Μία «Reunion» στον Όλυμπο.

 

 

 

 Οι θεοί του Ολύμπου ανησυχούν για την κατάσταση στην Ελλάδα  Μία κρίσιμη συνεδρίαση στον Όλυμπο.

Του Ηλία Φιλιππίδη:

1.   Οι τρεις πραγματικότητες

Υπάρχουν περισσότερες πραγματικότητες. Και γιατί να μην υπάρχουν; Εδώ λένε, ότι υπάρχουν περισσότερα σύμπαντα. Αποδεδειγμένα υπάρχουν περισσότερες γεωμετρίες: Η ευκλείδεια και οι μη ευκλείδειες. Οι αστροφυσικοί έχουν βρει εφαρμογές μη ευκλείδειας γεωμετρίας στο σύμπαν.

Η άποψή μας είναι, ότι υπάρχουν τρεις πραγματικότητες στον κόσμο του ανθρώπου: η τωρινή ή τρέχουσα πραγματικότητα, η ουτοπική και η οραματική ή μεταβατική πραγματικότητα . Όλες οι μεγάλες αξίες, όπως η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, αποτελούν πραγματικότητες στο ποσοστό που λειτουργούν, ως σταθερές αξιακές αναφορές στην ζωή μας αλλά και παραμένουν ταυτόχρονα και πάντα ουτοπικές, διότι δεν επιτρέπεται, ποτέ μα ποτέ, μία τρέχουσα πραγματικότητα να ισχυρισθεί, ότι τις έχει φθάσει.  

Η οραματική ή μεταβατική πραγματικότητα είναι η κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για την εφαρμογή των μεγάλων ουτοπιών στο πλαίσιο ενός φαντασιακού σχεδίου, που λέγεται όραμα. 

Ενώ είχα εμπλακεί στα αδιέξοδα ενός οραματικού σχεδίου για το μέλλον του Ελληνισμού, ενεργοποιήθηκε το υπόστρωμα του συλλογικού υποσυνειδήτου από τα κατάβαθα της συνειδήσεώς μου και ανέλαβε την πρωτοβουλία να ανοίξει διόδους. Έτσι δημιούργησε ένα φαντασιακό σκηνικό με την μορφή ενός – υποτίθεται – άγνωστου έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τον τίτλο «Reunion στον Όλυμπο».

2.   Η «Reunion» στον Όλυμπο.

Μετά την διάλυση της ομάδας του Ολύμπου, η τάξη του Δωδεκαθέου έπειτα από πολλούς αιώνες, λόγω της κρισιμότητας της καταστάσεως στην Ελλάδα, ζήτησε από τον θεό του Άδη, τον Πλούτωνα να τους επιτρέψει μία ολιγοήμερη εκδρομή στον Όλυμπο, για να πραγματοποιήσουν μία «Reunion», να θυμηθούνε τα παλιά και να συζητήσουν την κατάσταση.

Ο λόγος της εκτάκτου συναντήσεως είναι η ανησυχία που τους προκαλούν οι ειδήσεις από την Ελλάδα για την γενική κατάρρευση κράτους, πολιτικού συστήματος και κοινωνίας, με μεγαλύτερο πρόβλημα, την δημογραφική κατάρρευση. Ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται ραγδαία και η τάση είναι η εξαφάνιση του Ελληνισμού έπειτα από 6.000 χρόνια εντυπωσιακής πορείας, εκ των οποίων τα 4.000 ήταν τα χρόνια των θεών της Μυθολογίας. Το καλό είναι, ότι στην μετά θάνατον ζωή οι Έλληνες ξεπερνούν επιτέλους τους μακροχρόνιους διχασμούς και τις εμφύλιες συγκρούσεις τους και αναζητούν την επικοινωνία και την σύγκλιση. Εξάλλου τα στρατόπεδα της μετά θάνατον ζωής είναι τρία και όχι δύο. Είναι ο Παράδεισος, ο Άδης και η Κόλαση. Στον Παράδεισο πηγαίνουν κατευθείαν μόνο όσοι έζησαν μία άγια ζωή, δηλ. από υποδειγματική και πάνω. Στον Άδη πηγαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες από αμνημονεύτων χρόνων. Τα Δημοτικά μας τραγούδια μιλούν για τον «Άδη» και τον «Κάτω κόσμο». Στον Άδη γίνεται η διαλογή. Με δημοκρατικές ψηφοφορίες οι Έλληνες του Άδη αποφασίζουν για την τύχη του κάθε νεοαφικνούμενου συμπατριώτη τους. Το ενδιαφέρον είναι, ότι όλοι λένε οι ίδιοι τι έχουν κάνει στην ζωή τους, δεν μπορούν να κρυφτούν. ‘Έτσι οι προδότες στέλνονται με ισόβια στην Κόλαση, που είναι στο υπόγειο του Άδη, οι απατεώνες και οι αναίσθητοι καταδικάζονται με παραμονή στην Κόλαση ανάλογα με την βαρύτητα των πράξεών τους και των συνεπειών των πράξεών τους. 

3.   Η ειδική σύσκεψη για την Ελλάδα.

Όταν η ομάδα του Δωδεκάθεου έφθασε στην κορυφή, πήρε ο καθένας την θέση που είχε τον παληό καλό καιρό απολαμβάνοντας το φως του Ολύμπου και την επιβλητική θέα. Την άλλη ημέρα η θεά Αθηνά πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει την ομάδα στο διαμέρισμά της σε ειδική σύσκεψη για την Ελλάδα. Ο Ερμής ανέπτυξε την έκθεση που είχε συντάξει για την κατάσταση στην Ελλάδα, με βάση τις πληροφορίες που είχε συλλέξει. Το Συμβούλιο των Θεών απεφάσισε να μην ενημερωθεί ο Δίας, διότι η ηλικία του δεν του επέτρεπε να υποστεί έναν τέτοιο συγκλονισμό.

Η όλη κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Ο πληθυσμός συνεχώς συρρικνώνεται. Στην δεκαετία 2011-2020 οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 200.000 περίπου και άλλοι 500.000 νέοι άνθρωποι, κάτω των 40, με μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων, έφυγαν για το εξωτερικό. Μέχρι τις αρχές του άλλου αιώνα δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες στην Ελλάδα.  Στο σημείο αυτό η Θεά Αθηνά, εμφανώς ταραγμένη, διέκοψε την ενημέρωση του Ερμή και στραφείσα προς τον Απόλλωνα, τον Θεό της μαντικής και της λογικής τάξεως, τον ερώτησε, εάν τα στοιχεία περί του προβλεπτού χρόνου εξαφανίσεως των Ελλήνων αποτελούν  δημοσιογραφικές υπερβολές και καταστροφολογίες ή πρόκειται για ελέγξιμα επιστημονικά στοιχεία. Την διαβεβαίωσε, ότι δυστυχώς πρόκειται για απολύτως επιστημονικά στοιχεία, τα οποία μπορούν να ελεγχθούν στατιστικώς και κοινωνιολογικώς. Πρόκειται για επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία εξάγονται με μαθηματικές καταμετρήσεις και συγκρίσεις του αριθμού των γεννήσεων με τον αριθμό των θανάτων κατ’ έτος. Ακόμη και μαθητές Γυμνασίου μπορούν να κατανοήσουν πλήρως το πρόβλημα: ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα σήμερα είναι μόνο 1,3 παιδιά ανά γυναίκα στην παραγωγική ηλικία, ενώ απαιτούνται 2, 11 παιδιά, για να διατηρείται σταθερός ο πληθυσμός. Έτσι προκύπτει, γιατί κάθε 35-40 χρόνια που είναι η διάρκεια μίας γενεάς, ο πληθυσμός της Ελλάδας σχεδόν υποδιπλασιάζεται.

Η Αθηνά ρώτησε τον Απόλλωνα, εάν η Ελλάδα μπορεί να μείνει μία άδεια χώρα, όταν ούτε η φύση ούτε η ιστορία δέχονται τα κενά.

Ο Απόλλων συμφώνησε και συνέχισε, ότι μπορεί να φαντασθεί διάφορα σκηνάρια για το μέλλον της Ελλάδας, όπως το Plan B. Για την περίπτωση που η Ελλάδα μείνει με μερικές μόνο εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους, η Βρετανία, η οποία ως γνωστόν, ανήκει στις χώρες που κάνουν σχέδια για τα επόμενα εκατό χρόνια, θα προωθήσει την πρόταση, για να μετατραπεί όλη η Ελλάδα σε μία τεράστια (ή ό,τι τέλος πάντων θα έχει απομείνει μέχρι τότε) Disney Land της Αρχαίας Ελλάδας. Την οργάνωση της χώρας σε υπαίθριο μουσείο θα αναλάβει βεβαίως το Βρετανικό Μουσείο, το οποίο θα κηρύξει την Ελλάδα σε προαύλιο χώρο του.

Αυτό το υπαίθριο Μουσείο Ελληνικών αρχαιοτήτων θα φέρει το όνομα του Λόρδου Ελγιν, η χώρα θα μετονομασθεί σε ELGINLAND (Ελγκιλλανδία). Απέναντι από την Ακρόπολη θα στηθεί προς τιμήν του ένα τεράστιο άγαλμά του, λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντός του για τις ελληνικές αρχαιότητες και της μοναδικής συμβολής του στην σύνδεση της Βρετανίας με την αρχαία Ελλάδα.   

Έκπληκτη η Αθηνά ρώτησε τον Απόλλωνα: Μα είναι δυνατόν να γίνουν αυτά που λες;

Απόλλων: «Αθηνά μου, εάν θεωρείς αυτό το σκηνάριο ως απίθανο, τότε θα παρουσιάσω στην σύναξή μας ένα άλλο ενδεχόμενο, το οποίο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να συμβεί, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να επενδύσω τις μαντικές μου ικανότητες. Πρόκειται για το πλέον εφιαλτικό σκηνάριο, τοPlanΑ».  

Ο Απόλλων αφού πήρε μία βαθειά ανάσα, συνέχισε:  «Με βάση τα όσα στοιχεία μας γνωστοποιήθηκαν, μπορώ να εικάσω, ότι, όταν ο πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει κατέβει στα τρία εκατομμύρια, δεν θα μπορούμε να μιλάμε πλέον για βιώσιμη κοινωνία και βιώσιμο κράτος. Αυτό υπολογίζω να συμβεί γύρω στο 2070.

Αν όμως στους υπολογισμούς μας προσθέσουμε και τον παράγοντα των μεταναστών, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι και οι οποίοι καθοδηγούνται από φανατικούς ιμάμηδες, οι οποίοι εχθρεύονται γενικώς τον Δυτικό πολιτισμό και είναι εντελώς απρόθυμοι να ενστερνισθούν το ελεύθερο πνεύμα του Ελληνικού πολιτισμού, τότε χωρίς να είμαστε μάντεις, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι στην κομβική δεκαετία του 2060-2070, οι Έλληνες θα αποτελούν ήδη μειοψηφία και οι μουσουλμάνοι από υποβαθμισμένες χώρες του Τρίτου κόσμου θα είναι η πλειοψηφία. Οι πλουσιότεροι Έλληνες, τα ελεύθερα πνεύματα, οι ανήσυχοι νέοι και πολλές γυναίκες θα εγκαταλείψουν την χώρα. Στην Ελλάδα θα μείνει ένας κοινωνικά κατώτερος πληθυσμός, όπου θα κυριαρχούν οι μικτοί γάμοι, με οικογένειες, οι οποίες βαθμιαίως θα ισλαμοποιούνται πλήρως».

Στο σημείο αυτό ο Απόλλων στρέφεται προς την Αθηνά: «Φίλτατη Αθηνά, αισθάνομαι την υποχρέωση να σε προετοιμάσω, αλλά όταν το σκέπτομαι, χάνω τον ύπνο μου. Λογικά υπάρχει το ενδεχόμενο σε κάποια ιερή επέτειο των Μουσουλμάνων να απαιτήσουν οι «πιστοί», ως απόδειξη της επικρατήσεως του Θεού πάνω στους «απίστους», την μετατροπή του Παρθενώνα σε τζαμί. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. το 2.122, όταν η Ελλάδα θα έχει ισλαμοποιηθεί πλήρως και όταν οι Μουσουλμάνοι θα εορτάσουν τα 1.500 χρόνια της «Εγίρας» [Την φυγή του Μωάμεθ από την Μέκκα στην Μεδίνα το έτος 622].

Μόλις το άκουσε αυτό η Αθηνά, λιποθύμησε. Αμέσως ο Ήφαιστος πήρε το δυνατό φυσερό του και της έκανε αέρα, μέχρι που συνήλθε.

Η Αθηνά ζήτησε συγνώμη που δεν μπόρεσε να κρατήσει την ψυχραιμία της και συμπλήρωσε: «Καταλαβαίνετε τον πόνο, που θα μου προκαλούσε μία τέτοια εξέλιξη. Απόλλωνα, σε παρακαλώ να ολοκληρώσεις την εισήγησή σου. Πρέπει να έχουμε μία πλήρη εικόνα της καταστάσεως, προτού πάρουμε τις αποφάσεις μας».

Απόλλωνας: «Το μόνο που έχω να συμπληρώσω, είναι η σύνδεση των δύο σχεδίων, του Plan A και του Plan B. Το Plan A-B αποτελεί ένα δεύτερο εναλλακτικό Βρετανικό σχέδιο. Με την εξαφάνιση των Ελλήνων οι Βρετανοί θα αισθάνονται ως οι κληρονόμοι του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Έχουν αναδείξει πολλούς γλωσσολόγους και ελληνιστές με τελευταίο τον Ρόντρικ Μπίτον.  Μετά τον εξισλαμισμό της Ελλάδας και την μετατροπή της σε τουρκική επαρχία μιάς νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί που ξέρουν να τα βρίσκουν με τους Τούρκους, θα μεθοδεύσουν την ολοκλήρωση του έργου που ξεκίνησε ο Έλγιν. Θα αγοράσουν και θα μεταφέρουν ολόκληρο τον Παρθενώνα σε ένα προάστιο του Λονδίνου. Επομένως η τελική επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα θα γίνει επί βρετανικού εδάφους…».

Η Αθηνά τον διέκοψε: « Αρκετά, δεν μπορώ να ακούω άλλα, να δούμε τι θα κάνουμε».

4.   Η εισήγηση της Ήρας.  

Οι Θεοί κοίταζαν ο ένας τον άλλο συγκλονισμένοι και αμήχανοι. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τότε η Άρτεμις, που είχε εμπειρίες από την προϊστορική εποχή, πρότεινε να καλέσουν την Ήρα σαν μεγαλύτερη που ήταν, μια και δεν ήθελαν να καλέσουν τον Δία.

Έγινε και ένα διάλειμμα, μέχρι να έλθει η Ήρα και να πιούν λίγο νέκταρ με παγάκια, για να συνέλθουν. Μόλις ήλθε η Ήρα, οι παριστάμενοι Θεοί την υποδέχθηκαν με μία ελαφρά υπόκλιση, η Αθηνά την έβαλε να καθίσει δίπλα της και ο Απόλλωνας ανέλαβε να κάνει μία περίληψη των ήδη λεχθέντων.

Η Ήρα έδειχνε εκνευρισμένη με αυτά που άκουσε και  ήταν έτοιμη να ρίξει την ευθύνη στον Δία αλλά σκέφθηκε ότι την μεγαλύτερη ευθύνη είχαν οι ίδιοι οι Έλληνες: «Αχ, αυτοί οι Έλληνες» ξέσπασε, «άλλοτε σοφοί και άλλοτε ανόητοι, άλλοι σοφοί και άλλοι ανόητοι, οι ίδιοι και σοφοί και ανόητοι. Την μία δόξα τω Θεώ και την άλλη βοήθα Παναγ…» Σταμάτησε, κατάλαβε ότι αυτό ήταν αναχρονισμός. Είχε συγχυσθεί πολύ. 

Ο Απόλλωνας πήρε τον λόγο, για να της δώσει τον χρόνο να ηρεμήσει: «Ποτνία Ήρα, αυτό που αναζητούμε για να βοηθήσουμε τους Έλληνες, είναι ένα Plan C. Υπάρχει; Μπορείς να σκεφθείς κάτι από την πείρα σου;».

Η Ήρα προσπάθησε να συγκεντρωθεί, αισθανόταν το βάρος της ευθύνης να πέφτει απάνω της. Από την κορυφή του Ολύμπου έριξε το βλέμμα της στην γραμμή του ορίζοντα, σαν να έψαχνε κάτι. Κάποια στιγμή προσήλωσε το μάτι της. Οι παριστάμενοι θεοί κατάλαβαν, ότι η σκέψη της ήδη ταξίδευε σε παλαιές εμπειρίες της στο νησί του Πέλοπα, την Πελοπόννησο. Με το μάτι θώπευσε τους λαμπρούς ναούς της στην Ολυμπία και στο Άργος. 

Αφού ήπιε λίγο νέκταρ, με φωνή γεμάτη συγκίνηση είπε: «Οι Έλληνες είναι ένας λαός με αντιφάσεις: έχουν δυνατό μυαλό και ακόμη πιο δυναμικό ψυχισμό, σε σημείο, που αδυνατούν να τον ελέγξουν. Γι’ αυτό είναι ασταθείς, έχουν διακυμάνσεις. Αυτό που μπορεί να τους κρατήσει σε σταθερή πορεία μέσα στον χρόνο, είναι τα πρότυπα, πρότυπα προσώπων, πρότυπα ιδεών. Όταν μία κοινωνία περνάει κρίση, όταν χάνει τον προσανατολισμό της, τότε το πρώτο που ζητάμε, είναι μία σταθερή τρόπιδα [Καρίνα πλοίου], που είναι η συνείδηση, αυτή ανάγει τους ανθρώπους σε πρότυπα και τις έννοιες σε ιδανικά.

Σε παλαιότερη εποχή, που και τότε οι άνθρωποι είχαν προβλήματα, ζούσε ένας νέος από την Θήβα. Ήταν πολύ δυνατός. Με τα χέρια του νικούσε τα πιο άγρια ζώα. Διαδιδόταν, ότι ήταν γιός του Δία και γι’ αυτό τον μισούσα και έκανα πολλές προσπάθειες να τον σκοτώσω. Όμως ο κόσμος τον αγαπούσε, διότι έτρεχε, όπου οι άνθρωποι χρειάζονταν βοήθεια. ‘Όταν πέθανε, ο Δίας τον ανέβασε στον Όλυμπο και τον έκανε θεό. Μετάνιωσα για την έχθρα που του είχα, συμφιλιωθήκαμε και τον έκανα και εγώ παιδί μου.

Ο Ηρακλής δοξάσθηκε περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στην Γη, όχι γιατί μπορεί να ήταν γιός του Δία, πολλά παιδιά έσπειρε ο προκομένος ο άνδρας μου ούτε γιατί ήταν δυνατός, δεν ήταν ο μοναδικός αλλά διότι ενσάρκωνε το πρότυπο της ελληνικής φιλοτιμίας, του εθελοντισμού και του αθλητισμού. Θεωρείται ο ιδρυτής των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Ηρακλής είναι το πρότυπο της ανθρώπινης και κοινωνικής προσφοράς, αγωνιζόταν για την ανθρωπιά, την δικαιοσύνη και την πρόοδο των ανθρώπων, ελευθέρωσε τον Προμηθέα και απάλλαξε τους ανθρώπους  από τον τρόμο που τους προκαλούσαν άγρια ζώα και τέρατα, όπως η Λερναία Ύδρα και οι Στυμφαλίδες όρνιθες. Ο κόσμος λάτρεψε τον Ηρακλή, διότι ξεπέρασε τον εγωϊσμό, την ιδιοτέλεια και τον πειρασμό της κυριαρχίας και έθεσε την δύναμη του στην υπηρεσία των ανθρώπων. Είναι αυτός που δίδαξε τους ανθρώπους ότι η κάθε δύναμη δεν είναι σκοπός αλλά το μέσο, για να υπηρετούμε τις αξίες της αρετής. Το έμβλημα του Ηρακλή ‘Η δύναμη για την αρετή’ έκανε τους ανθρώπους να συνδέσουν τον Ηρακλή με εμένα και όχι με τον εγωκεντρικό άνδρα μου, παρά το ότι εγώ τον καταπολεμούσα. Το όνομά του σημαίνει τον αφοσιωμένο στην Ήρα. Ηρακλής σημαίνει το κλέος (δόξα) της Ήρας.

Πιστεύω, ότι αν ο άνδρας μου δεν τιμωρούσε τον Προμηθέα, επειδή χάρισε στους ανθρώπους την φωτιά και την γνώση και αν είχε ως πρότυπο τον Ηρακλή, μπορεί η ιστορία να μας έστελνε στην σύνταξη αλλά όχι με απαξιωτικό τρόπο».

Αθηνά: « Ένδοξη Ήρα, η πείρα σου είναι μοναδική. Μας βοήθησες να κατανοήσουμε τις διαχρονικές ρίζες του προβλήματος αλλά και τις δυνατότητες να το αντιμετωπίσουμε στο σήμερα. Το ζήτημα είναι, πώς θα μπορέσουμε να αναβιώσουμε το πρότυπο του Ηρακλή στην εποχή μας. Στην εποχή του Ηρακλή η έννοια της προόδου εκδηλωνόταν ως σύγκρουση μεταξύ της ιδιοτελούς δυνάμεως και της ανιδιοτελούς προσφοράς και φιλοτιμίας. Το ίδιο δείχνει και η σύγκρουση της Αντιγόνης με τον ηγεμόνα Κρέοντα. Όμως τα πρόσωπα της αντιπαραθέσεως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι άτομα, δεν προβάλλεται κάποια ομαδική δράση.

Αυτό που χρειάζονται οι σημερινοί Έλληνες είναι να μάθουν να συνεργάζονται και να δρούν συλλογικά. Χρειάζονται Ηρακλείς ως καταλύτες κοινωνικών πρωτοβουλιών…».

Στην συνέχεια τον λόγο πήρε η Εστία, η πιο ήρεμη από τους θεούς και τις θεές, η προστάτιδα του σπιτιού και της οικογενειακής ζωής: «Εμείς του Ολύμπου δεν έχουμε πλέον την ευθύνη για την Ελλάδα αλλά μαθαίνουμε, ότι ο ελληνικός λαός έχει αφεθεί στην τύχη, στερείται πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας..».

Συμπληρώνει ο Ποσειδώνας: «Η αγαπημένη και ένδοξη Ελλάδα μας έχει καταντήσει σήμερα ένα ακυβέρνητο καράβι που πλέει σε αχαρτογράφητα νερά χωρίς πυξίδα. Πώς θα επιβιώσει μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό;».

Συνεχίζει ο Άρης: «Όσα άκουσα μέχρι τώρα, με έπεισαν, ότι τελικά έχω και εγώ υποχρέωση να τοποθετηθώ. Για πρώτη φορά στην ζωή μου διαπιστώνω, ότι οι συνθήκες   στην Ελλάδα σήμερα συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά τριών αρνητικών καταστάσεων:

α. της αποικιοκρατικής κατοχής

β. της εμπολέμου πολιορκίας και 

γ. της εθελούσιας υποτέλειας ή του νέου ραγιαδισμού.

Η Ελλάδα από γεωπολιτικής πλευράς και μόνο έχει μεγάλη αξία. Το πρόβλημα είναι , ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν βλέπουν την Ελλάδα ως χώρα αλλά ως χώρο και έχουν συνέχεια απαιτήσεις χωρίς να προσφέρουν ως αντάλλαγμα την ασφάλεια, μόνο λόγια και αβεβαιότητα».

Αθηνά: « Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι πολλά. Η Ελλάδα είναι ένας πολυτραυματίας. Ίσως την άλλη φορά θα πρέπει να καλέσουμε και τον Ασκληπιό. Θα παρακαλέσουμε τον πατέρα μας, τον Δία, να ζητήσει από τον αδελφό του, τον Πλούτωνα, να μας αφήσει μερικές ημέρες ακόμη, για μία δεύτερη συνεδρίαση. Πάντως μέχρι στιγμής κρατάμε την πρόταση της σεβαστής Ήρας για την προτροπή προς τους Έλληνες να δημιουργήσουν όσο γίνεται περισσότερες Ηράκλειες πρωτοβουλίες, ως εστίες βάσεως χωρίς εξάρτηση από πολιτικά κόμματα. Δεν πρέπει να κάνουν το λάθος να περιμένουν να εμφανισθεί πρώτα η κοινωνική διαθεσιμότητα, διότι θα χάσουν πολύτιμο χρόνο. Πρέπει να προηγηθεί η σπορά. Αυτό που έκαναν ο πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Ρήγας Βελενστινλής, τα δύο μεγαλύτερα στρατηγικά μυαλά και μεγαλομάρτυρες  του Νεότερου Ελληνισμού ήταν η σπορά της Ηράκλειας πρωτοβουλίας τους. Η νέα επανάσταση για την ολοκλήρωση της απελευθερώσεως και της αναγεννήσεως του Ελληνισμού θα πρέπει και μπορεί να αρχίσει από εστίες οραματικής πρωτοβουλίας».

Αυτά είπε η Αθηνά και έκλεισε την συνεδρίαση.  

Ο πρακτικογράφος (24-10-23) Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός. 

 

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Το νέο σίριαλ της Ελαιουργικής

Ο εμφανιζόμενος ως Γενικός Διευθυντής της Ελαιουργικής κος Βαρθολομαίος Σειραδάκης αυτή την φορά δεν θυμόταν τι είδους ήταν  οι «ανεκτίμητης αξίας πολλών εκατομμυρίων» κλαπέντες πίνακες από τα γραφεία της  Ελαιουργικής,  ενώ λέει ότι τους είχε περιγράψει στην κατάθεση στην Αστυνομία στις 11/4/2023. Γιατί τόση σιωπή από τότε;  Στην πραγματικότητα το τέλος της Ελαιουργικής αποτελεί  ένα από τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Η  λεηλασία της είχε αρχίσει από την δεκαετία του 90 και ολοκληρώθηκε  με την διάλυση της το 2012. Τώρα ο εμφανιζόμενος ως Γενικός διευθυντής  Βαρθολομαίος Σειραδάκης σε νέα του τηλεοπτική δήλωση δεν θυμόταν τι είδους ήταν οι «ανεκτίμητης αξία πολλών εκατομμυρίων» κλαπέντες πίνακες.  Επίσης ο κος Σειραδάκης, όταν η παρουσιάστρια της εκπομπής αναφέρθηκε στην Ελαιουργική ως «πρώην», την διόρθωσε ότι δεν είναι «πρώην» και ότι εξακολουθεί να υπάρχει. Δέχτηκε όμως ότι τελεί υπό εκκαθάριση  με εκκαθαριστή τον κο Β. Ρηγογιάννη. Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος τι παιχνίδι παίζεται με την πρώην Ελαιουργική; Ακόμη δεν έχει κλείσει η εκκαθάριση από το 2012; Γιατί ο κος Σειραδάκης λέει ότι ο εκκαθαριστής ανέλαβε τον Αύγουστο του 2023; Πώς εξηγείται ότι στην κατάθεση του στην αστυνομία (11-4-23) ο κος  Σειραδάκης αναφέρει, ότι μαζί με τον εκκαθαριστή ανοίξανε την πύλη της Ελαιουργικής και αντίκρυσαν το χάος του εγκαταλελειμμένου κτηρίου; Τι παιγνίδια παίζονται τελικά γύρω από το πτώμα της Ελαιουργικής;

Διαβάστε Περισσότερα »

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Ο τηλεοπτικός Σασμός

 

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 

Επιστολές

Ο τηλεοπτικός Σασμός

17 Ιουλίου, 2023

Κύριε διευθυντά,

το βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη “Σασμός” (2019) αποτελεί μία σύνθεση διάφορων πραγματικών περιστατικών της κοινωνικής ζωής της μέσης ορεινής Κρήτης, τα οποία αναφέρονται στον σασμό, έναν παλαιότερο παραδοσιακό θεσμό συμφιλιώσεως οικογενειών μετά από βεντέτα ή για να προληφθεί η βεντέτα. Ο όρος προέρχεται από το ρήμα ισάζω, που σημαίνει γενικώς εξομαλύνω μία ανώμαλη κατάσταση.
Ο θεσμός του σασμού αναγνωρίζει τον φόνο ως κοινωνική ανωμαλία. Η τοπική κοινωνία είναι πάνω από τα άτομα, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και γι’ αυτό αναλαμβάνει την ευθύνη της διαμεσολαβήσεως και της αποκαταστάσεως της κοινωνικής ειρήνης..
Ασφαλώς ο σκοπός του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη, ήταν να αναδείξει αυτόν τον ιδιαίτερο θεσμό και να ξεναγήσει τον αναγνώστη μέσα από αρνητικά γεγονότα της κοινωνικής ζωής ορισμένων περιοχών της ορεινής Κρήτης, για να καταλήξει στην ανάδειξη των ποιοτικών προτεραιοτήτων του κρητικού πολιτισμού. Αυτή ήταν και η προσδοκία των περισσοτέρων Κρητικών, οι οποίοι θεωρούν ως προσωπική καταξίωση και χρέος τους την αναπαραγωγή των ηθών αλλά και του ήθους του πολιτισμού της Κρήτης.
Όμως οι σεναριογράφοι της τηλεοπτικής σειράς έχουν εκφυλίσει τον θεσμό του σασμού σε ένα παραγέμισμα εγκληματικότητας και λατινο-αμερικάνικου γκανστερισμού. Παρουσιάζουν το μικρό χωριό “Άνω Ποριά” ως συμπυκνωμένη Κολομβία! Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οι σεναριογράφοι βάζουν τον Βαγγέλη, τον συνεργάτη του αρχιεγκληματία Ευθύμη Φαρμάκη, να λέει: «Τι χωριό είναι αυτό ρε παιδί μου, ένοπλες επιθέσεις, βεντέτες, μάρτυρες σε προστασία, ούτε στην Κολομβία τέτοια παραβατικότητα» και καταλήγει ειρωνικά: «Μαθιός Κορλεονάκης, Παυλής Εσκομπαράκης…»! (Επεισόδιο 99).
Τι σχέση έχουν αυτά με τον σασμό; Τι σχέση έχουν με τον σασμό τα “κατορθώματα” του μαφιόζου Φαρμάκη, που σκοτώνει, για να καλύπτει τις βρωμοδουλειές του, που είναι τα ναρκωτικά, το εμπόριο όπλων και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος;
Σε μία τηλεοπτική σειρά μακράς διάρκειας, που έφθασε τους 1.462.883 τηλεθεατές και απευθύνεται στον μέσο άνθρωπο, ακόμη και στους νέους, την ευθύνη του τι και πώς παρουσιάζεται, έχει ο παραγωγός. Πάντως είναι απαράδεκτο να πλαστογραφείται ένας σεβαστός κοινωνικός θεσμός και να μετατρέπεται σε σακί, για να χωρέσει, ό,τι μπορεί να ερεθίσει την περιέργεια και να ανακυκλώνονται οι παραβατικές καταστάσεις, για να παραταθεί η σειρά για λόγους κερδοσκοπίας.
Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) επιτρέπει να διαφημίζεται η σειρά ως «κατάλληλη άνω των 12 ετών»; Τι κοινωνικά πρότυπα δίνουμε στους εφήβους μας, όταν παρουσιάζονται οι άνθρωποι μιάς παραδοσιακής κοινωνίας, από το πρωί μέχρι το βράδι να «παρακατσέβουν», να ρουφιανεύουν, να συνωμοτούν, να απειλούν και να σκέπτονται, ποιος θα είναι ο επόμενος νεκρός;
Παράκληση θερμή προς τον συγγραφέα και τον Τ/Σ ALPHA να σκεφθούν την ευθύνη τους απέναντι στον Κρητικό πολιτισμό και την εικόνα που εισπράττει γι’ αυτόν η νέα γενεά αλλά και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Ο σασμός είναι ένα δεδομένο κοινωνικό φαινόμενο για τις βεντέτες και όχι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κάθε ερεθιστική παραβατικότητα. Η σειρά θα πρέπει να περιοριστεί στα δεδομένα του θεσμού και να μην παρουσιάζει την Κρήτη σαν Κολομβία.
Ζούμε μία περίοδο ηθικής παρακμής, με κύρια χαρακτηριστικά την ανευθυνότητα και την αχαλίνωτη και εγκληματική ηδυπάθεια. Πολλά τα απαίσια παραδείγματα τους τελευταίους μήνες. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι η ευθύνη για το μέλλον της πατρίδας μας είναι συλλογική και ότι η ακρόπολη της εθνικής μας υπάρξεως είναι ο πολιτισμός και η ανθρωπιά μας. Ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Αθήνα – Πειραιάς – Χανιά – Σέλινο,
Επιτροπή πρωτοβουλίας
-Γεώργιος Ουρανός, δρ ιατρός, τέως πρόεδρος Αδελφότητας Κρητών Πειραιώς “Η ΟΜΟΝΟΙΑ”
– Δέσποινα Δαμιανάκη, ιατρός, πρόεδρος του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής « Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ»
– π. Ιωάννης Γαροφαλάκης, ιερέας, Άγιος Δημήτριος Αττικής
– Νικόλαος Αποστολάκης, ριζίτης, ερευνητής λαογραφίας, Παλαιόχωρα Ν. Χανίων
– Κωνσταντίνος Κωστουράκης, εκπαιδευτικός, Χανιά.
– Αργυρή (Ρούλα) Ζουριδάκη, οικονομολόγος, Γεν. Γραμματέας του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ»

– Ηλίας Φιλιππίδης, συγγραφέας, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας, νομικός.

ΣΧΟΛΙΑ

ΝΤΙΝΟΣ ΤΑΝΙΤΗΣ 17 Ιουλίου, 2023 1:40 μμ At 13:40

Για να παρατραβά με ατελείωτα επεισόδια και χρόνια σε διάρκεια, έχουν παραξηλώσει τα κείμενα, προσθέτοντας ότι τους κατέβει εκείνη τη στιγμή.

Απάντηση

ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ 19 Ιουλίου, 2023 6:40 μμ At 18:40

Αυτά συμβαίνουν, όταν μία κοινωνία παρακμάζει χωρίς όραμα,  αξίες και προτεραιότητες .

Σημ.  Η ίδια επιστολή διαμαρτυρίας δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα

ΤΑ ΣΕΛΙΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ στις 26 Ιουλίου 2023                              

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο πολιτικός καιρός της Ελλάδας

 

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.   Η Θεωρία του καιρού.

Ο καιρός είναι όρος της μετεωρολογίας και αποδίδει το φαινόμενο του ευμετάβλητου χαρακτήρα των ατμοσφαιρικών συνθηκών. Η πρόβλεψη των ατμοσφαιρικών μεταβολών αποτελούσε βασικό μέλημα αλλά και προϋπόθεση επιβιώσεως τόσο των ναυτικών όσο και των αγροτών της Μεσογείου ήδη από την Νεολιθική εποχή. Με την εξέλιξη του πολιτισμού η έννοια του όρου διευρύνθηκε, εντάχθηκε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και απέκτησε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έτσι στην ελληνική γλώσσα εσήμαινε όχι μόνο τις μεταβολές της ατμόσφαιρας αλλά και τις εναλλαγές της ζωής, την περιοδικότητα του χρόνου, «καιρός του γελάν και καιρός του κλαίειν», «καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίζειν», έλεγαν οι Στωϊκοί και επαναλαμβάνει ο Εκκλησιαστής. Τελικά κατέληξε να σημαίνει την ακαταλληλότητα του χρόνου, την «ευκαιρία» καθώς και την αποτελεσματικότητα. Ο Όμηρος  χαρακτηρίζει ως «καίριον» (Ιλ.Θ 84,326) σημεία του ανθρωπίνου σώματος, όπου το πλήγμα είναι θανατηφόρο.

 Με αφορμή την έκφραση «τα σημεία των καιρών» η οποία προέρχεται από τον Ιησού Χριστό, ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους του 20^ου αιώνα, ο Γερμανός Πάουλ Τίλλιχ, ο οποίος το 1933 εγκατέλειψε την Γερμανία του Χίτλερ, λόγω των σοσιαλιστικών του απόψεων και μετανάστευσε στις ΗΠΑ, καθιέρωσε την θεωρία του Καιρού, ως τρόπου σκέψεως για την ηθική και ανθρωποκεντρική αξιολόγηση της ιστορικής εξελίξεως του κόσμου και της κάθε κοινωνίας. Ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος αισθάνεται υπεύθυνος για την ύπαρξή του ιδίου και των συνανθρώπων του, δεν πρέπει να παρασύρεται από το κυρίαρχο πνεύμα του κόσμου αλλά να οξύνει την πνευματική του όραση, για να μπορεί να κρίνει «που πάει ο κόσμος και η πατρίδα» του. Σήμερα η θεωρία του Καιρού χρησιμοποιείται ευρύτερα στην φιλοσοφική και γεωπολιτική αξιολόγηση των ιστορικών εξελίξεων, π.χ. Κορνήλιος Καστοριάδης. Τελικά υπάρχουν δύο Θεοί, ο ένας είναι η αόρατη κορυφή της πυραμίδας των εξουσιών και ο άλλος είναι ο Θεός του Ανθρώπου,  αυτός που ανακάλυψε ο «Υιός του Ανθρώπου», ο Ιησούς Χριστός. Είναι ο καιρικός Θεός, η αιώνια αντιπολίτευση του κόσμου. Αυτόν τον «Εκ των κάτω» Θεό τον χρειαζόμαστε.

2. H εκπνοή της Μεταπολιτεύσεως

Η περιλάλητη Μεταπολίτευση, από πλευράς κοινοβουλευτισμού, επαινείται ως η «ομαλότερη περίοδος  πολιτικού βίου της χώρας», λόγω της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία χωρίς πραξικοπήματα, αιματηρές συμπλοκές και νοθείες. Δυστυχώς όμως την Χούντα δεν την διαδέχθηκε η λαϊκή κυριαρχία αλλά η κομματοκρατία, η δημαγωγία, η αυθαιρεσία, η αχαλίνωτη διαφθορά και η υποτέλεια της πίσω πόρτας. Όλα αυτά καλύφθηκαν κάτω από τον πολυτελή μανδύα της ολοκληρώσεως της εντάξεως της Ελλάδας στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια», ακόμη και στην κλειστή λέσχη του Ευρώ. Στην πραγματικότητα όμως και «ανεπαισθήτως» συμβάλλαμε στην ολοκλήρωση της παρακμής, της χρεοκοπίας και της υποτέλειας του Ελλαδικού κράτους καθώς και της απαξιώσεως του πολιτικού του συστήματος. Σήμερα η Ελλάδα δεν είναι ούτε «εταίρος» και «στρατηγικός σύμμαχος» ούτε καν προτεκτοράτο, είναι μία στρατιωτική βάση ετεροβαρούς εξαρτήσεως, ένας μεντεσές» (φιλοφρόνηση του Πάιατ προς κάφρους!) της αμερικανικής γεωπολιτικής και μία αποικία χρέους της Γερμανίας και της διεθνούς «επενδυτικής» ολιγαρχίας των αγορών, ενώ έχει προστεθεί και ο Τουρκικός επεκτατισμός.

Θεωρούμε, ότι καιρικώς η Μεταπολίτευση έχει λήξει. Το θέμα είναι πότε ακριβώς, πώς και γιατί. Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να αντικαταστήσουμε το ρήμα λήγω, που είναι ρήμα χρονικού προσδιορισμού, με το ρήμα εκπνέω, που υποδεικνύει τον τρόπο, τον ποιοτικό χαρακτήρα της τελευτής. Θα λέγαμε, ότι η Μεταπολίτευση «έληξε», μόνο εάν μπορούσαμε να την εντάξουμε μέσα στην διαδικασία πολιτικής εξελίξεως του Ελλαδικού κράτους.  Ποιός δεν θα ήθελε να ήταν έτσι! Δυστυχώς όμως για μας και τους απογόνους μας η Μεταπολίτευση δεν είχε εξελικτικό αλλά καταληκτικώς καθοδικό χαρακτήρα. Με απλά ελληνικά, μας έρριξε σε ένα βαθύ γκρεμό. Με βάση την καιρική σκέψη καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η Μεταπολίτευση τελικά ετελεύτησε, ότι εξέπνευσε για δύο λόγους:

Α. Στην δημοκρατία η πολιτική εξουσία, ως εντολοδόχος του λαού, έχει ως πρωταρχική υποχρέωση να προστατεύει την φυσική υπόσταση των πολιτών. Μετά ακολουθούν όλες οι άλλες υποχρεώσεις. Αντιθέτως στην φεουδαρχία η εξουσία έχει το απόλυτο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους δουλοπάροικους. Ένα από τα χαρακτηριστικά της φεουδαρχικής απολύτου κομματοκρατίας της Μεταπολιτεύσεως ήταν και η ένταξη του δικαιώματος αφαιρέσεως ζωής στους  παράγοντες διαμορφώσεως των σχέσεων εξουσίας-λαού. Γιαυτό πιστεύω, ότι η Μεταπολίτευση έληξε οριστικά την νύχτα της 28^ης Φεβρουαρίου ε.ε. Όχι, δεν έγινε κάποιο πραξικόπημα, ήταν η τελευταία ανθρωποθυσία των 57 επιβατών στην τραγωδία των Τεμπών, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι.

Η καταδίκη σε θάνατο αντιστοιχεί στον ύψιστο βαθμό διαφοροποιήσεως της δυνάμεως μεταξύ εξουσίας και λαού. Από πολιτικής και καιρικής απόψεως δεν χρειάζεται δικαστική απόφαση, για να επιβάλει στους υπηκόους του την ποινή του θανάτου ένα πολιτικό σύστημα. Οι δολοφονίες πολιτών διαπράττονται και δια του ενδεχόμενου δόλου. Όταν οι πολιτικοί της Ελλάδας αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως χαϊβάνια και αδιαφορούν για τις ολέθριες συνέπειες των παραλείψεών τους, ακόμη και των συνειδητώς .παράνομων ενέργειών τους, τότε διαπράττουν δολοφονίες. Πρόκειται για όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπου πρωθυπουργοί και υπουργοί ασκούν την εξουσία τους απλώς ως διαχείριση, ακόμη και ως ορυχείο εξορύξεως δημοσίου χρήματος και αντλήσεως μιζών, αποφεύγοντας τους ελέγχους, το πολιτικό κόστος και την σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Αντιθέτως μάλιστα τα «στραβά μάτια» τους είναι πολύ ακριβά και τα παράνομα συμφέρονται με μεγάλη προθυμία τα «ασημώνουν». Τώρα, αν κάτι πάει στραβά (Ο μη γένοιτο βεβαίως) θα είναι απλώς «Μία στραβή στην βάρδια», για την οποία βεβαίως ο «άτυχος» υπουργός θα «αποζημιωθεί» πριν από τα θύματα, πάλι βεβαίως, από τα ένοχα συμφέροντα.  

Όμως με τον χρόνο ο θάνατος λειτουργεί και ως δίκοπο μαχαίρι. Γι’ αυτό θεωρούμε, ότι ο ενταφιασμός της Μεταπολιτεύσεως  είχε αρχίσει το επετειακό έτος 2000 με τους 81 νεκρούς στο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα». Ήταν τότε που ο μέγας Εκσυγχρονιστής Κώστας Σημίτης, μας καθησύχασε με το ηρεμιστικό «Μην απορείτε, αυτή είναι η Ελλάδα»! Όμως χρειάστηκε να πάρουμε και άλλα ηρεμιστικά: με τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 κυρίως στην Πελοπόννησο, που δεν οφείλονταν όμως μόνο σε φυσικά αίτια,  απέδειξαν πάντως την γύμνια του κράτους και το απροστάτευτο των ανθρώπων, με 84 νεκρούς αυτή την φορά. Ακολούθησαν και άλλες ανθρωποθυσίες: το 2017 η πλημμύρα στην Μάνδρα Αττικής με 24 νεκρούς, το 2018 η πυρκαγιά στο Μάτι, μία από τις φονικότερες πυρκαγιές παγκοσμίως, με 102 νεκρούς.

Το 2023 η οργή είχε πλέον ξεχειλίσει. Τα συνθήματα: «Ποτέ πια», «Ως εδώ», «Δεν πάει άλλο», δεν αφορούσαν μόνο την ασφάλεια των σιδηροδρόμων αλλά ήταν και η απαίτηση του λαού για «αλλαγή», για ριζική αλλαγή της λειτουργίας του κράτους αλλά ΚΑΙ του πολιτικού συστήματος. Ο μεν Μητσοτάκης πονηρώς φερόμενος αφαίρεσε από τον στόχο της Αλλαγής το πολιτικό σύστημα και κήρυξε τον πόλεμο μόνο κατά του «παλαιού κράτους», λες και η κυβέρνηση δεν είχε καμμία ευθύνη γι’ αυτό. Ο δε Τσίπρας ανοήτως φερόμενος, αντί να εκμεταλλευθεί το κενό που του άφηνε ο αντίπαλός του και να κηρύξει παλλαϊκή εκστρατεία για συνολική ριζική Αλλαγή, μετέτρεψε τον προεκλογικό αγώνα σε προσωπική μονομαχία με τον Μητσοτάκη, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξήψε το θυμικό του λαού και θα τον οδηγούσε στην κατάληψη των Θερινών ανακτόρων και στην κατάλυση του «καθεστώτος Μητσοτάκη», χωρίς να αναλάβει πρόσθετο πολιτικό κόστος.

Τελικά ο λαός όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από τα ανέξοδα συνθήματα του Τσίπρα αλλά τον τιμώρησε παραδειγματικά. Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας έκανε λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο.

Β. Ο λαός μας είναι ένας κουρασμένος και απογοητευμένος λαός, απογοητευμένος ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν όμως, ότι αυτός ο λαός δεν έχει παραλύσει, μπορεί ακόμη να αντιδρά οργισμένα και επικεντρωμένα. Αυτό που ακόμη δεν θέλει να καταλάβει το πολιτικό μας σύστημα αλλά το έχει συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του λαού μας, είναι ότι στα Τέμπη εκτροχιάσθηκε και τραυματίσθηκε βαριά το πολιτικό μας σύστημα. Ο κρατικός μηχανισμός είναι απλώς το εξάρτημα του πολιτικού συστήματος και ο αποθηκευτικός χώρος του κομματικού κράτους.  

Μετά την τραγωδία των Τεμπών ο λαός μας έθεσε θέμα ριζικής αλλαγής του πολιτικού μας συστήματος. Η ένταση της οργής και της αποφασιστικότητας του λαού μας για αλλαγή αποδεικνύεται κοινωνιολογικώς από το εκρηκτικό αποτέλεσμα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Η κάλπη έγινε ηφαίστειο. Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι περιορίζονται στην αναζήτηση των αιτίων της καταβαραθρώσεως του ΣΥΡΙΖΑ μόνο στην προεκλογική στρατηγική και τακτική των δύο διεκδικητών της εξουσίας και δεν βλέπουν το συνολικό νόημα της λαϊκής ετυμηγορίας.

Μπορούμε να χωρίσουμε τους λόγους της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο κατηγορίες:

Β.α. λόγοι που αφορούν τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Τσίπρα και

Β.β. λόγοι που αφορούν γενικά το πολιτικό μας σύστημα. 

Β.α. Ο λαός μας δεν συγχώρεσε στον Τσίπρα το, ότι τον επεκαλείτο συνεχώς και τον διαβεβαίωνε, ότι ενεργεί και παλεύει για λογαριασμό του, ενώ παράλληλα υποτιμούσε την νοημοσύνη του. Ο Τσίπρας είχε μετατρέψει τον προεκλογικό αγώνα σε πολιτικό θέατρο αναπαραστάσεως του 1981,  με αναστημένο τον Ανδρέα Παπανδρέου τόσο ηχητικώς όσο και με την χρήση γενικόλογων διχαστικών συνθημάτων. Ο λαός μας έχει κουρασθεί, από το 1974 και μετά, να τον υποχρεώνουν τα κόμματα, να φοράει τις κομματικές φανέλες, για να παίζει κάθε φορά στο «ντέρμπι των αιωνίων», μεταξύ της Δεξιάς της σταθερότητας και της Αριστεράς της δημοκρατίας και της προόδου. Ο λαός μας κατάλαβε επιτέλους, ότι αυτό ήταν ένα θέατρο και ότι ο ρόλος του ήταν ρόλος κομπάρσου. Ο  Τσίπρας έθετε θέμα ανατροπής του «καθεστώτος Μητσοτάκη» αλλά όχι θέμα εθνικής κυριαρχίας. Ο λαός μας απέδειξε, ότι σε ένα σημείο ωρίμασε εντυπωσιακά: απαιτεί αυτοί τουλάχιστον που του συστήνονται ως αριστεροί να τον σέβονται περισσότερο και του λένε  την αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε συνολικά για τον θεατρικό χαρακτήρα της Μεταπολιτεύσεως. Ο λαός μας απέδειξε, ότι δεν είναι δεδομένος για κανέναν!                  

Β.β. Πώς όμως είναι δυνατόν να μιλάμε για μία συνολική ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος, όταν ο σεισμός της εκλογικής μάχης ανύψωσε στο διπλάσιο το ποσοστό της ΝΔ, του κόμματος δηλαδή που φέρει περισσότερες ευθύνες για τα χάλια της πατρίδας μας από ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ; Πως εξηγείται αυτή η μονόπλευρη ανατροπή;

Υπάρχουν δύο λόγοι, ο άμεσος και ο έμμεσος. Ο άμεσος έγκειται στο ότι ο κουρασμένος λαός μας σε αυτές τις εκλογές δεν αναζήτησε τον περισσότερο ένοχο αλλά τον περισσότερο ικανό να αντιμετωπίσει τα σωρευμένα και επικίνδυνα προβλήματα. Δηλ. έδωσε προτεραιότητα στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Απεδείχθη, ότι η όποια Αριστερά έχει χάσει το ηθικό πλεονέκτημα και ο Τσίπρας προσωπικά το τεκμήριο της αξιοπιστίας. Ο λαός μας προτίμησε να έχει απέναντί του έναν, ο οποίος, ό,τι και αν κάνει, θα το κάνει συνειδητά, παρά έναν ταχυδακτυλουργό των συνθημάτων και ακροβάτη της κωλοτούμπας, ο οποίος δεν ξέρει ούτε το τι υπογράφει.

Όμως κατά την εκτίμησή μας ο έμμεσος λόγος είναι ο σημαντικότερος: ο λαός μας με μία ανέλπιστη αποφασιστικότητα έστειλε ένα σαφέστατο πολιτικό μήνυμα: ήθελε να καταρρίψει τους Διδύμους πύργους της αθηναιοκεντρικής Μεταπολιτεύσεως.

Η κατάρρευση των Διδύμων Πύργων της Νέας Υόρκης στις 9/11/01 ήταν μία φρικτή εγκληματική πράξη αλλά η «επιτυχία» του εγχειρήματος είχε και την υπογραφή των Μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Ως σκηνικό όμως μας διευκολύνει, να εξηγήσουμε, τι ακριβώς συνέβη στις τελευταίες εκλογές. Η μετακίνηση ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων προς την ΝΔ και τα μικρότερα κόμματα μπορεί μεν να διευκολύνθηκε από το σύστημα της απλής αναλογικής και της εντυπωσιακής ιδεολογικής ρευστοποιήσεως του εκλογικού σώματος, όμως δεν πρέπει να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα ως κάτι συγκυριακό. Αντιθέτως θεωρούμε, ότι διαθέτει έναν έντονο στρατηγικό και μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Ο λαός προπορεύεται του πολιτικού μας συστήματος και αρχίζει να κατανοεί ότι:

α. έχουμε εισέλθει σε μία εσχατολογική περίοδο για την ιστορία του Ελληνισμού. Η εικοσαετία που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη. Πρέπει να γίνουν πολλά και ριζικά πράγματα, διαφορετικά είναι αμφίβολο, εάν θα υπάρχει Ελλάδα και αν θα υπάρχουν Έλληνες μέχρι την αυγή του επόμενου αιώνα.

β. βασική προϋπόθεση για μία αναστροφή της παρακμής και για μία αναγεννητική ανασύνταξη της Ελλάδας, είναι η πλήρης ανανέωση, σε βάθος και σε πλάτος, του σημερινού αποτυχημένου πολιτικού συστήματος.

Το συμπέρασμα είναι, ότι οι τελευταίες εκλογές στόχευαν στην απαξίωση του συνολικού πολιτικού συστήματος. Όμως το ένστικτο επιβιώσεως του λαού μας έκρινε, ότι με τόσα πολλά προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά, δεν θα ήταν σώφρον να κατεδαφισθεί ταυτόχρονα ολόκληρο το αποτυχημένο ελλαδικό πολιτικό σύστημα εξουσίας, οπότε για μεν την κυβέρνηση επέλεξε βραχυπρόθεσμα το μη χείρον βέλτιστον, ενώ για την αντιπολίτευση εψήφισε όχι με κριτήρια επιλογής, διότι αυτό θα μπορούσε να γίνει και με μία διαφορά της τάξεως του 5 -10%, αλλά με κριτήρια μακροπρόθεσμα. Δηλ.  προτίμησε να αδειάσει τον χώρο της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως σαρωτικά, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις νέων πολιτικών συσχετισμών. Αν η ΝΔ επιλέχθηκε για λόγους πιεστικής συγκυριακής ανάγκης, ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίφθηκε για λόγους μακροπρόθεσμης στρατηγικής. 

Στην Ελλάδα από τους Διδύμους πύργους του δικομματικού συστήματος εναλλασσόμενης εξουσίας, καταρρίφθηκε μόνο ο ένας, ο άλλος τελεί υπό προθεσμίαν κατεδαφίσεως.

Και αν η παντοδυναμία της ΝΔ δημιουργεί κινδύνους για τα εθνικά μας θέματα; Έλληνες, δεύρο τον νουν! Πιστεύετε, ότι θα έχει διαφορά, εάν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Δεν αποκλείεται τα ανοικτά θέματα να έχουν ήδη συζητηθεί με τον Ξένο παράγοντα και με τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. Όσο για τα κοινωνικά θέματα πιστεύετε, ότι έχουμε απελευθερωθεί από τα δεσμά των Μνημονίων;

3.   Η δημοκρατία και το «νέο κύμα»

Θέλετε μία διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς; Δεξιός είναι αυτός που σκέπτεται συγκυριακά και εξουσιολαγνικά. Λογικό είναι λοιπόν να βαρυπενθεί και να οδύρεται, όταν το κόμμα του χάνει τις εκλογές. Αριστερός είναι αυτός που σκέπτεται μακροπρόθεσμα και διαλέγεται τόσο με τον λαό όσο και με την ιστορία. Επομένως, μία εκλογική ήττα είναι γι’ αυτόν μόνο ένα νέο μάθημα, που θέλει να το διδαχθεί από τον λαό και την ιστορία. Ο πλούτος του αριστερού είναι η γνώση ως πολιτική και ιστορική σοφία και όχι οι καρέκλες της εξουσίας και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Μπορείτε να μου πείτε, πόσους τέτοιους αριστερούς διαθέτει ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ; Για την ώρα μόνο ο Διονύσης Τεμπονέρας φαίνεται να ξεχωρίζει. Δεν έβαλε πλερέζες, αντιθέτως πήρε το μήνυμα του λαού και χάρηκε που ο λαός έκανε αυτό που ούτε δέκα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσαν να πετύχουν: εκκαθάρισε σαρωτικά τον χώρο της Αριστεράς από τα «σκουπίδια». Η συμπεριφορά του Τζανακόπουλου αποδεικνύει, ότι η κατηγορία αυτή είναι πολύ ευρύτερη και δεν περιορίζεται μόνο στους «Ετερόχθονες». Το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ έχει γεμίσει από απαίδευτους εξουσιολάγνους μέχρι το κατάστρωμα. Ήλθε ένα κύμα και μπάταρε. Μακάρι το «νέο κύμα», που περιμένει ο Τσίπρας, να ολοκληρώσει την κάθαρση. Μάλλον δεν είναι αυτό που εννοεί ο παλαιοκυματικός Τσίπρας. Πρέπει ο χώρος να αδειάσει από κάθε κίβδηλο και αλλοτριωμένο, για να έλθει επιτέλους μία νέα πραγματική Αριστερά. «Να έλθει» δεν εννοούμε στην εξουσία, αυτό θα το αποφασίσει ο λαός, εννοούμε στον πολιτικό χώρο.

Η Ελλάδα πάσχει και από έλλειμμα δημοκρατίας. Η δημοκρατία όμως δεν είναι θέμα αριθμού στα έδρανα της Βουλής. Η δημοκρατία κτίζεται εκ των κάτω προς τα επάνω, όπως κάθε οικοδόμημα και αρχιτέκτονας είναι ο Λαός. Αυτός πήρε την πρωτοβουλία να κατεδαφισθεί ο χώρος της Αριστεράς, διότι το ισόγειο της δημοκρατίας είναι η αντιπολίτευση, μετά ακολουθεί ο όροφος της εξουσίας.

  

Δεν ισχύει το επιχείρημα, ότι πολλά από τα προβλήματά μας συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, το αποτέλεσμα μετράει, δεν επιτρέπεται να λέμε, ότι είμαστε ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου και παράλληλα να έχουμε το πιο ηλίθιο κράτος στον κόσμο!

 

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.  

Διαβάστε Περισσότερα »

Οργίλη μονόπλευρη ανατροπή

 

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.    Γιατί καταποντίσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μετά την «Κωλοτούμπα» του 2015, όταν το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε ΝΑΙ, ο ταλαίπωρος λαός μας περιέπεσε σε κατάσταση πολιτικού κώματος. Έχασε την ελπίδα του, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο. Με τον καιρό η μετέωρη ελπίδα αλλοιώνεται σε κούραση, ο λαός μας φαινόταν, ότι κουράσθηκε να ελπίζει, δεν έβλεπε πλέον φως. 

Ακολούθησε η παράλυση της κοινωνίας μας με τον κορονοϊό από ένα μίγμα φόβου, κρυφής σκοπιμότητας, διαφθοράς και πολιτικής ανικανότητας.

Στην τρίτη φάση επεκράτησε το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας, ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια και το μόνο που απομένει, είναι η άνοδος στην «επενδυτική βαθμίδα» και οι ξένες επενδύσεις με μία αξιόπιστη στο διεθνές περιβάλλον κυβέρνηση. Βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούσε με την Νέα Δημοκρατία, ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια αλλά προσέθετε, ότι η επιτυχία αυτή οφείλεται στον ίδιο και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι άφησε «μαξιλάρι» στην ΝΔ 30 δις, αποσιωπώντας ότι αυτή ήταν η τελευταία υποχρέωση του τρίτου Μνημονίου που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την υποχρέωση τηρήσεως πρωτογενών πλεονασμάτων (από την φορολογία) μέχρι το 2060 και με υποθηκευμένη την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου μέχρι το 2115! Κατά τα άλλα βγήκαμε!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα συμφωνώντας βασικά με την ΝΔ. αλλά άφηνε αναπάντητο το ερώτημα, πώς θα προσέλκυε περισσότερες επενδύσεις από την ΝΔ.

Η πρώτη αιτία της πανωλεθρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά την γνώμη μας η απώλεια αξιοπιστίας του ίδιου του προσώπου του Αλέξη Τσίπρα, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι ο Αλέξης πήρε απάνω του όλο το βάρος του προεκλογικού αγώνα και του έδωσε προσωπικό χαρακτήρα. Ανεξάρτητα από τα λάθη της ΝΔ, ανεξάρτητα από τα λάθη που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας ήθελε να αναμετρηθεί προσωπικά με τον Μητσοτάκη και μετέτρεψε τις εκλογές σε μονομαχία, όπως στην αρχαϊκή αρχαιότητα πολλές φορές η μάχη μεταξύ δύο στρατών μετατρεπόταν σε μονομαχία μεταξύ των δύο αρχηγών. Ο Τσίπρας ζητούσε τηλεμαχία μόνο μεταξύ των δύο αρχηγών, συνεχώς προκαλούσε τον Μητσοτάκη. Επανειλημμένα έλεγε: ο λαός θα αποφασίσει, αν θέλει Μητσοτάκη ή …..! Μέχρι και αρνητική μαυρόασπρη  διαφήμιση έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ προσωπικά για τον Μητσοτάκη. Κατηγορούσε τον Μητσοτάκη για αλαζονεία αλλά ο ίδιος αποδείκνυε, ότι είναι εξίσου αλαζόνας. Εδώ ερχόμαστε στο θέμα του χαρακτήρα. Η προσωπική μας άποψη είναι, ότι ο Μητσοτάκης ως χαρακτήρας δεν έχει αυτοπεποίθηση. Αυτό φαίνεται από την αστάθεια και την επιτάχυνση της φωνής του, όταν θέλει να ανεβάσει τον τόνο. Προσπαθεί να αντλήσει αυτοπεποίθηση από την οικογενειακή παράδοση και την δύναμη της παρατάξεως του.

Ο Τσίπρας είναι το εντελώς αντίθετο. Έχει απόλυτη πεποίθηση για τον εαυτό του μέχρι ναρκισσισμού. Θυμάμαι, ότι μετά την ορκωμοσία του ως πρωθυπουργού το 2015,  σκέφθηκε ως «πρώτη φορά αριστερά» να επισκεφθεί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και να αποτίσει τιμή στους εκτελεσμένους της Κατοχής. Μέχρις εδώ συγχαρητήρια! Η εικόνα όμως ενός «αριστερού» Τσίπρα να κορδώνεται μπροστά στο μνημείο, αντί να γονατίσει, με έπεισε για τον αλαζονικό του χαρακτήρα. Η γλώσσα του σώματός του έλεγε: «Νεκροί και ζωντανοί δοξάστε με!».

Ο Τσίπρας ήθελε οι πόρτες, από επιτυχία σε επιτυχία, να ανοίγουν από μόνες τους, μόλις εμφανίζεται, χωρίς ο ίδιος να χρειάζεται να πιάνει το πόμολο. Δεν τον ενδιέφεραν ποτέ οι προϋποθέσεις. Άρχισε να μαθαίνει αγγλικά, αφού είχε αναδειχθεί σε πρωθυπουργό της χώρας! Μπορούμε να ξεχάσουμε τα δύο νησιά «Λέσβο και Μυτιλήνη» ή ότι η μεταβολή στάσεως αντιστοιχεί σε «στροφή 360^ο»; «Μήπως η θάλασσα έχει σύνορα και δεν το ξέρω;» Προφανώς σύνορα είναι μόνο τα συρματοπλέγματα. Αυτά ελέχθησαν από διπλωματούχο του Μετσόβειου Πολυτεχνείου!

Μπορεί ο Κυριάκος να έφθασε να γίνει πρωθυπουργός χάρις στον μπαμπά του, χωρίς να κοπιάσει, όμως γνώριζε τις προϋποθέσεις και επένδυε σ’ αυτές. Ο Τσίπρας ούτε κοπίασε ούτε επένδυσε στις προϋποθέσεις. Του λείπουν ακόμη και προσλαμβάνουσες βασικές παραστάσεις.

Η εγγενής αλαζονεία του Τσίπρα τον κάνει να μην θέτει όρους στον εαυτό του. Προτιμά την αρχή: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Γιαυτό γράφθηκε στην σχολή δημαγωγίας του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι βασικές αρχές αυτής της σχολής είναι δύο:

Α. η αναφορά σε γενικές έννοιες και ταυτότητες χωρίς καμμία πρακτική δέσμευση, όπως αλλαγή, δημοκρατία, πρόοδος και

Β. η στόχευση σε ομάδες πληθυσμού που αισθάνονται αδικημένες και καταπιεσμένες, για να κάνουν την διαφορά. Ο Ανδρέας είχε περισσότερες επιλογές, όπως μη προνομιούχοι, αντίσταση, περήφανα γερατιά, γυναίκες, νέοι. Ο Τσίπρας αναφερόταν γενικά στον λαό, θυμήθηκε ακόμη και την μεσαία τάξη αλλά στόχευσε ιδιαίτερα στους νέους και θέλησε να τους προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο: εισαγωγή στα πανεπιστήμια χωρίς βαθμολογία! Πρόκειται για μία κραυγαλέα περίπτωση ψυχολογικής γενικεύσεως του δικού του διαχρονικού προβλήματος:

- στις εκλογές του 2015 ως «αριστερός» αισθανόταν, ότι πήρε εκδίκηση από την Δεξιά για όλες τις αδικίες που υπέστησαν οι αριστεροί από την εμφάνιση του εργατικού κινήματος στην πατρίδα μας μέχρι σήμερα. Δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό. Ήταν αρκετό, ότι αυτός ήταν στην εξουσία και ας έκανε, ότι θα έκανε και η Δεξιά.

- στις εκλογές του 2023 ο Τσίπρας ήθελε να συντρίψει όχι μόνο τον Μητσοτάκη αλλά και τον διαχρονικό δυνάστη των νέων όλων των γενεών: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ! Μόνο με τέτοιες αποφάσεις γράφεις ιστορία! Ηροστράτεια λογική!

Ο Τσίπρας θέλησε να μιμηθεί τον Ανδρέα  ακόμη και στην φωνή. Πρέπει να έκανε πολλές πρόβες ακούγοντας κασέτες του Ανδρέα. Ο Τσίπρας θέλοντας να γίνει η μετενσάρκωση του Ανδρέα, μετακόμισε ψυχή τε και σώματι σε εκείνη την εποχή. Ο Τσίπρας ζούσε στον κόσμο του. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές και οι δημοσκοπήσεις τον άγχωναν, το πρόβλημά του φαινόταν όλο και πιο έντονα. Πίστευε, ότι θα υποχρέωνε και τον Μητσοτάκη να δώσει την μάχη στο γήπεδο της δεκαετίας του 80, τότε που η Δεξιά δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι. Όμως το θέατρο αυτό, όχι μόνο δεν έπιασε αλλά τελικά γύρισε μπούμερανγκ.  Εάν η Αριστερά θέλει να έχει ένα ηθικό πλεονέκτημα  θα πρέπει τουλάχιστον να σέβεται τον λαό, προτού κάνει οτιδήποτε για τον λαό, τουλάχιστον να μην υποτιμά την νοημοσύνη του.

2.     Και όμως κινείται!

Πριν από τις εκλογές, εάν αναζητούσαμε κοινωνιολογικά κάποια συλλογικά ανακλαστικά της κοινωνίας μας, τα οποία θα υποδήλωναν την διαμόρφωση μίας νέας τάσεως, αυτή θα ήταν μόνο η συχνότητα των κρουσμάτων βίας των νέων μας. Οι νέοι έχουν περίσσευμα ενεργητικότητας, την οποία πρέπει να εκτονώνουν με τον αθλητισμό και να την επενδύουν σε διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες. Δυστυχώς οι νέοι μας δεν έχουν ενδιαφέροντα στον βαθμό που θα απαιτούσε και θα προσέφερε μία σύγχρονη κοινωνία.

Οι αιτίες του φαινομένου κατά την γνώμη μας είναι τρεις:

Α. Η ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στην πατρίδα μας τα τελευταία 12 χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσεως.

Β. Η διάλυση της κοινωνικής ζωής αλλά και της σχολικής ζωής στα τρία χρόνια των απαγορεύσεων λόγω της πανδημίας. Ο συνδυασμός των δύο αυτών αιτίων μετέτρεψε πολλές οικογένειες από φωλιές αγάπης σε εστίες εντάσεων και συγκρούσεων.

Γ. Στο τέλος του 20^ου αιώνα επεκράτησε στην Ελλάδα ένα ιδεολογικό μίγμα ατομικισμού, χρηματιστηριακού πυρετού, εκσυγχρονισμού και προσδοκίας του ευρώ και της καλύψεως όλων των οικονομικών μας αναγκών από τα κοινοτικά ταμεία. Διαμορφώθηκε μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν, από όπου προέρχονται οι αξίες και οι παραδόσεις του πολιτισμού μας και στο μέλλον, για το οποίο εγγυώντο οι τράπεζες και οι επενδυτικές ευκαιρίες, μικρές και μεγάλες. Η γενική εντύπωση ήταν ότι ο καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος. Όταν ξέσπασε η κρίση του 2010 και τα όνειρα κατέρρευσαν, δεν υπήρχε πλέον κανένα δίκτυ να μας συγκρατήσει και βρεθήκαμε σε ένα αξιακό και ψυχολογικό κενό. Αυτό το κενό ήταν η πρώτη εμπειρία που εισέπνευσαν τα παιδιά μας.

Ο Τσίπρας νόμιζε, ότι θα μπορούσε να προσελκύσει αυτή την νεολαία με συνθήματα της δεκαετίας του 80. Όμως οι περισσότεροι νέοι μας μέχρι την ηλικία των 30 δεν έχουν θετικές προσλαμβάνουσες ιδεολογικές παραστάσεις. Απεναντίας έχουν βιώσει την γενική απαξίωση των γονέων τους για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Ούτε ο Μιθριδάτης μπόρεσε να δημιουργήσει μία νέα γέφυρα. Δεν εξελέγη ούτε ο ίδιος.

Η κυρίαρχη ψυχική προδιάθεση  στην συνείδηση των νέων μας είναι η οργή εναντίον του πολιτικού συστήματος από το 2010 μέχρι τα Τέμπη.

Τί συμβαίνει συνολικά με τον λαό μας; Η κυρίαρχη εντύπωση ήταν, ότι η ένταση του προεκλογικού αγώνα θα επιβεβαίωνε την παγίωση ενός νέου δικομματικού συστήματος διακυβερνήσεως και ότι αυτή η κατάσταση θα σερνόταν στο προβλεπτό μέλλον. Παράλληλα όμως το σύστημα της απλής αναλογικής ενεργοποίησε κάποια κύτταρα του κοινωνικού μας σώματος, τα οποία πίστεψαν, ότι τους δίνεται η ευκαιρία να μετουσιώσουν την οργή τους σε πολιτικές προτάσεις και να ρίξουν ρίζες στο φυτώριο του δημόσιου χώρου και στην συνείδηση του λαού μας.

Από κοινωνιολογικής απόψεως μπορούμε να πούμε, ότι δύο αυτές αιτίες διαπέρασαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα το αδρανές σώμα του λαού μας: πρώτα η τραγωδία των Τεμπών και μετά η ευκαιρία της απλής αναλογικής. Τα δύο αυτά γεγονότα λειτούργησαν σαν ένα τεράστιο ωστικό κύμα που ταρακούνησε τον συλλογικό ψυχισμό μας. Ίσως το καθένα μόνο του να μην μπορούσε να το πετύχει.

Είχε ωριμάσει πλέον αρκετά η αίσθηση της ανάγκης για «αλλαγή». Η μόνη επιτυχία του Τσίπρα ήταν, ότι οι κομματικές κεραίες της Κουμουνδούρου συνέλαβαν αυτό το μήνυμα, μόνο που δεν τους βγήκε σε καλό, διότι το αίτημα της αλλαγής τέθηκε ως ένα επιθετικά αντιθετικό μέχρι και σχιζοφρενικό δίλημμα. Θα επικρατούσε ή το ένα σκέλος του διλήμματος ή το άλλο. Το ένα (ΝΔ) έλεγε: ναι στην αλλαγή αλλά ως επιτάχυνση προς τα εμπρός, για να σωθούμε όλοι από το κοινό κακό κρατικό παρελθόν μας και το άλλο (ΣΥΡΙΖΑ) έλεγε: η αλλαγή θα έλθει μόνο με την ανατροπή. Το πρόβλημα δεν είναι κοινό, το πρόβλημα είναι η διακυβέρνηση της ΝΔ. Αυτήν πρέπει να αφήσουμε στο παρελθόν. Ο Ανδρέας έλεγε, να μπει η δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ακόμη και μετά την συντριπτική του ήττα ο Τσίπρας επαναλαμβάνει τα ίδια συνθήματα σαν παλαιός δίσκος γραμμοφώνου. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι ένας κενός άνθρωπος χωρίς όραμα. Το περιεχόμενό του είναι μόνο ο εγωκεντρισμός του, ο ετεροπροσδιορισμός και η προσωπική αντιπαράθεση.

Τελικά ο λαός μας έκανε κάτι το απίστευτο, επέλεξε και τις δύο εκδοχές της αλλαγής: και την επιτάχυνση και την ανατροπή! Μόνο που η ανατροπή λειτούργησε ως ανελκυστήρας για τον Μητσοτάκη και ως καταβατήρας για  τον Τσίπρα.

Γιατί αυτή η μεγάλη διαφορά; Το μέγεθος της διαφοράς οφείλεται στην σωρευμένη ενέργεια πολιτικής απαξιώσεως. Γιατί όμως αυτή η απαξίωση εκδηλώθηκε μονόπλευρα; Το θέμα δεν είναι τόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε αλλά ότι ο λαός μας θέλησε να τον τιμωρήσει παραδειγματικά.

Τα συμπεράσματα είναι δύο:

Α. ότι ο λαός δεν θέλησε να τιμωρήσει την ένοχη Δεξιά αλλά την κίβδηλη και μεταμφιεσμένη Αριστερά και  

Β. ότι ο λαός μας κάνει μία συγκεκριμένη πρόταση: η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της πατρίδας μας θα πρέπει να αρχίσει από την Αριστερά. Γιαυτό πρέπει πρώτα να αδειάσει αυτός ο χώρος από τα αποτυχημένα πειράματα και τις παραχαράξεις.

Στο θέμα αυτό ο λαός μας αντέδρασε με εντυπωσιακή σοφία, Ξέρει ότι η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει συνολικά για το πολιτικό σύστημα ούτε μπορεί να ξεκινήσει από την Δεξιά. Υποκλίνομαι, ουδείς διανοούμενος ή πολιτικός αναλυτής θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο.

Ο λαός μας μίλησε, η ευθύνη ανήκει στις πολιτικές δυνάμεις και τις προσωπικότητες κυρίως του αριστερού και του κεντρώου χώρου. Οι γενιές μας έχουν τεράστια ευθύνη απέναντι στην ιστορία, έχουν την ευθύνη να κτίσουν το νέο πολιτικό σύστημα της χώρας για τα επόμενα 20 χρόνια, που θα είναι τα πλέον κρίσιμα στην ιστορία του Ελληνισμού, διότι θα κρίνουν την ίδια την ύπαρξή του.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ!

 

                           

Η πρόταση των αντισυστημικών για αποχή δεν είναι λύση

Του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη

1.  Σκέψεις και διαπιστώσεις.

Όσοι θέλετε να ρίξετε αυτό το σάπιο και εξαρτημένο πολιτικό σύστημα, ψηφίστε μικρά πατριωτικά και  δημοκρατικά κόμματα.

Η πολιτική στην Ελλάδα ασκείται κατά δύο τρόπους: ως τρόπος διαχειρίσεως και ως τρόπος δικαιώσεως ενός οράματος.  Ο κάθε τρόπος έχει τις δικές του αρχές, με τις οποίες λειτουργεί.

Η πολιτική πράξη μας επιτρέπει να διακρίνουμε κοινωνιολογικώς τις αρχές των δύο αυτών τρόπων.

Οι αρχές της πολιτικής διαχειρίσεως είναι:

Α. Η εξουσία είναι αυτοσκοπός και προνόμιο του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος, το οποίο την μεταχειρίζεται ως λεία πολέμου και όχι ως μέσο υπηρεσίας του λαού.

Β. Η διαχείριση των πολιτικών θεμάτων γίνεται στην βάση τεσσάρων κριτηρίων:

α. του πολιτικού κόστους. Κατά κανόνα πρέπει να είναι ανύπαρκτο.

β. των συμφερόντων του Ξένου παράγοντα, κρατικού ή ιδιωτικού.

γ. των δημοσκοπήσεων και, ας μη το ξεχνάμε,

δ. του ύψους της προμήθειας (μίζας) για τις παραγγελίες υλικού από το κράτος ή κρατικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις, ακόμη και μετά την ιδιωτικοποίησή τους. Για μία τουλάχιστον δεκαετία το αποκλειστικό, επαναλαμβάνω, το αποκλειστικό κριτήριο, για παραγγελίες εξοπλιστικού υλικού, δηλ. του πλέον ευαίσθητου υλικού για την άμυνά μας, ήταν η μίζα. Η ζημιά ήταν διπλή:  η αποδυνάμωση του αμυντικού τείχους της πατρίδας μας και η αύξηση του δημόσιου χρέους. Η «παράδοση» αυτή έχασε την μαζικότητα της μετά τις περικοπές λόγω Μνημονίων αλλά συνεχίσθηκε ασύστολη, όπου υπήρχε συνέργεια με ευρωπαϊκά τουλάχιστον συμφέροντα, όχι μόνο γερμανικά αλλά και ιταλικά. Π.χ. με την ιταλοποίηση του ΟΣΕ. Η συνεργασία δύο πυλώνων της διαφθοράς στον τομέα του σιδηροδρομικού δικτύου ήταν η βασική αιτία που προκάλεσε την τραγωδία των Τεμπών.  

Γ. Το πολιτικό προσωπικό έχει εθισθεί στην ανευθυνότητα λόγω ασυλίας και ατιμωρησίας, αλλά κυρίως διότι δεν αισθάνεται υπόλογο απέναντι στον λαό. Ο λαός λογίζεται μόνο ως σύνολο ψηφοφόρων και κομματικών αγελών και

Δ. Ένα σύνηθες αλλά και σωστό συμπέρασμα κατά την αναζήτηση των αιτίων της πολιτικής μας κακοδαιμονίας είναι, ότι «στερούμαστε παιδείας». Όμως όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα, δεν αντιλαμβάνονται, ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα αποτελεί απόλυτο εξάρτημα της πολιτικής εξουσίας. Λέτε το πολιτικό μας σύστημα να θέλει να ξυπνήσει ο λαός;

Το σύστημα της πολιτικής διαχειρίσεως υποβαστάζεται από μία αντίστοιχη πολιτική νοοτροπία του υποτελούς λαού.

Οι αρχές της πολιτικής υποτέλειας του λαού μας είναι:

Α. Η εκχώρηση του απολύτου δικαιώματος λήψεως των πολιτικών αποφάσεων στην πολιτική εξουσία. Στην χώρα μας υπάρχει μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον λαό και την εξουσία. Ο λαός μας διακατέχεται από ευθυνοφοβία, δεν πιέζει για συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων.  

Β. Η σχέση του λαού με την εξουσία είναι ατομική, όχι συλλογική. Ο ατομικισμός δυστυχώς αποτελεί την ισχυρότερη συνιστώσα στην συνείδηση του σημερινού Έλληνα έναντι της συλλογικότητας. Έτσι ο Έλληνας αρκείται στο να απαιτεί από τους ανθρώπους της εξουσίας ρουσφέτια και διορισμούς.

Γ. Ο κομματισμός επίσης έχει περάσει βαθειά στην συνείδηση του Έλληνα, διότι συνδυάζει τις δύο διαχρονικές δραστικές ουσίες του ψυχισμού του. Ο μεν ατομικισμός εξυπηρετείται από την δύναμη εξουσίας, που αντιπροσωπεύει το κάθε κόμμα καθώς και από τον κομματικό ανταγωνισμό, ενώ η συλλογικότητα εξυπηρετείται από τον φανατισμό της κομματικής συσπειρώσεως και

Δ. Από κοινωνιολογικής απόψεως θεωρούμε ως βασική αιτία της σημερινής κρίσεως παρακμής που διέρχεται η χώρα μας, το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ λαού και εξουσίας, που κυριάρχησε στην Μεταπολίτευση. Οι βασικές αρχές του είναι: ο ατομικισμός, ο δικαιωματισμός, ο καταναλωτισμός  και η μετριοκρατία. Το αποτέλεσμα είναι, ότι ούτε το πολιτικό μας προσωπικό αλλά ούτε και ο λαός θέλουν να γίνουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί το ελλαδικό κράτος, διότι τόσο το πολιτικό μας προσωπικό όσο και ο λαός θέλουν να το ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του.

Το αποτέλεσμα είναι, ότι:

α. το ποσοστό της διαφθοράς στην χώρα μας είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη και

β. το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης είναι τόσο αργό και ελαστικό, που ουσιαστικά δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για την διαφθορά, ούτε καν για την εγκληματικότητα.

Η μετριοκρατία κυριαρχεί στην χώρα μας σε τέτοιο βαθμό, που το ένα από τα δύο πιο ισχυρά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, να χαρακτηρίζει την αξιοκρατία ως «ρετσινιά» και ο αρχηγός του, να υπόσχεται στον προεκλογικό αγώνα (Μάιος 2023), ότι θα καταργήσει την βαθμολογική βάση εισαγωγής στα Πανεπιστήμια!

Έτσι και όσοι Έλληνες δεν έχουν διαβρωθεί από τον κομματισμό, ψηφίζουν με βάση την αρχή «Το μη χείρον βέλτιστον».

2.  Τελικά συμπεράσματα

Δυστυχώς πάσχουν από αγαθή άγνοια, όσοι πιστεύουν, ότι η αποχή άνω του 50% θα απονομιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα. Για το διεθνές σύστημα εξουσίας ο κοινοβουλευτισμός είναι η ανώτερη αλλά και η τέλεια, η τελική μορφή της δημοκρατίας και όσοι τον αμφισβητούν είναι λαϊκιστές και υπονομευτές της «δημοκρατίας» στα όρια της τρομοκρατίας! Θα επιστρατευθούν συνταγματολόγοι και τα ΜΜΕ και θα εξαπολύουν μύδρους κατά των αποχιστών, ενώ ο/η πρόεδρος της δημοκρατίας θα ρίξει την Ψήφο όχι μόνο της Αθηνάς αλλά όλων των θεών του Ολύμπου υπέρ των «ηρώων» βουλευτών, οι οποίοι «διέσωσαν» το κύρος της δημοκρατίας αλλά και το διεθνές γόητρο της Ελλάδας.

Εξάλλου τί συζητάμε, είμαστε ανεξάρτητη χώρα για να έχουμε τέτοια διλήμματα; Θα μας πουν, ότι η διεθνής αξιοπιστία της χώρας και η πιστοληπτική της ικανότητα εξαρτώνται από την «πολιτική σταθερότητα».

Όμως κατά την άποψή μας το μεγαλύτερο μειονέκτημα της αποχής είναι το ΜΕΤΑ. Ακόμη και αν πετύχει η αποχή και καταρρεύσει το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα, ποιες θα είναι οι πολιτικές  δυνάμεις που θα είναι σε θέση να αντικαταστήσουν το καταρρεύσαν πολιτικό σύστημα; Μπορείτε να φαντασθείτε πώς θα είναι το  νικητήριο στρατόπεδο των αποχιστών, οι οποίοι θα μετατρέψουν τον πολιτικό χώρο σε αρένα ανταγωνισμών για την δημιουργία κομμάτων διεκδικήσεως της κενής εξουσίας, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με ύβρεις και κατηγορίες ο ένας εναντίον του άλλου, με αποτέλεσμα να απογοητεύσουν τον λαό, δίνοντας την ευκαιρία στους φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς του παρελθόντος να ανακάμψουν; Ποιος θα τολμήσει να τους αμφισβητήσει πάλι;

Το τελικό λοιπόν συμπέρασμα είναι, ότι το νέο πολιτικό σκηνικό πρέπει να είναι έτοιμο, προτού δοθεί η τελική μάχη της αποχής, που μπορεί τελικά να μην χρειάζεται να γίνει, εάν δημιουργηθούν νέα πολιτικά σχήματα με αξιόπιστα πρόσωπα, που θα έχουν αποκτήσει την εμπιστοσύνη του λαού.

Αυτή η μεταβατική περίοδος, όπου η διάθεση του λαού για αλλαγή έχει αυξηθεί, είναι η χρυσή ευκαιρία, για να διαμορφωθεί ένα φυτώριο νέων πολιτικών δυνάμεων. Η κατακόρυφη άνοδος του κόμματος «Νίκη» άνοιξε τον δρόμο. Αυτή η μεταβατική περίοδος, όπου η διάθεση του λαού για αλλαγή έχει αυξηθεί, είναι η χρυσή ευκαιρία, για να διαμορφωθεί ένα φυτώριο νέων πολιτικών δυνάμεων. Η κατακόρυφη άνοδος του κόμματος «Νίκη» άνοιξε τον δρόμο.  Δεν κάνουμε σύσταση, τον ελπιδοφόρο χαρακτήρα του φαινομένου επισημαίνουμε. Ψηφίστε όποιο κόμμα προτιμάτε, αρκεί να είναι πατριωτικό και δημοκρατικό και κάτω του 10%.

 Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ;

 

ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ; Είναι το θέμα της ομιλίας του Ηλία Φιλιππίδη, συγγραφέα, πανεπιστημιακού καθηγητή κοινωνιολογίας και νομικού,και που θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη, 23 Μαϊου 23, στον Σύλλογο Παλαίχθων, οδός Παλλάδος 24-26, 2ος όροφος  (από Σταθμό Μετρό Μοναστηράκι) και ώρα 19:30. Παρόλο που το θέμα είχε ορισθεί πριν από την κήρυξη των εκλογών με βάση την γενική κατάσταση του Ελληνισμού, θα έχουμε την ευκαιρία να αξιολογήσουμε και το εκλογικό αποτέλεσμα. Θα χαρώ να σας δω και να συζητήσουμε.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Ηλίας Φιλιππίδης

Διαβάστε Περισσότερα »