισμού. 

Το φως της «Αστερομάτας» καταύγασε τελικά τον Ελληνισμό σε όλον τον κόσμο. Μας θύμισε, ότι άλλο εξέλιξη και άλλο πρόοδος, ότι η πρόοδος δεν καταργεί τα διαχρονικά πρότυπα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα εφήμερον ζώον που ζει μόνο στο παρόν, έχει ανάγκη να ζει ταυτόχρονα και στα τρία επίπεδα του χρόνου: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο άνθρωπος είναι ένα διαχρονικόν ζώον, πατάει γερά στα πόδια του, όταν αισθάνεται, ότι τα πρότυπά του και οι ανάγκες του έχουν βαθειές ρίζες στο παρελθόν.

Μετά την επιτυχία της η Κλαυδία Παπαδοπούλου δήλωσε, ότι είναι υπερήφανη για τις ποντιακές ρίζες της και ότι μέσα στο αξιακό της σύστημα υπάρχουν οι αξίες και τα ιδανικά του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Κλαυδία απέδειξε, ότι ένας άνθρωπος του πολιτισμού μπορεί να καθιερωθεί στο Ευρωπαϊκό στερέωμα, ακόμη και πέρα από αυτό, πατώντας γερά στις αρχέγονες πατρογονικές του ρίζες. Την συγχαίρουμε και την ευχαριστούμε για το θάρρος και το παράδειγμα που μας έδωσε!

O Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει νομικός, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και μέλος του προεδρείου της Διεθνούς Επιστημονικής Ενώσεως παγκοσμίου οικονομίας και παγκοσμίου πολιτικής (IWVWW), με έδρα το Βερολίνο.

Δημοσιεύθηκε στο  HUFFINGTON POST  31/05/2025.

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Μίκης Θεοδωράκης για την Χούντα και την σημασία της παιδείας και του πολιτισμού.

 

Μετά την πτώση της Χούντας ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε στην ΕΡΤ την παρακάτω συνέντευξη:

«Αυτό που φοβάται η άρχουσα τάξη περισσότερο από κάθε άλλο, είναι τον παιδευμένο λαό, τον λαό με παιδεία. Τον αγράμματο λαό δεν τον φοβάται καθόλου, τον πάει όπου θέλει. Ο μορφωμένος λαός, αυτός που έχει πολλές γνώσεις, είναι μία γενική υπόθεση, αναμφίβολα είναι ένας στόχος, αρκεί να προηγείται η ποιότητα. Από κάπου όμως ξεκινάει, όταν παίρνει συγκεκριμένη μορφή. Ξεκινάει από την ευαισθησία. Ο παιδευμένος άνθρωπος, αυτός που μπορεί να μπει στα μυστικά της τέχνης, να γίνει δηλαδή μύστης των έργων της τέχνης και των εκφράσεών της, αυτός είναι ανίκητος, αυτός είναι ελεύθερος άνθρωπος, αυτός δεν υποτάσσεται με τίποτα.

Έτσι ήταν οι Αθηναίοι, όταν ήταν μύστες, των μεγάλων μυστικών του Ικτίνου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και γιαυτό έγινε αυτό το θαύμα. Οι πνευματικοί άνθρωποι πριν την Χούντα, δεν μπορώ να πω, ότι είμαστε σαν την αρχαία Αθήνα, αλλά κάναμε κάτι, κάναμε σπορά. Βάζαμε, αυτούς που θέλανε, να αισθάνονται κάτι, ακόμη και αν δεν καταλάβαιναν ακριβώς τι ήταν αυτό. Μπορεί σήμερα ο απλός άνθρωπος να μη μπορεί να καταλάβει καλά-καλά, όταν ακούει «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», αλλά έλαμπε το μάτι τους, ένιωθαν κάτι.

Με την Χούντα όλα αυτά καταστράφηκαν, όπως καταστράφηκε και αυτό το μεγάλο πολιτιστικό κίνημα των Λαμπράκηδων, που ήταν ένα πρωτότυπο κίνημα, δεν ήταν πολιτικό, μονοκομματικό κίνημα. Αυτό το κίνημα εργαζόταν και για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την αμάθεια, την ανέχεια, από την βία, την αστυνομοκρατία, αλλά συγχρόνως έλεγε στον κάθε άνθρωπο, ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για την δική σου παιδεία, την μόρφωσή σου, είσαι υπεύθυνος για τον άλλον.

Και δεν είναι μόνο, ότι κατεστράφη αυτό που έκανα εγώ,… η Χούντα το έκανε αυτό, η Χούντα το έκανε, διότι η Χούντα ήταν η προσωποποίηση της ασχήμιας, έφερε την ασχήμια, ήταν όλα ασχήμια. Θέλετε τον δικτάτορα; Θέλετε τον Παττακό; Και οι άλλοι και τα συνθήματά τους, όλα ήταν ασχήμια. Όταν ήμουν στην Ρώμη, σε μία συγκέντρωση, θέλοντας να παραφράσω την φράση του Γκάμσι, ότι η αλήθεια είναι επαναστατική, είπα: η ομορφιά είναι επανάσταση».  

Από το αρχείο της ΕΡΤ. Μεταδόθηκε στις 21 Απριλίου 2025.

Καταγραφή από Ηλία Φιλιππίδη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η παρακμή και το τέλος της Μεταπολιτεύσεως

 

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.    Τελείωσε η Μεταπολίτευση; 

    Παραμένει θέμα συζητήσεως στον χώρο της πολιτικής επιστήμης και των πολιτικών αναλυτών το ερώτημα, εάν έχει λήξει η Μεταπολίτευση. Μπορούμε να διακρίνουμε τις διάφορες απόψεις, ανάλογα με τα κριτήρια επιλογής των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και της διάρκειάς της.

    Έτσι η πρώτη άποψη περιορίζει την χρονική διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως στο απολύτως απαραίτητο χρονικό διάστημα για την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών και της καθιερώσεως του πολιτεύματος της αβασίλευτης δημοκρατίας. Όλες αυτές οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν μέχρι το καλοκαίρι του 1975, με το Δημοψήφισμα του 1974, με το οποίο καταργήθηκε η μοναρχία και τελικά με την ψήφιση του νέου Συντάγματος τον Ιούνιο 1975, με το οποίο ιδρύθηκε η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, με την εκλογή του Κ. Τσάτσου από την Βουλή ως του πρώτου προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον Ιούνιο 1975 καθώς και με την δίκη των Συνταγματαρχών το καλοκαίρι του 1975.

   Η προσωπική μου άποψη είναι, ότι η Μεταπολίτευση δεν είναι μία ενιαία πολιτική κατάσταση. Θα πρέπει να την διακρίνουμε την θεσμική από την πολιτική της μορφή. Ως θεσμική διαδικασία πράγματι έληξε με την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την ίδρυση της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Από πολιτικής απόψεως όμως η Μεταπολίτευση έληξε με τις εκλογές της 18^ης Οκτωβρίου 1981 κατά τις οποίες αποδείχθηκε η αντοχή του νέου δημοκρατικού καθεστώτος με την εναλλαγή στην εξουσία των δύο ισχυρότερων και σφόδρα αντίπαλων πολιτικών κομμάτων. Η κυβερνητική αλλαγή έγινε με απόλυτα ειρηνικό τρόπο.

    Όμως η πολιτική λειτουργία της δημοκρατίας δεν εξαρτάται μόνο από την διεξαγωγή των εκλογών αλλά και από τον τρόπο που ασκείται η πολιτική εξουσία. Με αυτή την έννοια η Μεταπολίτευση δεν έχει τελειώσει, διότι το καθεστώς της πολιτικής διακυβερνήσεως που καθιερώθηκε στην Ελλάδα, ειδικά μετά τις εκλογές του 1981, αποδείχθηκε ότι είναι η απόλυτη κομματοκρατία, η ο οποία δυστυχώς συνεχίζεται αμείωτη μέχρι σήμερα. Η κομματοκρατία έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη πολιτική μας παράδοση και είναι πολύ δύσκολο για τον μέσο Έλληνα να μπορέσει να την διακρίνει από το λειτουργικό υπόδειγμα της δημοκρατίας.

    Το ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό καθεστημένο της εποχής μας προβάλλει την άποψη, ότι η Μεταπολίτευση συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας και επομένως θα πρέπει να την κρίνουμε αυτοτελώς και να μη την συγχέουμε με την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, λες και η πολιτική εξουσία δεν φέρει καμμία ευθύνη γι΄ αυτήν. Έτσι αυτή η «σχολή σκέψεως» τερματίζει την Μεταπολίτευση στο έτος 2009, προκειμένου να μη την «αμαυρώσει» με το στίγμα των Μνημονίων.

2.    Τί κάνουμε εμείς;

    Τόσο η πολιτική όσο και η κοινωνιολογική λογική αναγνωρίζει ως δεδομένη την ευθύνη του πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως για την δημοσιονομική και οικονομική κατάρρευση της χώρας. Μάλιστα τα πραγματικά δεδομένα μας επιβάλλουν, να χαρακτηρίσουμε την Μεταπολίτευση ως την πλέον καταστροφική περίοδο ολόκληρου του Νεότερου Ελληνισμού, διότι για πρώτη φορά ο Ελληνισμός διατρέχει τον κίνδυνο να εξαφανισθεί από την ιστορία, έπειτα από μία εντυπωσιακή πορεία τουλάχιστον 6.000 ετών.

   Ο εκφυλισμός της Μεταπολιτεύσεως σε κατρακύλα παρακμής έγκειται στην μετατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε κομματοκρατία της ιδιοτέλειας και της διαφθοράς.

   Δεν χρειάζεται να πούμε την δική μας γνώμη, όταν έχει τοποθετηθεί για το συγκεκριμένο θέμα, ένας επώνυμος, ένθερμος υποστηρικτής της Μεταπολιτεύσεως και ο οποίος μάλιστα υποστήριζε το κόμμα που ήταν στην εξουσία.

  Πρόκειται για τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος, ενώ ήταν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, είπε σε συνέντευξή του στον Ρ/Σ 24/7 στις  2-9-2018: « Η Μεταπολίτευση σάπισε, απαιτείται Νεοπολίτευση. Ο λαός να επιτρέψει στη νέα του γενιά, στους 35ρηδες να πάρουν τα ηνία της χώρας…Όχι δεν είμαστε στην μεταμνημονιακή εποχή…Ο λαός δεν ξέρει που βρίσκεται. Μετά από αυτό το ναυάγιο που έχει υποστεί με αυτά τα τρία Μνημόνια, ο κόσμος είναι παραζαλισμένος. Δεν είναι εύκολο, ένας λαός που έχει κόψει εισιτήριο σε ένα πλοίο για να πάει εκδρομή και το πλοίο καίγεται, βουλιάζει, αυτός ο λαός να πάρει αποφάσεις…Ο λαός είναι πάρα πολύ πληγωμένος, απελπισμένος, απογοητευμένος από τους πρώην, τους επόμενους, τους νυν, τους πάντες».

   Πράγματι, η Ελλάδα ως κράτος και φορέας διαχρονικού πολιτισμού, η κοινωνία της, η δημοκρατία της και η οικονομία της έχουν πληγεί σε βαθμό που θα χρειασθούν 40-50 χρόνια για να επουλωθούν οι πληγές, εφόσον ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, ενώ, εάν συνεχισθεί ο ίδιος ρυθμός υπογεννητικότητας, δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες σε 120 χρόνια.

  Χρειάζεται λοιπόν το «νέο» και μάλιστα επειγόντως. Η σαπίλα του πολιτικού χώρου κατεβαίνει και στην κοινωνία μας. Οι ειδήσεις του δικαστικού και αστυνομικού δελτίου των τελευταίων δύο ετών είναι ανατριχιαστικές και πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, η οικογένεια έχει διαλυθεί. Όμως η λέξη «νέο» είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, ο οποίος παραμένει κενός, εφόσον δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο ουσιαστικό. Για το «νέο» λοιπόν προτείνουμε τον όρο Δημοπολίτευση, ο οποίος παραπέμπει ευθέως στις δίδυμες έννοιες του Δήμου και της Πόλεως, δηλ. στο πολίτευμα της ουσιαστικής δημοκρατίας, το οποίο πρέπει να στηρίζεται σε δύο βάθρα: την άμεση δημοκρατία και τον κοινοτισμό.

    Όμως η Δημοκρατία είναι μία ανθρωποκεντρική και ποιοτική έννοια, διότι στηρίζεται στην ποιότητα του ανθρώπου-πολίτη. Ένα από τα συμπτώματα της παρακμής της Μεταπολιτεύσεως είναι η διαχωριστική γραμμή, που έχει καθιερώσει το πολιτικό μας σύστημα ανάμεσα στην κοινωνία από την μια, της οικονομίας και της λογιστικής των αριθμών από την άλλη. Για τις δυνάμεις της εξουσίας το ζητούμενο είναι η μετρήσιμη κανονικότητα όχι η ποιότητα. Ακούμε συχνά να λέγεται, ότι η αιτία όλων των προβλημάτων μας είναι το έλλειμμα παιδείας. Όμως με την κυριαρχία του συστήματος της κανονικότητας δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ποιοτικό και αξιακό σκοπό το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε όραμα η κοινωνία μας. Ζούμε σε ένα αξιακό κενό και επειδή η φύση μισεί τα κενά, στο κενό εισορμούν η βίαιη συμπεριφορά και οι διαστροφές.

    Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε, είναι η αξιακή ανασυγκρότηση του Έλληνα ανθρώπου και πάνω σε αυτή την βάση θα οικοδομήσουμε το πρότυπο του υπεύθυνου και δημοκρατικού πολίτη. Αυτή είναι η βάση και απάνω της θα στηριχθεί το νέο πολίτευμα της Δημοπολιτεύσεως.  

Διαβάστε Περισσότερα »

Το βαθύτερο νόημα της νίκης του Τραμπ.

 

 Όταν λείπει ο θυμός, έρχεται η οργή.

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.  Η σύγκρουση των δύο κόσμων

Τόσο η κορύφωση του προεκλογικού αγώνα  όσο και το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ προκάλεσαν συνωστισμό αναλυτών, ακαδημαϊκών και πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Όσον αφορά τα προγνωστικά, οι αμερικανικές δημοσκοπήσεις μιλούσαν για έναν δραματικά αμφίρροπο αγώνα στήθος με στήθος και ότι η όποια διαφορά θα είναι στα όρια του στατιστικού λάθους.

Η κρατική ελλαδική Τηλεόραση και οι περισσότεροι Τ/Σταθμοί μιλούσαν για μία επική αναμέτρηση μεταξύ αφενός του λαϊκισμού, της τοξικότητας και του κινδύνου εκτροπών και αφετέρου της θεσμικότητας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  ακόμη και των προσδοκιών της διεθνούς κοινότητας.

Φυσικά και δεν μπορώ να πω, ότι παρακολούθησα μεγάλο αριθμό αναλύσεων αλλά από κοινωνιολογικής απόψεως μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ανάλυση του παλαίμαχου πολιτικού επιστήμονα και αναλυτή Γιώργου Σεφερτζή.  

Ο Γ. Σεφερτζής προσκλήθηκε νωρίς το πρωί της 6/11 στην εκπομπή «Συνδέσεις» της Ertnews και όταν ακόμα τα συνολικά αποτελέσματα δεν είχαν συγκεντρωθεί, να ερμηνεύσει το γεγονός της ανατροπής της πρώτης εικόνας των έξιτ πολ και της ισχυρότερης πιθανότητας να νικήσει τελικά ο Τραμπ.

Γ. Σεφερτζής: «Πηγαίνουμε σε μία σαρωτική νίκη του Τραμπ. Η δική μου ερμηνεία είναι, ότι έχουμε να κάνουμε με νέου είδους φαινόμενα, τα οποία όμως ωριμάζουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κάνουμε, ότι δεν τα βλέπουμε ή έχουμε μία δυσκολία να τα καταλάβουμε. Εδώ υπάρχουν δύο κυρίως παράγοντες, οι οποίοι βάρυναν στην πλάστιγγα της αντιπαραθέσεως. Ο ένας είναι η εικόνα του πολιτικού ηγέτη, που πείθει, ότι ξέρει τι θέλει… Ο άλλος είναι η διαχείριση των συναισθημάτων, τα οποία συνδέονται με τα μεγάλα θέματα της κοινής γνώμης. Ο ορθολογισμός με τον οποίο σχεδιάζονταν μέχρι τώρα οι προεκλογικές εκστρατείες ή διατυπώνονταν μέχρι τώρα οι πολιτικές θέσεις δεν περνάει πια…Ο Τραμπ, αφού καταδικάστηκε και εξορίστηκε πολιτικά, επανέκαμψε ως αυτός που έχει συγκρουσθεί με το σύστημα, με το κατεστημένο. Αυτό κάτι λέει».

Δεν μπόρεσα να βρω σε βίντεο την συνέχεια της συνεντεύξεως, οπότε αναφέρομαι στα συμπεράσματά της από μνήμης. Το βασικό συμπέρασμά του ήταν, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα νέο είδος αντιπαραθέσεως, στην πολιτική, αυτή την φορά ανάμεσα στην συναίνεση και την σύγκρουση. Ο Τραμπ αποτελεί μία έντονη έκφραση του παράγοντα της συγκρούσεως. Αποδεικνύεται τελικά, ότι οι ψηφοφόροι επιλέγουν την σύγκρουση. Αυτό σημαίνει, ότι υπερτερεί η οργή κατά του συστήματος. Ο μέσος πολίτης έχει καταλάβει, ότι τα προβλήματά του δεν είναι αναπόφευκτα αλλά οφείλονται στην αδιαφορία των ανθρώπων της εξουσίας και στις επιλογές που κάνουν οι ίδιοι, χωρίς να υπολογίζουν τους πολίτες.

Στο σημείο αυτό μπορούμε να προσθέσουμε ως παράδειγμα τον πόλεμο στην Ουκρανία. Με χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων, ακόμη και όσον έχουν χαμηλό εισόδημα, πλουτίζουν οι μέτοχοι των πολεμικών βιομηχανιών και αποστέλλονται πακέτα βοήθειας στην Ουκρανία για ένα πόλεμο που δεν έχει τέλος και δεν πείθει, ότι είναι αναπόφευκτος.

Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τα γενικά κοινωνιολογικά συμπέρασμά που μπορούμε να βγάλουμε με αφορμή το τελικό αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών.

Α. η έννοια της συναινέσεως είναι μία τριώροφη έννοια.

Η βάση της είναι η κοινωνική συναίνεση, πάνω σε αυτήν στηρίζεται η θεσμική συναίνεση και πάνω και στις δύο στηρίζεται η πολιτική συναίνεση.

Η ύπαρξη λαϊκή οργής υποδηλώνει, ότι δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση, αντιθέτως υπάρχει κοινωνικό ρήγμα. Οι Αμερικανοί δεν ενοχλούνται από το γεγονός, ότι η κοινωνία τους είναι αρθρωμένη ως κλιμακωτή εισοδηματική ή αν θέλετε και ταξική πυραμίδα. Το θεωρούν ως απόδειξη του αμερικανικού μεγαλείου. Δεν υπάρχει οργή, όταν ο μέσος Αμερικανός πληρώνεται καλά, έχει το αυτοκίνητό του, έχει το σπίτι του ή έχει την δυνατότητα να πληρώνει άνετα το νοίκι. Η πατρίδα του είναι πάνω από το εισόδημά του. Πιστεύει, ότι έτσι πρέπει να είναι η κάθε κοινωνία, ότι αυτή είναι η πατρίδα του, την οποία υπεραγαπά, διότι την αγαπά και ο Θεός!

Δεν ενδιαφέρονται όλοι οι Αμερικανοί να γίνουν πλούσιοι. Σήμερα το πρόβλημα για τον μέσο Αμερικανό δεν είναι η μεγάλη κοινωνική απόκλιση αλλά το πρόβλημα που ο ίδιος βιώνει και είναι η αισθητή μείωση του προσωπικού του εισοδήματος, η ακρίβεια, το κλείσιμο των εργοστασίων, η εγκατάλειψη των υποδομών και γενικά η θλιμμένη εικόνα που δίνουν πολλές πόλεις και κωμοπόλεις.

Γι΄αυτό δείχνει μεγάλη άγνοια της αμερικανικής πραγματικότητας η απορία των Ευρωπαίων, πώς είναι δυνατόν, να είναι δημοφιλής στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στην νεολαία, ακόμη και σε Αφρο-αμερικανούς και Ισπανόφωνους ένας πλούσιος, όπως ο Τραμπ, ο οποίος επιπροσθέτως διάγει έναν επιδεικτικό και  απρεπή ιδιωτικό βίο.    

Η οργή του μέσου Αμερικανού προέρχεται από την βεβαιότητά του, ότι η εξουσία δεν του φέρεται με ειλικρίνεια, ότι στην πραγματικότητα τον περιφρονεί.

Σκεφθείτε την αντίφαση στην ψυχολογία του μέσου Αμερικανού:

Από την μία να έχει διαποτισθεί με την αντίληψη, ότι ο Θεός ευλόγησε την ίδρυση της χώρας του, για να γίνει η νέα Γη της Επαγγελίας, όπου ρέει το γάλα και το μέλι, να ξέρει, ότι για έναν αιώνα η χώρα του θεωρείται η ισχυρότερη χώρα στον κόσμο, ότι αποτελεί πρότυπο για όλον τον κόσμο και ότι είναι όνειρο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπων, να μπορούσαν να μεταναστεύσουν σ’ αυτήν. Τέλος πρέπει να προσθέσουμε, ότι δεν τον ενοχλεί το γεγονός, ότι άλλα εκατοντάδες εκατομμύριων ανθρώπων μισούν την χώρα του. Θεωρεί, ότι αυτό είναι το τίμημα της δυνάμεως και της ανωτερότητάς της.

Από την άλλη όμως υπάρχουν λίγες  χιλιάδες ανθρώπων, που ζουν στην χώρα του, που είναι συμπατριώτες του, που τους ξέρει με το όνομά τους και είναι αυτοί που του στερούν το δικαίωμα να είναι υπερήφανος για την χώρα του. Δεν είναι οι πλούσιοι, είναι αυτοί που τους ψηφίζει, είναι οι πολιτικοί του. Δύο είναι τρεις είναι οι αξιακοί πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το αμερικανικό θαύμα: η ειλικρίνεια, η αξιοκρατία και η φιλοπατρία. Σήμερα ο πολιτικός χώρος της πατρίδας του δεν τον πείθει, ότι λειτουργεί με βάση αυτούς τους κανόνες.  

Το φαινόμενο Τραμπ είναι η καλύτερη απόδειξη, ότι η αμερικανική κοινωνία έχει χωρισθεί σε δύο κομμάτια, όχι μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών, όχι μεταξύ πλουσίων και πτωχών ούτε μεταξύ Λευκών και Εγχρώμων αλλά μεταξύ της κανονικότητας και της πραγματικότητας.

Από την μία είναι ο κόσμος της κανονικότητας. Είναι αυτοί που έχουν βάλει τον αυτόματο πιλότο, διότι πιστεύουν, ότι η διαδρομή είναι δεδομένη και χωρίς αναταράξεις. Επικαλούνται αυτά που έχουν πετύχει οι λαοί, «όλοι μαζί» και μέχρι τώρα. Είναι οι δοκιμασμένοι θεσμοί, που πρέπει όλοι να σεβόμαστε, είναι οι κανόνες με τους οποίους κινείται το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δυτικού κόσμου, η δυναμική και παμφάγα ελεύθερη αγορά. Οι Αγγλοσάξονες πρώτα πιστεύουν στον Δαρβίνο και μετά στην Βίβλο. Μη τους πιστεύετε, που δεν το παραδέχονται, το κρύβουν και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Θεωρούν, ότι η ελεύθερη αγορά είναι η αποκορύφωση της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας και λειτουργεί με βάση τους κανόνες της φυσικής πραγματικότητας, άρα και της επιστήμης. Όποιος δέχεται την θεωρία του Δαρβίνου περί Φυσικής επιλογής, πρέπει να συμφωνεί, ότι η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποδεικνύει την φυσική ανωτερότητα και την ορθότητα του  Καπιταλισμού. Η δύναμή του είναι η δύναμη της φύσεως μέσα του. Η ίδια αυτή δύναμη εξηγεί και τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι ο ορθολογισμός της κανονικότητας. Οι γκρινιάρηδες, οι «Μιζεράμπιλες», όπως τους ονόμασε στην Ελλάδα ο Στάθης Καλύβας, είναι αυτοί που έχουν πρόβλημα οι ίδιοι, δεν μπορούν να προσαρμοσθούν, δεν μπορούν να δουν την «Μεγάλη εικόνα» ή απλώς είναι ανίκανοι και απέτυχαν.

 Είναι αυτοί που θέλουν να βλέπουν το ποτήρι μισο-άδειο, ενώ αυτό μπορεί να είναι μισογεμάτο. Το πρόβλημα τελικά δεν είναι κοινωνικό αλλά ψυχολογικό. Αυτό το πνεύμα αποδίδει η ερμηνεία του αποτελέσματος από την New York Times, την εγκυρότερη εφημερίδα του αμερικανικού κατεστημένου: «Νίκησε ο φόβος και η οικονομική ανασφάλεια, καθώς οι ψηφοφόροι παρέβλεψαν τα σκάνδαλα του Τραμπ. Η νίκη Τραμπ ανοίγει μια νέα εποχή αβεβαιότητας για το έθνος»(LifO 6-11-24). Στο ίδιο πνεύμα το στρατόπεδο της Κάμαλα υποστηρίζει, ότι στο πρόσωπό της έχασε η ελπίδα.                                 

Ο αρθρογράφος των ΝΥΤ μας υπενθύμισε τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του πολιτικού κλίματος στις ΗΠΑ γράφοντας: «Ο Τραμπ επιστρέφει μαχόμενος στην εξουσία», θυμίζοντας, ότι ο Τραμπ μετά την σκηνή του πυροβολισμού εναντίον του, χρησιμοποίησε το ρήμα fight (μάχομαι), το οποίο έκτοτε έγινε σύνθημα των φανατικών οπαδών του.

Όμως η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από τις υστερόβουλες ιδεοληψίες και την προπαγάνδα των προνομιούχων. Το κατεστημένο είναι το ενιαίο σύστημα των κέντρων αποφάσεων και της ισχύος που κυβερνά ερήμην του λαού. Αυτό το σύστημα διευρύνει συνεχώς την απόσταση μεταξύ πλουσίων και πτωχών. Έχει καταλύσει το «μαζί». Όχι μόνο αυτό αλλά επιπροσθέτως επενδύει συνειδητά και ιδεολογικά στον κατακερματισμό της κοινωνίας. Υποστηρίζει την δημιουργία επιμέρους συλλογικοτήτων με πρωτοπορία την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+. Δεν υπάρχουν πλέον έθνη ούτε καν οικογένειες. Έτσι μεταφέρουν τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο της κοινωνίας των «στερεοτύπων». Το κάθε άτομο μπορεί να αισθάνεται, ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αρκεί να «θέλει» κάτι. Δεν υπάρχουν εχθροί πλέον στο παρόν. Το κίνημα του δικαιωματισμού ενώνει όλους τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ο εαυτός τους, να ζουν στο παρόν και να βλέπουν μόνο στο μέλλον. Ο μεγάλος εχθρός όλων μας είναι το παρελθόν και αυτοί που το επικαλούνται.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το φαινόμενο Τραμπ σηματοδοτεί μία μεγάλη ιδεολογική πρωτίστως επανάσταση στην κορυφή του Δυτικού κόσμου. Ο Τραμπ εξωμότης του καπιταλισμού; Προς Θεού! Απλώς, ως έξυπνος επιχειρηματίας και ως άνθρωπος με έντονο ψυχισμό, αντελήφθηκε, ότι η παγκοσμιοποίηση εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ και ότι αποτελεί έναν πολύ πιο επικίνδυνο εχθρό από την Ρωσία. Επομένως ο καπιταλισμός δεν μπορεί ή καλύτερα δεν επιτρέπεται να εξελίσσεται ως ρευστή κατάσταση. Πρέπει να δεξαμενοποιείται. Άρα μπορούμε να τον διακρίνουμε σε διεθνοποιημένο και σε εθνικό καπιταλισμό. Ο διεθνοποιημένος είχε καταφέρει κάτι που κανένα κομμουνιστικό κόμμα δεν θα μπορούσε να είχε πετύχει: να διασπάσει την αμερικανική κοινωνία. Γι΄αυτό λοιπόν «America first»!  

 

Β. Άθυμη και ένθυμη πολιτική.

Ο Γ. Σεφερτζής έκανε και μία δεύτερη σημαντική παρατήρηση, ότι ο Τραμπ διαχειρίσθηκε με επιτυχία «τα συναισθήματα που προκαλούν τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη». Στο σημείο αυτό ο Γ. Σεφερλής, επηρεασμένος προφανώς από το λεξικό της Πολιτικής ορθότητας χρησιμοποίησε τον όρο «κοινή γνώμη», αντί του παραδοσιακού όρου «λαός». Μία κατακερματισμένη κοινωνία δεν αποτελεί λαό, δεν εκφράζεται συλλογικά αλλά μόνο στατιστικά και εκλογικά. Η ιδεολογία της κανονικότητας διακρίνει μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Στην βάση του πρώτου τοποθετεί τον ατομισμό και τον συμπληρώνει με την προσαρμοστικότητα στους κανόνες  της αγοράς. Στον ανορθολογισμό εντάσσει τον συναισθηματισμό, τον λαϊκισμό και κάθε αντίληψη, ότι στην οικονομική δραστηριότητα μπορεί να τίθενται όρια από την ηθική ή την κοινωνική συλλογικότητα. Με αυτόν τον τρόπο η πολιτική μετατρέπεται σε μηχανιστική σκέψη και λογιστική πρακτική. Υπάρχει πλήρης διαχωρισμός μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε το εντυπωσιακό βιβλίο του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Φράνσις Φουκουγιάμα «Το τέλος της ιστορίας» (1992), όπου υποστηρίζει, ότι η δύναμη της δημοκρατίας δεν είναι η ισχύς του κράτους αλλά η πολιτική της απήχηση στον λαό. Τοποθετεί μάλιστα αυτή την απήχηση πέρα από την λογιστική σκέψη και τον συναισθηματισμό, σε μία τρίτη κατηγορία, επικαλούμενος τους πλέον ειδικούς για αυτά τα θέματα, τους αρχαίους Έλληνες και συγκεκριμένα τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων διακρίνει τα τρία στοιχεία της ψυχής ως το λογιστικόν (λογική), το επιθυμητικόν (βούληση) και το θυμοειδές. (Πολιτεία, Δ, 440). Με βάση το κείμενο του Πλάτωνα και την ανάλυση του που ξεκίνησε ο Χέγκελ, ο Φουκουγιάμα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Έλληνες ως πολίτες δεν έκαναν διάκριση μεταξύ συλλογικών συναισθημάτων,  ευθύνης και πολιτικής. Θυμός σημαίνει βιωματική συμμετοχή με εγρήγορση. Βλέπετε καμμία διαφορά από την έννοια της οικογένειας; Με αυτή την έννοια ό «θυμός» είναι ο σύνδεσμος του ενεργού πολίτη με την πόλη του. Πρόκειται για μία υπαρξιακή σχέση που εξασφαλίζει την ύπαρξη και των δύο. Μαζί, είτε θα υπάρχουν είτε δεν θα υπάρχουν. Η τύχη της Ελλάδας και των Ελλήνων στην περίοδο της «υποδειγματικής» Μεταπολιτεύσεως αποτελεί διεθνώς το πλέον αρνητικό παράδειγμα.

 

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να κρίνουμε την πολιτική του Τραμπ όχι από τις προθέσεις του, όπου μπορεί να κυριαρχεί η ιδιοτέλεια αλλά από το αποτέλεσμα. Φυσικά το αποτέλεσμα τώρα εισέρχεται στην τροχιά της υλοποιήσεως αλλά η επιλογή της κατευθύνσεως είναι η σωστή. Ο Τραμπ έπεισε την πλειοψηφία των Αμερικανών, ότι βλέπει καθαρά την πραγματικότητα. Οι άλλοι είτε δεν την βλέπουν είτε την κρύβουν. Ο ηγέτης είναι ένα τριγωνικό πρόσωπο: επικοινωνία με τον λαό, επικοινωνία με την πραγματικότητα, αποφασιστικές προτάσεις. Απομένει η επιβεβαίωση. Πάντως είναι αλήθεια, ότι η νίκη του Τραμπ πρόσφερε την πρώτη της ωφέλεια: απέτρεψε έναν εμφύλιο πόλεμο και την διάλυση της αμερικανικής κοινωνίας στο άμεσο μέλλον, ανεξάρτητα με το τί θα συνέβαινε στο κράτος. Όμως το πρόβλημα επικρέμαται ως Δαμόκλειος σπάθη..

2.  Δημοκρατία χωρίς λαό και θυμό δεν υπάρχει. 

Η κοινή γνώμη είναι απρόσωπη, ο λαός είναι πρόσωπο, είναι Υποκείμενο: έχει ταυτότητα, θέλει να τον σέβονται, θέλει να έχει δύναμη, να αποφασίζει, να είναι αυτός ο εντολέας της πολιτικής. Αυτή είναι η δημοκρατία.

Στην Αμερική συνέβη το πιο παράξενο πολιτικό γεγονός, ένα σχήμα χιαστί. Ξεχνάμε, ότι η δημοκρατία διακρίνεται σε τύπο και σε ουσία. Η Χάρις είναι ασύγκριτα πιο «δημοκρατική», με κριτήριο τον σεβασμό του θεσμικού καθεστώτος των ΗΠΑ και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιθέτως ο Τραμπ δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να χρησιμοποιήσει το προσωπείο του δημοκράτη, δεν δίστασε να μιλήσει ακόμη και για «δικτατορία της πρώτης ημέρας». Ο Τραμπ έδωσε υπόσταση στον Αμερικανικό λαό, έδωσε την αίσθηση της συσπειρώσεως ακόμη και με τα καπελάκια με το σύνθημα MAGA (Make America great again). Το σύνθημα αυτό περιέχει και έναν πολιτικό ρωμαντισμό. Ο ρωμαντισμός αυτός έχει ως πρότυπο τον ανερχόμενο Αμερικανικό καπιταλισμό του 19^ουαιώνα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που ήταν επώνυμος και είχε και ένα πατριωτικό πρόσημο. Ο εθνικός καπιταλισμός αφήνει περιθώριο για συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στην οικονομία και στον συνδικαλισμό. Ο διεθνής καπιταλισμός αχρηστεύει το δικαίωμα της απεργίας.

Πάντως η επιτυχία του Τράμπ θα εξαρτηθεί, από το εάν θα μπορέσει να συσπειρώσει αυτούς που αντιλαμβάνονται το «America first» όχι μόνο στην εσωτερική του διάσταση αλλά και σε διεθνή διάσταση, όσον αφορά την παγκόσμια οικονομία.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.    

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ» για την Μάχη της Κρήτης. Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα 7 μμ

  Σας ενημερώνουμε, ότι ο Σύλλογος μας διοργανώνει ειδικό αφιέρωμα για την Μάχη της ΚΡΗΤΗΣ υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Κρητικών Πολιτιστικών Σωματείων, που θα γίνει                                       το  Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα7μμ 

στην αίθουσα του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής "Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ",  Αγίου Κωνσταντίνου 39.

Ομιλητής θα είναι ο πανεπιστημιακός καθηγητής και ειδικός ερευνητής της ιστορίας και της γεωπολιτικής της Μάχης της Κρήτης ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ με θέμα:  

        "Γιατί χάθηκε η Μάχη της Κρήτης; Εφήρμοσαν οι Άγγλοι το σχέδιο του Τσόρτσιλ

          για την παράδοση της Κρήτης στους Γερμανούς;"                                                                              Θα παρουσιασθούν τα πρωτότυπα αποτελέσματα της έρευνας του ομιλητή.

Η εκδήλωση θα κλείσει με το χορευτικό συγκρότημα του Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ, Προέδρου του ΔΙΚΤΑΙΟΥ.

Παρακαλούμε, η προσέλευσή σας να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 7:15 μμ.

Την εκδήλωση υποστηρίζουν: Η ΕΝΩΣΗ ΚΡΗΤΩΝ ΣΕΛΙΝΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ "Η ΕΛΥΡΟΣ", Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ "Η ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ", Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΙΩΤΩΝ                          "Ο ΒΟΥΤΑΣ" .

Η Πρόεδρος Παλαιοχωριτών  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ

Ο Αντιπρόεδρος ΕΥΤΥΧΗΣ  ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Η Γεν. Γραμματέας ΑΡΓΥΡΗ ΖΟΥΡΙΔΑΚΗ

ΥΓ. Ευχαριστούμε τον καθηγητή ΗΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ για την συμμετοχή του με την ομιλία και την συμβολή του στην διοργάνωση της εκδηλώσεως καθώς και τον πρόεδρο του ΔΙΚΤΑΙΟΥ                                Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ για την φιλοξενία και την διάθεση του χορευτικού. 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ» για την Μάχη της Κρήτης. Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα 7μμ

 

                   

Σας ενημερώνουμε, ότι ο Σύλλογος μας διοργανώνει ειδικό αφιέρωμα για την Μάχη της ΚΡΗΤΗΣ υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Κρητικών Πολιτιστικών Σωματείων, που θα γίνει

                              το  Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα 7μμ 

στην αίθουσα του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής "Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ",

                            Αγίου Κωνσταντίνου 39.

Ομιλητής θα είναι ο πανεπιστημιακός καθηγητής και ειδικός ερευνητής της ιστορίας και της γεωπολιτικής της Μάχης της Κρήτης ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ με θέμα:

            "Γιατί χάθηκε η Μάχη της Κρήτης; Εφήρμοσαν οι Άγγλοι το σχέδιο του Τσόρτσιλ 

              για την παράδοση της Κρήτης στους Γερμανούς;" 

 Θα παρουσιασθούν τα πρωτότυπα αποτελέσματα της έρευνας του ομιλητή.

Η εκδήλωση θα κλείσει με το χορευτικό συγκρότημα του Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ, Προέδρου του ΔΙΚΤΑΙΟΥ.

Παρακαλούμε, η προσέλευσή σας να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 7:15 μμ.

Την εκδήλωση υποστηρίζουν: Η ΕΝΩΣΗ ΚΡΗΤΩΝ ΣΕΛΙΝΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ "Η ΕΛΥΡΟΣ", Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ "Η ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ", Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΙΩΤΩΝ

 "Ο ΒΟΥΤΑΣ" .

Η Πρόεδρος Παλαιοχωριτών  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ

Ο Αντιπρόεδρος ΕΥΤΥΧΗΣ  ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Η Γεν. Γραμματέας ΑΡΓΥΡΗ ΖΟΥΡΙΔΑΚΗ

ΥΓ. Ευχαριστούμε τον καθηγητή ΗΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ για την συμμετοχή του με την ομιλία και την συμβολή του στην διοργάνωση της εκδηλώσεως καθώς και τον πρόεδρο του ΔΙΚΤΑΙΟΥ 

 Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ για την φιλοξενία και την διάθεση του χορευτικού. 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο και το μέλλον του Ελληνισμού

 

   

                                         

Του Ηλία Φιλιππίδη

1  Το μέλλον, το δημιουργούμε ή έρχεται;

Όταν κατέρρευσε το Ανατολικό Μπλοκ, κυριαρχούσε η αντίληψη, ότι το παρελθόν έχει λήξει και ότι εισερχόμεθα σε μία νέα εποχή.

Τα χαρακτηριστικά της θα ήταν:

α. στο μέλλον θα ζούμε χωρίς ψευδαισθήσεις με ιδεολογίες παγκόσμιας κυριαρχίας. Έτσι ο άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος και θα έχει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.

β. την παγκόσμια διάσταση της ανθρωπότητας δεν θα εκπροσωπούν πλέον οι ανταγωνιστικές και επιθετικές ιδεολογίες αλλά μία και μόνη πραγματική κατάσταση που θα είναι η παγκοσμιοποίηση.

γ. η παγκοσμιοποίηση θα δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, ο οποίος θα είναι ενιαίος και ειρηνικός. Οι Ανταγωνισμοί θα εκδηλώνονται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας, δεν θα χρειάζονται πλέον πόλεμοι. Εξάλλου η ενιαιοποίηση των αγορών θα συνεπιφέρει και την εναρμόνιση των πολιτικών συστημάτων με την διάδοση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο.

Το συμπέρασμα είναι, ότι περιμέναμε έναν ενωμένο, ειρηνικό κόσμο, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν με ελευθερία και ευμάρεια, έναν «τελικό» κόσμο, στον οποίο  θα έφθανε η ανθρωπότητα, τερματίζοντας μία πορεία χιλιετιών αίματος, πτώχειας για τους περισσότερους ανθρώπους και υποδουλώσεων. Έτσι ερμηνεύεται και η διαπίστωση του Φουκουγιάμα για το τέλος της ιστορίας. Η «ιστορία» ήταν στην πραγματικότητα η περιγραφή της προϊστορικής εποχής της ανθρωπότητας.

Όμως η σημερινή πραγματικότητα μας δείχνει, ότι έχουμε εισέλθει σε μία εποχή μεγάλης αβεβαιότητας, γενικευμένου ανταγωνισμού και υποβαθμίσεως μέχρι και εκμηδενίσεως της έννοιας του ανθρώπου και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ο κόσμος έχει διασπασθεί σε επιμέρους γεωπολιτικές, γεω-οικονομικές και γεωπολιτισμικές συσπειρώσεις που θυμίζουν τον 19^ο αιώνα, ενώ δεν αποκλείεται ούτε ένας περιορισμένος έστω, πυρηνικός πόλεμος. Ο πόλεμος και μάλιστα με μορφή διαρκείας, έχει επιστρέψει στην Ευρώπη. Γενικώς ο κόσμος οδεύει προς έναν νέον Μεσαίωνα.

2.    Το μέλλον μας ανήκει;   

Από κοινωνιολογικής απόψεως διαπιστώνουμε ότι:

 α. η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια δεν μπορούν να συνυπάρξουν με την έννοια της προόδου. Η πρόοδος είναι μία ποιοτική έννοια και προκύπτει κατόπιν αξιολογήσεως με αξιακά κριτήρια. Από την άλλη ο κόσμος δεν μπορεί να μείνει στάσιμος, εξελίσσεται. Αυτό σημαίνει, ότι η έννοια της εξελίξεως είναι έννοια απλής συγκρίσεως και διαπιστώσεως, δεν είναι έννοια αξιολογήσεως.

β. εξέλιξη χωρίς αξιολόγηση σημαίνει, ότι πάμε στα τυφλά, χωρίς πυξίδα. Η ανθρωπότητα δεν έχει ούτε όραμα ούτε ενότητα.

Αφού λοιπόν η ανθρωπότητα δεν διαθέτει έναν συγκεκριμένο προορισμό, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις όποιες εξελικτικές διαφορές;

Λογικά, αυτές μπορούν να προέλθουν μόνο από ισχυρές δυναμικές, οι οποίες διαθέτουν κεκτημένη ταχύτητα. Παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις για κάποιες δεκαετίες, διαπιστώνουμε, ότι αυτές οι δυναμικές είναι τρεις: 

α. ο διαχρονικός γεωπολιτικός ανταγωνισμός, ο οποίος στην εποχή μας κορυφώνεται μεταξύ ΗΠΑ  Κίνας και Ρωσίας αλλά και απλώνεται με την διαμόρφωση μιάς εξέδρας διεθνούς ισχύος, όπου συνυπάρχουν αλλά και ανταγωνίζονται, η Ινδία, το Ιράν, ορισμένες αραβικές χώρες και το Ισραήλ. Σε αυτή την εξέδρα φιλοδοξεί να ανεβεί και η γείτων Τουρκία. Όσο για την κατάσταση της Ευρώπης είναι από θλιβερή μέχρι επικίνδυνη. Δεν διαθέτει ούτε ισχυρούς ηγέτες ούτε ανεξαρτησία. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον της.

β. η επιστήμη, είναι ο πλέον εξελισσόμενος παράγων των τελευταίων 30 ετών με αιχμή την ψηφιακή τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη. Αν οι επιστήμονες και η τεχνολογία ήσαν ανεξάρτητοι, θα μπορούσαν να παίξουν έναν καταλυτικό ρόλο για την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας και της ευτυχίας των λαών και των ανθρώπων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί ούτε καν θεωρητικά, λόγω της εξαρτήσεως τους από τις πολιτικές εξουσίες των ισχυρών κρατών και από την δύναμη των κεφαλαικρατικών ηγεμονιών. 

γ. οι κεφαλαιοκρατικές ηγεμονίες φαίνεται, ότι βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας ισχύος για τρεις λόγους:

γ.α. ελέγχουν τις πολιτικές ηγεσίες ακόμη και των ισχυροτέρων χωρών

γ.β. ελέγχουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και γενικότερα την χρηματική ή άυλη οικονομία και

γ.γ. επενδύουν τα τεράστια αφορολόγητα κέρδη τους αγοράζοντας μονάδες παραγωγής, εμπορίου και υπηρεσιών της πραγματικής οικονομίας καθώς και ακίνητα με αποτέλεσμα την δημιουργία μιάς καθετοποιημένης παγκόσμιας οικονομίας.

Τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι κατ΄ ουσίαν οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας είναι δύο:

α. ο παράγοντας του ανθρωποκεντρισμού, του αξιοκεντρισμού και της δημιουργίας με ηγέτη τον Άνθρωπο. Από μεταφυσικής απόψεως μπορούμε να πούμε, ότι αυτή είναι η παράταξη του Καλού και

β. ο παράγοντας της υλικής ισχύος, της επικυριαρχίας και της καταστροφής με ηγέτη την Δύναμη. 

Η ανθρωπότητα προοδεύει, όταν η παράταξη του Ανθρώπου και του Καλού υπερισχύουν, οπότε οι υλικές δραστηριότητες των ανθρώπων δεν μπορούν να αυτονομηθούν ούτε να επιβληθούν, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να αναπτύξουν τα τοξικά τους χαρακτηριστικά. Το πλέον αντιπροσωπευτικό  παράδειγμα δημιουργικής υπεροχής του Ανθρώπου στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η γέννηση της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και της διαμορφώσεως του γενικότερου ελληνικού πολιτισμού. Επίσης οι μεγάλες επαναστάσεις ήταν εποχές εκρηκτικής υπεροχής του αξιακού ανθρωποκεντρισμού.

Σήμερα στον Δυτικό τουλάχιστον κόσμο έχει δημιουργηθεί και υπερισχύσει ένα καρτέλ παγκόσμιας Δυνάμεως ως συμμαχία οικονομικής ηγεμονίας, πολιτικής εξουσίας,  τεχνολογίας και ΜΜΕ. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα απολύτου δυνάμεως, το οποίο έχει δημιουργήσει ένα τείχος, για να εμποδίσει την ελεύθερη πορεία του Ανθρώπου προς το μέλλον.

Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να περιμένουμε την κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως έκανε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός στον 20^ο αιώνα. Η στρατηγική σκέψη λέγει, ότι πρέπει να λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας με βάση την χειρότερη εκδοχή (Worst case), διαφορετικά διολισθαίνουμε σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Η οικονομία και κυρίως η διαπλοκή της Δυνάμεως έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται διαρκώς. Εξάλλου είναι μέγα λάθος να νομίζουμε, ότι η έννοια της Δυνάμεως ισούται με το μέγεθος και τις δομές της οικονομίας. Αυτό μπορεί να ίσχυε την εποχή της Βιομηχανικής επαναστάσεως και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η βεβαιότητα του Μαρξ για την αποτελεσματικότητα της θεωρίας του, την οποία ανήγαγε σε φυσικό νόμο. Σήμερα η Δύναμη είναι ένα δίκτυο δίνης, δηλ. απορροφητικής και μαγνητικής συνδέσεως επιλεκτικών στοιχείων υπεροχής. Θα μας θέσουν προ του διλήμματος: τί προτιμάτε: μία κατάσταση χάους, βίας και ανασφάλειας ή μία νέα μεσαιωνική τάξη παγιωμένης ιεραρχίας; Ο  Μεσαίωνας θα προβάλλεται ως το μη χείρον, βέλτιστον.

Το συμπέρασμά μας προκύπτει πλέον ευανάγνωστα: η ελευθερία του Ανθρώπου ισούται με την δυνατότητα των λαών να έχουν πρόσβαση στο μέλλον και να διαμορφώνουν το μέλλον τους. Ο χρόνος κυλάει εις βάρος του Ανθρώπου και η τάση είναι, το τείχος που μέχρι σήμερα λειτουργεί ως φράκτης προσβάσεως στο μέλλον, να ολοκληρωθεί σε περιμετρικό τείχος εγκλεισμού του Ανθρώπου μέσα σε μία δεδομένη πραγματικότητα, προς την οποία ο Άνθρωπος θα υποχρεούται να προσαρμόσει ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη.

3.    Η ιστορία της ανθρωπότητας αρχίζει από την αρχή   

Οι δυνάμεις του Κακού έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ξέρουν τι θέλουν και αυτό είναι η επιστροφή στην φεουδαρχία σε συνδυασμό με την δουλοποίηση των ανθρώπων. Έχουν στρατηγικό σχέδιο και το εφαρμόζουν αθόρυβα και σταδιακά. Σε αυτήν την φάση επιδιώκουν να διαλύσουν τους πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίζεται ολόκληρη η ανθρωποκεντρική παράδοση αξιών του Δυτικού πολιτισμού και αυτοί είναι: η οικογένεια, η ελευθερία του λόγου, η αναφορά στο παρελθόν ως αποθεματικό ιστορικών εμπειριών και ως τράπεζα διαχρονικών αξιών, η έννοια του έθνους και  η κοινωνία.

Η κοινωνία είναι ο ζωντανός φορέας που βιώνει και αναπαράγει την συλλογική αναφορά στις ιστορικές εμπειρίες και το σύστημα αξιών ενός εθνικού συνόλου. Η κοινωνία επίσης είναι η εκκλησία του Δήμου που λειτουργεί και ως κοινότητα ενεργών πολιτών.

Ο τελικός σκοπός των δυνάμεων του Κακού  είναι η διάλυση των κοινωνιών και η μετάλλαξη της δημοκρατίας από εκφραστή της λαϊκής κυριαρχίας σε μηχανισμό νομιμοποιήσεως πολιτικών υπαλλήλων της διεθνούς επικυριαρχίας. Τα όπλα που χρησιμοποιούν είναι: ο ατομικισμός, ο δικαιωματισμός, ο σχετικισμός, ο παροντισμός και η υλοφροσύνη.

Ο Δυτικός πολιτισμός δεν κινδυνεύει μόνο από το πολιτικό Ισλάμ, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τους δυτικούς ταλιμπάν της Πολιτικής ορθότητας και της «Woke κουλτούρας», οι οποίες δρουν σαρωτικά μέσα στις κοινωνίες, για να φιμώνουν κάθε αντίθετη άποψη και να επιβάλλουν το «διαφορετικό» με αιχμή το Κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+. Στην πραγματικότητα θέλουν να αναγάγουν την εξαίρεση σε κανόνα, για την «απελευθέρωση» δήθεν του ανθρώπου.

Οι δυνάμεις του Κακού επιδιώκουν το σπάσιμο των κοινωνιών σε δύο επίπεδα. Όχι μόνο δεν τις ενοχλεί αλλά αντιθέτως τις διευκολύνει, να είναι ρευστή η κοινωνική βάση, να είναι στην πραγματικότητα ένας χυλός χωρίς συλλογική συνείδηση. Στην κορυφή όμως της κοινωνικής πυραμίδας η κάστα των φεουδαρχών θα είναι συνειδητή, συμπαγής και ανεξέλεγκτη. Θα ελέγχει το παγκόσμιο σύστημα ροής της πληροφορίας και θα έχει άμεση πρόσβαση στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων.

Από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις του Καλού έχουν δύο αδύνατα σημεία:

α. δεν έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σε διάφορες κοινωνίες υπάρχουν απλώς ορισμένες εστίες αντιστάσεως. Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει αντιληφθεί, ποιο είναι το γενικότερο πρόβλημα. Τα «Κίτρινα γιλέκα» στην Γαλλία ήταν μία κίνηση αντιστάσεως που θα μπορούσε να δώσει έναν ευρύτερο χαρακτήρα στον αγώνα της και να ανανεώσει την επαναστατική παράδοση της Γαλλίας αλλά υπέκυψε στην δοκιμασία του χρόνου. Όμως το λάθος τους ήταν, ότι θεωρούσαν, ότι ο αγώνας τους θα ήταν μία επανάληψη του Μάη του 1968. Το πρόβλημα σήμερα είναι πιο πολύπλοκο. Το μόνο θετικό είναι, ότι, καθώς οι οικονομικές ηγεμονίες εκμεταλλεύονται την αύξηση των τιμών, όταν δεν τις προκαλούν οι ίδιες και καθώς παράλληλα συμπιέζουν το κόστος αγοράς παραγόμενων προϊόντων, προκαλούν την αντίδραση των παραγωγών. Μπορούμε να προβλέψουμε, ότι διαμορφώνεται ένα συγκρουσιακό μέτωπο διαρκείας. Όμως δεν αρκεί αυτό για την αφύπνιση των κοινωνιών. Χρειάζεται μία εκστρατεία γενικότερης θεματικής και παλλαϊκής ενημερώσεως.

β. το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας λαϊκής αντιστάσεως είναι να ξέρουμε τί θέλουμε, πού θέλουμε να πάμε. Η μεγάλη δυσκολία του σήμερα είναι, ότι δεν υπάρχουν πλέον έτοιμες θεωρίες για να τις κάνουμε σημαία. Ίσως αυτό να είναι καλύτερο, διότι ο χρόνος ξεπερνά και τις πλέον βαθυστόχαστες θεωρίες. Μας ενθουσιάζουν, κοστίζουν αγώνες και αίμα και όταν αλλάζουν οι συνθήκες, βρισκόμαστε πάλι το ίδιο σημείο. Το χειρότερο είναι, ότι οι αλλαγές μας βρίσκουν απογοητευμένους και ψυχικά κουρασμένους.

Το δίδαγμα είναι, ότι:

α. η ειδοποιός διαφορά της εποχής μας είναι, ότι βρισκόμαστε στο σκαλοπάτι δημιουργίας ενός νέου κόσμου, ο οποίος θα κινείται πάνω από τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πραγματική οικονομία. Δεν θα είναι προσβάσιμος, διότι δεν θα έχει στο κέντρο του τον Άνθρωπο αλλά το «Σύστημα», το οποίο θα λειτουργεί ως το ανώτερο και τελικό στάδιο της φυσικής εξελίξεως της ζωής. Αυτό που είμαστε τώρα, είναι απλώς το προστάδιο του μέλλοντος που έρχεται, χωρίς να μας ρωτάει, έρχεται ως ένας νέος φυσικός κόσμος.

β. για να επιβιώσει ο ανθρωποκεντρικός πολιτισμός που χρειάσθηκε χιλιετηρίδες για να κτισθεί, πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από της αρχή, με την υποχρέωση να προσδιορίσουμε τι θέλουμε συνολικά, εποπτικά, στρατηγικά και διαχρονικά. Δεν γνωρίζουμε πόσες δεκαετίες θα διαρκέσει αυτή η πάλη για την επιβίωση του Ανθρώπου. Αυτή την φορά δεν υπάρχουν προφήτες και μεσσίες. Έχουμε όμως ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο που είναι το ανθρωποκεντρικό αξιακό απόθεμα του Δυτικού πολιτισμού με βάση τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός υπήρξε ο πρώτος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν πρόκειται να ξεπερασθεί, όσοι αιώνες και αν περάσουν, ακόμη και αν ο άνθρωπος κατακτήσει ολόκληρο το Σύμπαν, διότι οι αξίες είναι πνεύμα και το πνεύμα δεν βρίσκεται ούτε στο Διάστημα, διότι είναι κάτι παραπάνω από τους φυσικούς νόμους, ούτε στην ύλη ούτε στο χρήμα. Οι αξίες βρίσκονται γεννώνται και αναπαράγονται στην συνείδηση των ανθρώπων. Οι αρχαίοι Έλληνες είναι και παραμένουν οι πρωτοπόροι, οι εφευρέτες  και ανυπέρβλητοι εργοστασιάρχες της Συνειδήσεως και της Δημοκρατίας. Εκεί θα βρούμε τα πνευματικά πολεμοφόδια που χρειαζόμαστε για τον Αγώνα μας. Ο χριστιανισμός κτίσθηκε πάνω στα θεμέλια του ελληνικού ανθρωποκεντρισμού, άλλο το θέμα του πώς χειρίσθηκαν οι Εκκλησίες αυτή την παρακαταθήκη.

4. Συμπέρασμα

Θα δώσουμε τον αγώνα μας σε τρία πεδία:

α. στο πεδίο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού για τον πνευματικό ανεφοδιασμό μας, για βαθειές πνευματικές εισπνοές που χρειαζόμαστε για την ενδυνάμωση της αγωνιστικής αποφασιστικότητας και ικανότητάς μας, για να αποκτήσουμε οπτική επαφή με τον ορίζοντα της Υπάρξεώς μας.

β. στο πεδίο της συνειδήσεως, για να εντάξουμε στην συνείδησή μας την διάσταση της διαχρονικότητας και της ιστορικής προελεύσεως της έννοιας του Ανθρώπου που είναι αξιακή έννοια και

γ. στο πεδίο της κοινωνίας και προς δύο κατευθύνσεις:

γ.α. μία οριζόντια που είναι η όσο γίνεται πιο ευρεία ενημέρωση του λαού μας, για αυτό που θα ονομάσουμε ως την κυρίαρχη επιδικία της εποχής μας που είναι η διάσωση της ελευθερίας του ανθρώπου και η καταξίωσή του και

γ.β. μία κάθετη που είναι η συνεχής πίεση προς το πολιτικό σύστημα, για να υποχρεωθεί να παραδεχθεί, ότι στην δημοκρατία εντολέας είναι ο Λαός και οι πολιτικοί είναι «υπουργοί», δηλ. υπηρέτες, εντολοδόχοι του Λαού.

Ως Έλληνες έχουμε ιδιαίτερη ευθύνη για την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματός μας και για την διεθνή περιφρούρηση της εννοίας του Ανθρώπου ως αξίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι δυνάμεις του Κακού βομβαρδίζουν συνεχώς τα τελευταία 50 χρόνια τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό, διότι ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς, τους ημιμαθείς Έλληνες, ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι το θεμέλιο ολόκληρου του Δυτικού πολιτισμού, οπότε αν αφαιρεθεί το θεμέλιο, ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός θα καταρρεύσει. Αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει, ο Αγώνας μας αφορά τόσο την Ελλάδα, την πνευματική πατρίδα του Ανθρώπου όσο και ολόκληρο τον Δυτικό πολιτισμό.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

Διαβάστε Περισσότερα »