Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023

Το νέο σίριαλ της Ελαιουργικής


Ο εμφανιζόμενος ως Γενικός Διευθυντής της Ελαιουργικής κος Βαρθολομαίος Σειραδάκης αυτή την φορά δεν θυμόταν τι είδους ήταν  οι «ανεκτίμητης αξίας πολλών εκατομμυρίων» κλαπέντες πίνακες από τα γραφεία της  Ελαιουργικής,  ενώ λέει ότι τους είχε περιγράψει στην κατάθεση στην Αστυνομία στις 11/4/2023. Γιατί τόση σιωπή από τότε;  Στην πραγματικότητα το τέλος της Ελαιουργικής αποτελεί  ένα από τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Η  λεηλασία της είχε αρχίσει από την δεκαετία του 90 και ολοκληρώθηκε  με την διάλυση της το 2012. Τώρα ο εμφανιζόμενος ως Γενικός διευθυντής  Βαρθολομαίος Σειραδάκης σε νέα του τηλεοπτική δήλωση δεν θυμόταν τι είδους ήταν οι «ανεκτίμητης αξία πολλών εκατομμυρίων» κλαπέντες πίνακες.  Επίσης ο κος Σειραδάκης, όταν η παρουσιάστρια της εκπομπής αναφέρθηκε στην Ελαιουργική ως «πρώην», την διόρθωσε ότι δεν είναι «πρώην» και ότι εξακολουθεί να υπάρχει. Δέχτηκε όμως ότι τελεί υπό εκκαθάριση  με εκκαθαριστή τον κο Β. Ρηγογιάννη. Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος τι παιχνίδι παίζεται με την πρώην Ελαιουργική; Ακόμη δεν έχει κλείσει η εκκαθάριση από το 2012; Γιατί ο κος Σειραδάκης λέει ότι ο εκκαθαριστής ανέλαβε τον Αύγουστο του 2023; Πώς εξηγείται ότι στην κατάθεση του στην αστυνομία (11-4-23) ο κος  Σειραδάκης αναφέρει, ότι μαζί με τον εκκαθαριστή ανοίξανε την πύλη της Ελαιουργικής και αντίκρυσαν το χάος του εγκαταλελειμμένου κτηρίου; Τι παιγνίδια παίζονται τελικά γύρω από το πτώμα της Ελαιουργικής;

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Ο τηλεοπτικός Σασμός

 


ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 

Επιστολές

Ο τηλεοπτικός Σασμός

17 Ιουλίου, 2023

Κύριε διευθυντά,

το βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη “Σασμός” (2019) αποτελεί μία σύνθεση διάφορων πραγματικών περιστατικών της κοινωνικής ζωής της μέσης ορεινής Κρήτης, τα οποία αναφέρονται στον σασμό, έναν παλαιότερο παραδοσιακό θεσμό συμφιλιώσεως οικογενειών μετά από βεντέτα ή για να προληφθεί η βεντέτα. Ο όρος προέρχεται από το ρήμα ισάζω, που σημαίνει γενικώς εξομαλύνω μία ανώμαλη κατάσταση.
Ο θεσμός του σασμού αναγνωρίζει τον φόνο ως κοινωνική ανωμαλία. Η τοπική κοινωνία είναι πάνω από τα άτομα, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και γι’ αυτό αναλαμβάνει την ευθύνη της διαμεσολαβήσεως και της αποκαταστάσεως της κοινωνικής ειρήνης..
Ασφαλώς ο σκοπός του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη, ήταν να αναδείξει αυτόν τον ιδιαίτερο θεσμό και να ξεναγήσει τον αναγνώστη μέσα από αρνητικά γεγονότα της κοινωνικής ζωής ορισμένων περιοχών της ορεινής Κρήτης, για να καταλήξει στην ανάδειξη των ποιοτικών προτεραιοτήτων του κρητικού πολιτισμού. Αυτή ήταν και η προσδοκία των περισσοτέρων Κρητικών, οι οποίοι θεωρούν ως προσωπική καταξίωση και χρέος τους την αναπαραγωγή των ηθών αλλά και του ήθους του πολιτισμού της Κρήτης.
Όμως οι σεναριογράφοι της τηλεοπτικής σειράς έχουν εκφυλίσει τον θεσμό του σασμού σε ένα παραγέμισμα εγκληματικότητας και λατινο-αμερικάνικου γκανστερισμού. Παρουσιάζουν το μικρό χωριό “Άνω Ποριά” ως συμπυκνωμένη Κολομβία! Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οι σεναριογράφοι βάζουν τον Βαγγέλη, τον συνεργάτη του αρχιεγκληματία Ευθύμη Φαρμάκη, να λέει: «Τι χωριό είναι αυτό ρε παιδί μου, ένοπλες επιθέσεις, βεντέτες, μάρτυρες σε προστασία, ούτε στην Κολομβία τέτοια παραβατικότητα» και καταλήγει ειρωνικά: «Μαθιός Κορλεονάκης, Παυλής Εσκομπαράκης…»! (Επεισόδιο 99).
Τι σχέση έχουν αυτά με τον σασμό; Τι σχέση έχουν με τον σασμό τα “κατορθώματα” του μαφιόζου Φαρμάκη, που σκοτώνει, για να καλύπτει τις βρωμοδουλειές του, που είναι τα ναρκωτικά, το εμπόριο όπλων και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος;
Σε μία τηλεοπτική σειρά μακράς διάρκειας, που έφθασε τους 1.462.883 τηλεθεατές και απευθύνεται στον μέσο άνθρωπο, ακόμη και στους νέους, την ευθύνη του τι και πώς παρουσιάζεται, έχει ο παραγωγός. Πάντως είναι απαράδεκτο να πλαστογραφείται ένας σεβαστός κοινωνικός θεσμός και να μετατρέπεται σε σακί, για να χωρέσει, ό,τι μπορεί να ερεθίσει την περιέργεια και να ανακυκλώνονται οι παραβατικές καταστάσεις, για να παραταθεί η σειρά για λόγους κερδοσκοπίας.
Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) επιτρέπει να διαφημίζεται η σειρά ως «κατάλληλη άνω των 12 ετών»; Τι κοινωνικά πρότυπα δίνουμε στους εφήβους μας, όταν παρουσιάζονται οι άνθρωποι μιάς παραδοσιακής κοινωνίας, από το πρωί μέχρι το βράδι να «παρακατσέβουν», να ρουφιανεύουν, να συνωμοτούν, να απειλούν και να σκέπτονται, ποιος θα είναι ο επόμενος νεκρός;
Παράκληση θερμή προς τον συγγραφέα και τον Τ/Σ ALPHA να σκεφθούν την ευθύνη τους απέναντι στον Κρητικό πολιτισμό και την εικόνα που εισπράττει γι’ αυτόν η νέα γενεά αλλά και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Ο σασμός είναι ένα δεδομένο κοινωνικό φαινόμενο για τις βεντέτες και όχι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κάθε ερεθιστική παραβατικότητα. Η σειρά θα πρέπει να περιοριστεί στα δεδομένα του θεσμού και να μην παρουσιάζει την Κρήτη σαν Κολομβία.
Ζούμε μία περίοδο ηθικής παρακμής, με κύρια χαρακτηριστικά την ανευθυνότητα και την αχαλίνωτη και εγκληματική ηδυπάθεια. Πολλά τα απαίσια παραδείγματα τους τελευταίους μήνες. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι η ευθύνη για το μέλλον της πατρίδας μας είναι συλλογική και ότι η ακρόπολη της εθνικής μας υπάρξεως είναι ο πολιτισμός και η ανθρωπιά μας. Ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Αθήνα – Πειραιάς – Χανιά – Σέλινο,
Επιτροπή πρωτοβουλίας
-Γεώργιος Ουρανός, δρ ιατρός, τέως πρόεδρος Αδελφότητας Κρητών Πειραιώς “Η ΟΜΟΝΟΙΑ”
– Δέσποινα Δαμιανάκη, ιατρός, πρόεδρος του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής « Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ»
– π. Ιωάννης Γαροφαλάκης, ιερέας, Άγιος Δημήτριος Αττικής
– Νικόλαος Αποστολάκης, ριζίτης, ερευνητής λαογραφίας, Παλαιόχωρα Ν. Χανίων
– Κωνσταντίνος Κωστουράκης, εκπαιδευτικός, Χανιά.
– Αργυρή (Ρούλα) Ζουριδάκη, οικονομολόγος, Γεν. Γραμματέας του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής
 «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ»

– Ηλίας Φιλιππίδης, συγγραφέας, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας, νομικός.

ΣΧΟΛΙΑ

ΝΤΙΝΟΣ ΤΑΝΙΤΗΣ 17 Ιουλίου, 2023 1:40 μμ At 13:40

Για να παρατραβά με ατελείωτα επεισόδια και χρόνια σε διάρκεια, έχουν παραξηλώσει τα κείμενα, προσθέτοντας ότι τους κατέβει εκείνη τη στιγμή.

Απάντηση

ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ 19 Ιουλίου, 2023 6:40 μμ At 18:40

Αυτά συμβαίνουν, όταν μία κοινωνία παρακμάζει χωρίς όραμα,  αξίες και προτεραιότητες .

Σημ.  Η ίδια επιστολή διαμαρτυρίας δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα

ΤΑ ΣΕΛΙΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ στις 26 Ιουλίου 2023                              

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2023

Ο πολιτικός καιρός της Ελλάδας

 


Του Ηλία Φιλιππίδη

1.   Η Θεωρία του καιρού.

Ο καιρός είναι όρος της μετεωρολογίας και αποδίδει το φαινόμενο του ευμετάβλητου χαρακτήρα των ατμοσφαιρικών συνθηκών. Η πρόβλεψη των ατμοσφαιρικών μεταβολών αποτελούσε βασικό μέλημα αλλά και προϋπόθεση επιβιώσεως τόσο των ναυτικών όσο και των αγροτών της Μεσογείου ήδη από την Νεολιθική εποχή. Με την εξέλιξη του πολιτισμού η έννοια του όρου διευρύνθηκε, εντάχθηκε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και απέκτησε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έτσι στην ελληνική γλώσσα εσήμαινε όχι μόνο τις μεταβολές της ατμόσφαιρας αλλά και τις εναλλαγές της ζωής, την περιοδικότητα του χρόνου, «καιρός του γελάν και καιρός του κλαίειν», «καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίζειν», έλεγαν οι Στωϊκοί και επαναλαμβάνει ο Εκκλησιαστής. Τελικά κατέληξε να σημαίνει την ακαταλληλότητα του χρόνου, την «ευκαιρία» καθώς και την αποτελεσματικότητα. Ο Όμηρος  χαρακτηρίζει ως «καίριον» (Ιλ.Θ 84,326) σημεία του ανθρωπίνου σώματος, όπου το πλήγμα είναι θανατηφόρο.

 Με αφορμή την έκφραση «τα σημεία των καιρών» η οποία προέρχεται από τον Ιησού Χριστό, ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους του 20ου αιώνα, ο Γερμανός Πάουλ Τίλλιχ, ο οποίος το 1933 εγκατέλειψε την Γερμανία του Χίτλερ, λόγω των σοσιαλιστικών του απόψεων και μετανάστευσε στις ΗΠΑ, καθιέρωσε την θεωρία του Καιρού, ως τρόπου σκέψεως για την ηθική και ανθρωποκεντρική αξιολόγηση της ιστορικής εξελίξεως του κόσμου και της κάθε κοινωνίας. Ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος αισθάνεται υπεύθυνος για την ύπαρξή του ιδίου και των συνανθρώπων του, δεν πρέπει να παρασύρεται από το κυρίαρχο πνεύμα του κόσμου αλλά να οξύνει την πνευματική του όραση, για να μπορεί να κρίνει «που πάει ο κόσμος και η πατρίδα» του. Σήμερα η θεωρία του Καιρού χρησιμοποιείται ευρύτερα στην φιλοσοφική και γεωπολιτική αξιολόγηση των ιστορικών εξελίξεων, π.χ. Κορνήλιος Καστοριάδης. Τελικά υπάρχουν δύο Θεοί, ο ένας είναι η αόρατη κορυφή της πυραμίδας των εξουσιών και ο άλλος είναι ο Θεός του Ανθρώπου,  αυτός που ανακάλυψε ο «Υιός του Ανθρώπου», ο Ιησούς Χριστός. Είναι ο καιρικός Θεός, η αιώνια αντιπολίτευση του κόσμου. Αυτόν τον «Εκ των κάτω» Θεό τον χρειαζόμαστε.

2. H εκπνοή της Μεταπολιτεύσεως

Η περιλάλητη Μεταπολίτευση, από πλευράς κοινοβουλευτισμού, επαινείται ως η «ομαλότερη περίοδος  πολιτικού βίου της χώρας», λόγω της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία χωρίς πραξικοπήματα, αιματηρές συμπλοκές και νοθείες. Δυστυχώς όμως την Χούντα δεν την διαδέχθηκε η λαϊκή κυριαρχία αλλά η κομματοκρατία, η δημαγωγία, η αυθαιρεσία, η αχαλίνωτη διαφθορά και η υποτέλεια της πίσω πόρτας. Όλα αυτά καλύφθηκαν κάτω από τον πολυτελή μανδύα της ολοκληρώσεως της εντάξεως της Ελλάδας στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια», ακόμη και στην κλειστή λέσχη του Ευρώ. Στην πραγματικότητα όμως και «ανεπαισθήτως» συμβάλλαμε στην ολοκλήρωση της παρακμής, της χρεοκοπίας και της υποτέλειας του Ελλαδικού κράτους καθώς και της απαξιώσεως του πολιτικού του συστήματος. Σήμερα η Ελλάδα δεν είναι ούτε «εταίρος» και «στρατηγικός σύμμαχος» ούτε καν προτεκτοράτο, είναι μία στρατιωτική βάση ετεροβαρούς εξαρτήσεως, ένας μεντεσές» (φιλοφρόνηση του Πάιατ προς κάφρους!) της αμερικανικής γεωπολιτικής και μία αποικία χρέους της Γερμανίας και της διεθνούς «επενδυτικής» ολιγαρχίας των αγορών, ενώ έχει προστεθεί και ο Τουρκικός επεκτατισμός.

Θεωρούμε, ότι καιρικώς η Μεταπολίτευση έχει λήξει. Το θέμα είναι πότε ακριβώς, πώς και γιατί. Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να αντικαταστήσουμε το ρήμα λήγω, που είναι ρήμα χρονικού προσδιορισμού, με το ρήμα εκπνέω, που υποδεικνύει τον τρόπο, τον ποιοτικό χαρακτήρα της τελευτής. Θα λέγαμε, ότι η Μεταπολίτευση «έληξε», μόνο εάν μπορούσαμε να την εντάξουμε μέσα στην διαδικασία πολιτικής εξελίξεως του Ελλαδικού κράτους.  Ποιός δεν θα ήθελε να ήταν έτσι! Δυστυχώς όμως για μας και τους απογόνους μας η Μεταπολίτευση δεν είχε εξελικτικό αλλά καταληκτικώς καθοδικό χαρακτήρα. Με απλά ελληνικά, μας έρριξε σε ένα βαθύ γκρεμό. Με βάση την καιρική σκέψη καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η Μεταπολίτευση τελικά ετελεύτησε, ότι εξέπνευσε για δύο λόγους:

Α. Στην δημοκρατία η πολιτική εξουσία, ως εντολοδόχος του λαού, έχει ως πρωταρχική υποχρέωση να προστατεύει την φυσική υπόσταση των πολιτών. Μετά ακολουθούν όλες οι άλλες υποχρεώσεις. Αντιθέτως στην φεουδαρχία η εξουσία έχει το απόλυτο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους δουλοπάροικους. Ένα από τα χαρακτηριστικά της φεουδαρχικής απολύτου κομματοκρατίας της Μεταπολιτεύσεως ήταν και η ένταξη του δικαιώματος αφαιρέσεως ζωής στους  παράγοντες διαμορφώσεως των σχέσεων εξουσίας-λαού. Γιαυτό πιστεύω, ότι η Μεταπολίτευση έληξε οριστικά την νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου ε.ε. Όχι, δεν έγινε κάποιο πραξικόπημα, ήταν η τελευταία ανθρωποθυσία των 57 επιβατών στην τραγωδία των Τεμπών, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι.

Η καταδίκη σε θάνατο αντιστοιχεί στον ύψιστο βαθμό διαφοροποιήσεως της δυνάμεως μεταξύ εξουσίας και λαού. Από πολιτικής και καιρικής απόψεως δεν χρειάζεται δικαστική απόφαση, για να επιβάλει στους υπηκόους του την ποινή του θανάτου ένα πολιτικό σύστημα. Οι δολοφονίες πολιτών διαπράττονται και δια του ενδεχόμενου δόλου. Όταν οι πολιτικοί της Ελλάδας αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως χαϊβάνια και αδιαφορούν για τις ολέθριες συνέπειες των παραλείψεών τους, ακόμη και των συνειδητώς .παράνομων ενέργειών τους, τότε διαπράττουν δολοφονίες. Πρόκειται για όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπου πρωθυπουργοί και υπουργοί ασκούν την εξουσία τους απλώς ως διαχείριση, ακόμη και ως ορυχείο εξορύξεως δημοσίου χρήματος και αντλήσεως μιζών, αποφεύγοντας τους ελέγχους, το πολιτικό κόστος και την σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Αντιθέτως μάλιστα τα «στραβά μάτια» τους είναι πολύ ακριβά και τα παράνομα συμφέρονται με μεγάλη προθυμία τα «ασημώνουν». Τώρα, αν κάτι πάει στραβά (Ο μη γένοιτο βεβαίως) θα είναι απλώς «Μία στραβή στην βάρδια», για την οποία βεβαίως ο «άτυχος» υπουργός θα «αποζημιωθεί» πριν από τα θύματα, πάλι βεβαίως, από τα ένοχα συμφέροντα.  

Όμως με τον χρόνο ο θάνατος λειτουργεί και ως δίκοπο μαχαίρι. Γι’ αυτό θεωρούμε, ότι ο ενταφιασμός της Μεταπολιτεύσεως  είχε αρχίσει το επετειακό έτος 2000 με τους 81 νεκρούς στο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα». Ήταν τότε που ο μέγας Εκσυγχρονιστής Κώστας Σημίτης, μας καθησύχασε με το ηρεμιστικό «Μην απορείτε, αυτή είναι η Ελλάδα»! Όμως χρειάστηκε να πάρουμε και άλλα ηρεμιστικά: με τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 κυρίως στην Πελοπόννησο, που δεν οφείλονταν όμως μόνο σε φυσικά αίτια,  απέδειξαν πάντως την γύμνια του κράτους και το απροστάτευτο των ανθρώπων, με 84 νεκρούς αυτή την φορά. Ακολούθησαν και άλλες ανθρωποθυσίες: το 2017 η πλημμύρα στην Μάνδρα Αττικής με 24 νεκρούς, το 2018 η πυρκαγιά στο Μάτι, μία από τις φονικότερες πυρκαγιές παγκοσμίως, με 102 νεκρούς.

Το 2023 η οργή είχε πλέον ξεχειλίσει. Τα συνθήματα: «Ποτέ πια», «Ως εδώ», «Δεν πάει άλλο», δεν αφορούσαν μόνο την ασφάλεια των σιδηροδρόμων αλλά ήταν και η απαίτηση του λαού για «αλλαγή», για ριζική αλλαγή της λειτουργίας του κράτους αλλά ΚΑΙ του πολιτικού συστήματος. Ο μεν Μητσοτάκης πονηρώς φερόμενος αφαίρεσε από τον στόχο της Αλλαγής το πολιτικό σύστημα και κήρυξε τον πόλεμο μόνο κατά του «παλαιού κράτους», λες και η κυβέρνηση δεν είχε καμμία ευθύνη γι’ αυτό. Ο δε Τσίπρας ανοήτως φερόμενος, αντί να εκμεταλλευθεί το κενό που του άφηνε ο αντίπαλός του και να κηρύξει παλλαϊκή εκστρατεία για συνολική ριζική Αλλαγή, μετέτρεψε τον προεκλογικό αγώνα σε προσωπική μονομαχία με τον Μητσοτάκη, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξήψε το θυμικό του λαού και θα τον οδηγούσε στην κατάληψη των Θερινών ανακτόρων και στην κατάλυση του «καθεστώτος Μητσοτάκη», χωρίς να αναλάβει πρόσθετο πολιτικό κόστος.

Τελικά ο λαός όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από τα ανέξοδα συνθήματα του Τσίπρα αλλά τον τιμώρησε παραδειγματικά. Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας έκανε λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο.

Β. Ο λαός μας είναι ένας κουρασμένος και απογοητευμένος λαός, απογοητευμένος ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν όμως, ότι αυτός ο λαός δεν έχει παραλύσει, μπορεί ακόμη να αντιδρά οργισμένα και επικεντρωμένα. Αυτό που ακόμη δεν θέλει να καταλάβει το πολιτικό μας σύστημα αλλά το έχει συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του λαού μας, είναι ότι στα Τέμπη εκτροχιάσθηκε και τραυματίσθηκε βαριά το πολιτικό μας σύστημα. Ο κρατικός μηχανισμός είναι απλώς το εξάρτημα του πολιτικού συστήματος και ο αποθηκευτικός χώρος του κομματικού κράτους.  

Μετά την τραγωδία των Τεμπών ο λαός μας έθεσε θέμα ριζικής αλλαγής του πολιτικού μας συστήματος. Η ένταση της οργής και της αποφασιστικότητας του λαού μας για αλλαγή αποδεικνύεται κοινωνιολογικώς από το εκρηκτικό αποτέλεσμα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Η κάλπη έγινε ηφαίστειο. Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι περιορίζονται στην αναζήτηση των αιτίων της καταβαραθρώσεως του ΣΥΡΙΖΑ μόνο στην προεκλογική στρατηγική και τακτική των δύο διεκδικητών της εξουσίας και δεν βλέπουν το συνολικό νόημα της λαϊκής ετυμηγορίας.

Μπορούμε να χωρίσουμε τους λόγους της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο κατηγορίες:

Β.α. λόγοι που αφορούν τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Τσίπρα και

Β.β. λόγοι που αφορούν γενικά το πολιτικό μας σύστημα. 

Β.α. Ο λαός μας δεν συγχώρεσε στον Τσίπρα το, ότι τον επεκαλείτο συνεχώς και τον διαβεβαίωνε, ότι ενεργεί και παλεύει για λογαριασμό του, ενώ παράλληλα υποτιμούσε την νοημοσύνη του. Ο Τσίπρας είχε μετατρέψει τον προεκλογικό αγώνα σε πολιτικό θέατρο αναπαραστάσεως του 1981,  με αναστημένο τον Ανδρέα Παπανδρέου τόσο ηχητικώς όσο και με την χρήση γενικόλογων διχαστικών συνθημάτων. Ο λαός μας έχει κουρασθεί, από το 1974 και μετά, να τον υποχρεώνουν τα κόμματα, να φοράει τις κομματικές φανέλες, για να παίζει κάθε φορά στο «ντέρμπι των αιωνίων», μεταξύ της Δεξιάς της σταθερότητας και της Αριστεράς της δημοκρατίας και της προόδου. Ο λαός μας κατάλαβε επιτέλους, ότι αυτό ήταν ένα θέατρο και ότι ο ρόλος του ήταν ρόλος κομπάρσου. Ο  Τσίπρας έθετε θέμα ανατροπής του «καθεστώτος Μητσοτάκη» αλλά όχι θέμα εθνικής κυριαρχίας. Ο λαός μας απέδειξε, ότι σε ένα σημείο ωρίμασε εντυπωσιακά: απαιτεί αυτοί τουλάχιστον που του συστήνονται ως αριστεροί να τον σέβονται περισσότερο και του λένε  την αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε συνολικά για τον θεατρικό χαρακτήρα της Μεταπολιτεύσεως. Ο λαός μας απέδειξε, ότι δεν είναι δεδομένος για κανέναν!                  

Β.β. Πώς όμως είναι δυνατόν να μιλάμε για μία συνολική ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος, όταν ο σεισμός της εκλογικής μάχης ανύψωσε στο διπλάσιο το ποσοστό της ΝΔ, του κόμματος δηλαδή που φέρει περισσότερες ευθύνες για τα χάλια της πατρίδας μας από ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ; Πως εξηγείται αυτή η μονόπλευρη ανατροπή;

Υπάρχουν δύο λόγοι, ο άμεσος και ο έμμεσος. Ο άμεσος έγκειται στο ότι ο κουρασμένος λαός μας σε αυτές τις εκλογές δεν αναζήτησε τον περισσότερο ένοχο αλλά τον περισσότερο ικανό να αντιμετωπίσει τα σωρευμένα και επικίνδυνα προβλήματα. Δηλ. έδωσε προτεραιότητα στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Απεδείχθη, ότι η όποια Αριστερά έχει χάσει το ηθικό πλεονέκτημα και ο Τσίπρας προσωπικά το τεκμήριο της αξιοπιστίας. Ο λαός μας προτίμησε να έχει απέναντί του έναν, ο οποίος, ό,τι και αν κάνει, θα το κάνει συνειδητά, παρά έναν ταχυδακτυλουργό των συνθημάτων και ακροβάτη της κωλοτούμπας, ο οποίος δεν ξέρει ούτε το τι υπογράφει.

Όμως κατά την εκτίμησή μας ο έμμεσος λόγος είναι ο σημαντικότερος: ο λαός μας με μία ανέλπιστη αποφασιστικότητα έστειλε ένα σαφέστατο πολιτικό μήνυμα: ήθελε να καταρρίψει τους Διδύμους πύργους της αθηναιοκεντρικής Μεταπολιτεύσεως.

Η κατάρρευση των Διδύμων Πύργων της Νέας Υόρκης στις 9/11/01 ήταν μία φρικτή εγκληματική πράξη αλλά η «επιτυχία» του εγχειρήματος είχε και την υπογραφή των Μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Ως σκηνικό όμως μας διευκολύνει, να εξηγήσουμε, τι ακριβώς συνέβη στις τελευταίες εκλογές. Η μετακίνηση ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων προς την ΝΔ και τα μικρότερα κόμματα μπορεί μεν να διευκολύνθηκε από το σύστημα της απλής αναλογικής και της εντυπωσιακής ιδεολογικής ρευστοποιήσεως του εκλογικού σώματος, όμως δεν πρέπει να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα ως κάτι συγκυριακό. Αντιθέτως θεωρούμε, ότι διαθέτει έναν έντονο στρατηγικό και μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Ο λαός προπορεύεται του πολιτικού μας συστήματος και αρχίζει να κατανοεί ότι:

α. έχουμε εισέλθει σε μία εσχατολογική περίοδο για την ιστορία του Ελληνισμού. Η εικοσαετία που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη. Πρέπει να γίνουν πολλά και ριζικά πράγματα, διαφορετικά είναι αμφίβολο, εάν θα υπάρχει Ελλάδα και αν θα υπάρχουν Έλληνες μέχρι την αυγή του επόμενου αιώνα.

β. βασική προϋπόθεση για μία αναστροφή της παρακμής και για μία αναγεννητική ανασύνταξη της Ελλάδας, είναι η πλήρης ανανέωση, σε βάθος και σε πλάτος, του σημερινού αποτυχημένου πολιτικού συστήματος.

Το συμπέρασμα είναι, ότι οι τελευταίες εκλογές στόχευαν στην απαξίωση του συνολικού πολιτικού συστήματος. Όμως το ένστικτο επιβιώσεως του λαού μας έκρινε, ότι με τόσα πολλά προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά, δεν θα ήταν σώφρον να κατεδαφισθεί ταυτόχρονα ολόκληρο το αποτυχημένο ελλαδικό πολιτικό σύστημα εξουσίας, οπότε για μεν την κυβέρνηση επέλεξε βραχυπρόθεσμα το μη χείρον βέλτιστον, ενώ για την αντιπολίτευση εψήφισε όχι με κριτήρια επιλογής, διότι αυτό θα μπορούσε να γίνει και με μία διαφορά της τάξεως του 5 -10%, αλλά με κριτήρια μακροπρόθεσμα. Δηλ.  προτίμησε να αδειάσει τον χώρο της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως σαρωτικά, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις νέων πολιτικών συσχετισμών. Αν η ΝΔ επιλέχθηκε για λόγους πιεστικής συγκυριακής ανάγκης, ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίφθηκε για λόγους μακροπρόθεσμης στρατηγικής. 

Στην Ελλάδα από τους Διδύμους πύργους του δικομματικού συστήματος εναλλασσόμενης εξουσίας, καταρρίφθηκε μόνο ο ένας, ο άλλος τελεί υπό προθεσμίαν κατεδαφίσεως.

Και αν η παντοδυναμία της ΝΔ δημιουργεί κινδύνους για τα εθνικά μας θέματα; Έλληνες, δεύρο τον νουν! Πιστεύετε, ότι θα έχει διαφορά, εάν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Δεν αποκλείεται τα ανοικτά θέματα να έχουν ήδη συζητηθεί με τον Ξένο παράγοντα και με τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. Όσο για τα κοινωνικά θέματα πιστεύετε, ότι έχουμε απελευθερωθεί από τα δεσμά των Μνημονίων;

3.   Η δημοκρατία και το «νέο κύμα»

Θέλετε μία διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς; Δεξιός είναι αυτός που σκέπτεται συγκυριακά και εξουσιολαγνικά. Λογικό είναι λοιπόν να βαρυπενθεί και να οδύρεται, όταν το κόμμα του χάνει τις εκλογές. Αριστερός είναι αυτός που σκέπτεται μακροπρόθεσμα και διαλέγεται τόσο με τον λαό όσο και με την ιστορία. Επομένως, μία εκλογική ήττα είναι γι’ αυτόν μόνο ένα νέο μάθημα, που θέλει να το διδαχθεί από τον λαό και την ιστορία. Ο πλούτος του αριστερού είναι η γνώση ως πολιτική και ιστορική σοφία και όχι οι καρέκλες της εξουσίας και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Μπορείτε να μου πείτε, πόσους τέτοιους αριστερούς διαθέτει ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ; Για την ώρα μόνο ο Διονύσης Τεμπονέρας φαίνεται να ξεχωρίζει. Δεν έβαλε πλερέζες, αντιθέτως πήρε το μήνυμα του λαού και χάρηκε που ο λαός έκανε αυτό που ούτε δέκα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσαν να πετύχουν: εκκαθάρισε σαρωτικά τον χώρο της Αριστεράς από τα «σκουπίδια». Η συμπεριφορά του Τζανακόπουλου αποδεικνύει, ότι η κατηγορία αυτή είναι πολύ ευρύτερη και δεν περιορίζεται μόνο στους «Ετερόχθονες». Το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ έχει γεμίσει από απαίδευτους εξουσιολάγνους μέχρι το κατάστρωμα. Ήλθε ένα κύμα και μπάταρε. Μακάρι το «νέο κύμα», που περιμένει ο Τσίπρας, να ολοκληρώσει την κάθαρση. Μάλλον δεν είναι αυτό που εννοεί ο παλαιοκυματικός Τσίπρας. Πρέπει ο χώρος να αδειάσει από κάθε κίβδηλο και αλλοτριωμένο, για να έλθει επιτέλους μία νέα πραγματική Αριστερά. «Να έλθει» δεν εννοούμε στην εξουσία, αυτό θα το αποφασίσει ο λαός, εννοούμε στον πολιτικό χώρο.

Η Ελλάδα πάσχει και από έλλειμμα δημοκρατίας. Η δημοκρατία όμως δεν είναι θέμα αριθμού στα έδρανα της Βουλής. Η δημοκρατία κτίζεται εκ των κάτω προς τα επάνω, όπως κάθε οικοδόμημα και αρχιτέκτονας είναι ο Λαός. Αυτός πήρε την πρωτοβουλία να κατεδαφισθεί ο χώρος της Αριστεράς, διότι το ισόγειο της δημοκρατίας είναι η αντιπολίτευση, μετά ακολουθεί ο όροφος της εξουσίας.

  

Δεν ισχύει το επιχείρημα, ότι πολλά από τα προβλήματά μας συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, το αποτέλεσμα μετράει, δεν επιτρέπεται να λέμε, ότι είμαστε ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου και παράλληλα να έχουμε το πιο ηλίθιο κράτος στον κόσμο!

 

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.  

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

Οργίλη μονόπλευρη ανατροπή

 



Του Ηλία Φιλιππίδη

1.    Γιατί καταποντίσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μετά την «Κωλοτούμπα» του 2015, όταν το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε ΝΑΙ, ο ταλαίπωρος λαός μας περιέπεσε σε κατάσταση πολιτικού κώματος. Έχασε την ελπίδα του, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο. Με τον καιρό η μετέωρη ελπίδα αλλοιώνεται σε κούραση, ο λαός μας φαινόταν, ότι κουράσθηκε να ελπίζει, δεν έβλεπε πλέον φως. 

Ακολούθησε η παράλυση της κοινωνίας μας με τον κορονοϊό από ένα μίγμα φόβου, κρυφής σκοπιμότητας, διαφθοράς και πολιτικής ανικανότητας.

Στην τρίτη φάση επεκράτησε το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας, ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια και το μόνο που απομένει, είναι η άνοδος στην «επενδυτική βαθμίδα» και οι ξένες επενδύσεις με μία αξιόπιστη στο διεθνές περιβάλλον κυβέρνηση. Βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούσε με την Νέα Δημοκρατία, ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια αλλά προσέθετε, ότι η επιτυχία αυτή οφείλεται στον ίδιο και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι άφησε «μαξιλάρι» στην ΝΔ 30 δις, αποσιωπώντας ότι αυτή ήταν η τελευταία υποχρέωση του τρίτου Μνημονίου που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την υποχρέωση τηρήσεως πρωτογενών πλεονασμάτων (από την φορολογία) μέχρι το 2060 και με υποθηκευμένη την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου μέχρι το 2115! Κατά τα άλλα βγήκαμε!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα συμφωνώντας βασικά με την ΝΔ. αλλά άφηνε αναπάντητο το ερώτημα, πώς θα προσέλκυε περισσότερες επενδύσεις από την ΝΔ.

Η πρώτη αιτία της πανωλεθρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά την γνώμη μας η απώλεια αξιοπιστίας του ίδιου του προσώπου του Αλέξη Τσίπρα, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι ο Αλέξης πήρε απάνω του όλο το βάρος του προεκλογικού αγώνα και του έδωσε προσωπικό χαρακτήρα. Ανεξάρτητα από τα λάθη της ΝΔ, ανεξάρτητα από τα λάθη που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας ήθελε να αναμετρηθεί προσωπικά με τον Μητσοτάκη και μετέτρεψε τις εκλογές σε μονομαχία, όπως στην αρχαϊκή αρχαιότητα πολλές φορές η μάχη μεταξύ δύο στρατών μετατρεπόταν σε μονομαχία μεταξύ των δύο αρχηγών. Ο Τσίπρας ζητούσε τηλεμαχία μόνο μεταξύ των δύο αρχηγών, συνεχώς προκαλούσε τον Μητσοτάκη. Επανειλημμένα έλεγε: ο λαός θα αποφασίσει, αν θέλει Μητσοτάκη ή …..! Μέχρι και αρνητική μαυρόασπρη  διαφήμιση έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ προσωπικά για τον Μητσοτάκη. Κατηγορούσε τον Μητσοτάκη για αλαζονεία αλλά ο ίδιος αποδείκνυε, ότι είναι εξίσου αλαζόνας. Εδώ ερχόμαστε στο θέμα του χαρακτήρα. Η προσωπική μας άποψη είναι, ότι ο Μητσοτάκης ως χαρακτήρας δεν έχει αυτοπεποίθηση. Αυτό φαίνεται από την αστάθεια και την επιτάχυνση της φωνής του, όταν θέλει να ανεβάσει τον τόνο. Προσπαθεί να αντλήσει αυτοπεποίθηση από την οικογενειακή παράδοση και την δύναμη της παρατάξεως του.

Ο Τσίπρας είναι το εντελώς αντίθετο. Έχει απόλυτη πεποίθηση για τον εαυτό του μέχρι ναρκισσισμού. Θυμάμαι, ότι μετά την ορκωμοσία του ως πρωθυπουργού το 2015,  σκέφθηκε ως «πρώτη φορά αριστερά» να επισκεφθεί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και να αποτίσει τιμή στους εκτελεσμένους της Κατοχής. Μέχρις εδώ συγχαρητήρια! Η εικόνα όμως ενός «αριστερού» Τσίπρα να κορδώνεται μπροστά στο μνημείο, αντί να γονατίσει, με έπεισε για τον αλαζονικό του χαρακτήρα. Η γλώσσα του σώματός του έλεγε: «Νεκροί και ζωντανοί δοξάστε με!».

Ο Τσίπρας ήθελε οι πόρτες, από επιτυχία σε επιτυχία, να ανοίγουν από μόνες τους, μόλις εμφανίζεται, χωρίς ο ίδιος να χρειάζεται να πιάνει το πόμολο. Δεν τον ενδιέφεραν ποτέ οι προϋποθέσεις. Άρχισε να μαθαίνει αγγλικά, αφού είχε αναδειχθεί σε πρωθυπουργό της χώρας! Μπορούμε να ξεχάσουμε τα δύο νησιά «Λέσβο και Μυτιλήνη» ή ότι η μεταβολή στάσεως αντιστοιχεί σε «στροφή 360ο»; «Μήπως η θάλασσα έχει σύνορα και δεν το ξέρω;» Προφανώς σύνορα είναι μόνο τα συρματοπλέγματα. Αυτά ελέχθησαν από διπλωματούχο του Μετσόβειου Πολυτεχνείου!

Μπορεί ο Κυριάκος να έφθασε να γίνει πρωθυπουργός χάρις στον μπαμπά του, χωρίς να κοπιάσει, όμως γνώριζε τις προϋποθέσεις και επένδυε σ’ αυτές. Ο Τσίπρας ούτε κοπίασε ούτε επένδυσε στις προϋποθέσεις. Του λείπουν ακόμη και προσλαμβάνουσες βασικές παραστάσεις.

Η εγγενής αλαζονεία του Τσίπρα τον κάνει να μην θέτει όρους στον εαυτό του. Προτιμά την αρχή: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Γιαυτό γράφθηκε στην σχολή δημαγωγίας του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι βασικές αρχές αυτής της σχολής είναι δύο:

Α. η αναφορά σε γενικές έννοιες και ταυτότητες χωρίς καμμία πρακτική δέσμευση, όπως αλλαγή, δημοκρατία, πρόοδος και

Β. η στόχευση σε ομάδες πληθυσμού που αισθάνονται αδικημένες και καταπιεσμένες, για να κάνουν την διαφορά. Ο Ανδρέας είχε περισσότερες επιλογές, όπως μη προνομιούχοι, αντίσταση, περήφανα γερατιά, γυναίκες, νέοι. Ο Τσίπρας αναφερόταν γενικά στον λαό, θυμήθηκε ακόμη και την μεσαία τάξη αλλά στόχευσε ιδιαίτερα στους νέους και θέλησε να τους προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο: εισαγωγή στα πανεπιστήμια χωρίς βαθμολογία! Πρόκειται για μία κραυγαλέα περίπτωση ψυχολογικής γενικεύσεως του δικού του διαχρονικού προβλήματος:

- στις εκλογές του 2015 ως «αριστερός» αισθανόταν, ότι πήρε εκδίκηση από την Δεξιά για όλες τις αδικίες που υπέστησαν οι αριστεροί από την εμφάνιση του εργατικού κινήματος στην πατρίδα μας μέχρι σήμερα. Δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό. Ήταν αρκετό, ότι αυτός ήταν στην εξουσία και ας έκανε, ότι θα έκανε και η Δεξιά.

- στις εκλογές του 2023 ο Τσίπρας ήθελε να συντρίψει όχι μόνο τον Μητσοτάκη αλλά και τον διαχρονικό δυνάστη των νέων όλων των γενεών: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ! Μόνο με τέτοιες αποφάσεις γράφεις ιστορία! Ηροστράτεια λογική!

Ο Τσίπρας θέλησε να μιμηθεί τον Ανδρέα  ακόμη και στην φωνή. Πρέπει να έκανε πολλές πρόβες ακούγοντας κασέτες του Ανδρέα. Ο Τσίπρας θέλοντας να γίνει η μετενσάρκωση του Ανδρέα, μετακόμισε ψυχή τε και σώματι σε εκείνη την εποχή. Ο Τσίπρας ζούσε στον κόσμο του. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές και οι δημοσκοπήσεις τον άγχωναν, το πρόβλημά του φαινόταν όλο και πιο έντονα. Πίστευε, ότι θα υποχρέωνε και τον Μητσοτάκη να δώσει την μάχη στο γήπεδο της δεκαετίας του 80, τότε που η Δεξιά δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι. Όμως το θέατρο αυτό, όχι μόνο δεν έπιασε αλλά τελικά γύρισε μπούμερανγκ.  Εάν η Αριστερά θέλει να έχει ένα ηθικό πλεονέκτημα  θα πρέπει τουλάχιστον να σέβεται τον λαό, προτού κάνει οτιδήποτε για τον λαό, τουλάχιστον να μην υποτιμά την νοημοσύνη του.

2.     Και όμως κινείται!

Πριν από τις εκλογές, εάν αναζητούσαμε κοινωνιολογικά κάποια συλλογικά ανακλαστικά της κοινωνίας μας, τα οποία θα υποδήλωναν την διαμόρφωση μίας νέας τάσεως, αυτή θα ήταν μόνο η συχνότητα των κρουσμάτων βίας των νέων μας. Οι νέοι έχουν περίσσευμα ενεργητικότητας, την οποία πρέπει να εκτονώνουν με τον αθλητισμό και να την επενδύουν σε διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες. Δυστυχώς οι νέοι μας δεν έχουν ενδιαφέροντα στον βαθμό που θα απαιτούσε και θα προσέφερε μία σύγχρονη κοινωνία.

Οι αιτίες του φαινομένου κατά την γνώμη μας είναι τρεις:

Α. Η ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στην πατρίδα μας τα τελευταία 12 χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσεως.

Β. Η διάλυση της κοινωνικής ζωής αλλά και της σχολικής ζωής στα τρία χρόνια των απαγορεύσεων λόγω της πανδημίας. Ο συνδυασμός των δύο αυτών αιτίων μετέτρεψε πολλές οικογένειες από φωλιές αγάπης σε εστίες εντάσεων και συγκρούσεων.

Γ. Στο τέλος του 20ου αιώνα επεκράτησε στην Ελλάδα ένα ιδεολογικό μίγμα ατομικισμού, χρηματιστηριακού πυρετού, εκσυγχρονισμού και προσδοκίας του ευρώ και της καλύψεως όλων των οικονομικών μας αναγκών από τα κοινοτικά ταμεία. Διαμορφώθηκε μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν, από όπου προέρχονται οι αξίες και οι παραδόσεις του πολιτισμού μας και στο μέλλον, για το οποίο εγγυώντο οι τράπεζες και οι επενδυτικές ευκαιρίες, μικρές και μεγάλες. Η γενική εντύπωση ήταν ότι ο καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος. Όταν ξέσπασε η κρίση του 2010 και τα όνειρα κατέρρευσαν, δεν υπήρχε πλέον κανένα δίκτυ να μας συγκρατήσει και βρεθήκαμε σε ένα αξιακό και ψυχολογικό κενό. Αυτό το κενό ήταν η πρώτη εμπειρία που εισέπνευσαν τα παιδιά μας.

Ο Τσίπρας νόμιζε, ότι θα μπορούσε να προσελκύσει αυτή την νεολαία με συνθήματα της δεκαετίας του 80. Όμως οι περισσότεροι νέοι μας μέχρι την ηλικία των 30 δεν έχουν θετικές προσλαμβάνουσες ιδεολογικές παραστάσεις. Απεναντίας έχουν βιώσει την γενική απαξίωση των γονέων τους για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Ούτε ο Μιθριδάτης μπόρεσε να δημιουργήσει μία νέα γέφυρα. Δεν εξελέγη ούτε ο ίδιος.

Η κυρίαρχη ψυχική προδιάθεση  στην συνείδηση των νέων μας είναι η οργή εναντίον του πολιτικού συστήματος από το 2010 μέχρι τα Τέμπη.

Τί συμβαίνει συνολικά με τον λαό μας; Η κυρίαρχη εντύπωση ήταν, ότι η ένταση του προεκλογικού αγώνα θα επιβεβαίωνε την παγίωση ενός νέου δικομματικού συστήματος διακυβερνήσεως και ότι αυτή η κατάσταση θα σερνόταν στο προβλεπτό μέλλον. Παράλληλα όμως το σύστημα της απλής αναλογικής ενεργοποίησε κάποια κύτταρα του κοινωνικού μας σώματος, τα οποία πίστεψαν, ότι τους δίνεται η ευκαιρία να μετουσιώσουν την οργή τους σε πολιτικές προτάσεις και να ρίξουν ρίζες στο φυτώριο του δημόσιου χώρου και στην συνείδηση του λαού μας.

Από κοινωνιολογικής απόψεως μπορούμε να πούμε, ότι δύο αυτές αιτίες διαπέρασαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα το αδρανές σώμα του λαού μας: πρώτα η τραγωδία των Τεμπών και μετά η ευκαιρία της απλής αναλογικής. Τα δύο αυτά γεγονότα λειτούργησαν σαν ένα τεράστιο ωστικό κύμα που ταρακούνησε τον συλλογικό ψυχισμό μας. Ίσως το καθένα μόνο του να μην μπορούσε να το πετύχει.

Είχε ωριμάσει πλέον αρκετά η αίσθηση της ανάγκης για «αλλαγή». Η μόνη επιτυχία του Τσίπρα ήταν, ότι οι κομματικές κεραίες της Κουμουνδούρου συνέλαβαν αυτό το μήνυμα, μόνο που δεν τους βγήκε σε καλό, διότι το αίτημα της αλλαγής τέθηκε ως ένα επιθετικά αντιθετικό μέχρι και σχιζοφρενικό δίλημμα. Θα επικρατούσε ή το ένα σκέλος του διλήμματος ή το άλλο. Το ένα (ΝΔ) έλεγε: ναι στην αλλαγή αλλά ως επιτάχυνση προς τα εμπρός, για να σωθούμε όλοι από το κοινό κακό κρατικό παρελθόν μας και το άλλο (ΣΥΡΙΖΑ) έλεγε: η αλλαγή θα έλθει μόνο με την ανατροπή. Το πρόβλημα δεν είναι κοινό, το πρόβλημα είναι η διακυβέρνηση της ΝΔ. Αυτήν πρέπει να αφήσουμε στο παρελθόν. Ο Ανδρέας έλεγε, να μπει η δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ακόμη και μετά την συντριπτική του ήττα ο Τσίπρας επαναλαμβάνει τα ίδια συνθήματα σαν παλαιός δίσκος γραμμοφώνου. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι ένας κενός άνθρωπος χωρίς όραμα. Το περιεχόμενό του είναι μόνο ο εγωκεντρισμός του, ο ετεροπροσδιορισμός και η προσωπική αντιπαράθεση.

Τελικά ο λαός μας έκανε κάτι το απίστευτο, επέλεξε και τις δύο εκδοχές της αλλαγής: και την επιτάχυνση και την ανατροπή! Μόνο που η ανατροπή λειτούργησε ως ανελκυστήρας για τον Μητσοτάκη και ως καταβατήρας για  τον Τσίπρα.

Γιατί αυτή η μεγάλη διαφορά; Το μέγεθος της διαφοράς οφείλεται στην σωρευμένη ενέργεια πολιτικής απαξιώσεως. Γιατί όμως αυτή η απαξίωση εκδηλώθηκε μονόπλευρα; Το θέμα δεν είναι τόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε αλλά ότι ο λαός μας θέλησε να τον τιμωρήσει παραδειγματικά.

Τα συμπεράσματα είναι δύο:

Α. ότι ο λαός δεν θέλησε να τιμωρήσει την ένοχη Δεξιά αλλά την κίβδηλη και μεταμφιεσμένη Αριστερά και  

Β. ότι ο λαός μας κάνει μία συγκεκριμένη πρόταση: η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της πατρίδας μας θα πρέπει να αρχίσει από την Αριστερά. Γιαυτό πρέπει πρώτα να αδειάσει αυτός ο χώρος από τα αποτυχημένα πειράματα και τις παραχαράξεις.

Στο θέμα αυτό ο λαός μας αντέδρασε με εντυπωσιακή σοφία, Ξέρει ότι η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει συνολικά για το πολιτικό σύστημα ούτε μπορεί να ξεκινήσει από την Δεξιά. Υποκλίνομαι, ουδείς διανοούμενος ή πολιτικός αναλυτής θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο.

Ο λαός μας μίλησε, η ευθύνη ανήκει στις πολιτικές δυνάμεις και τις προσωπικότητες κυρίως του αριστερού και του κεντρώου χώρου. Οι γενιές μας έχουν τεράστια ευθύνη απέναντι στην ιστορία, έχουν την ευθύνη να κτίσουν το νέο πολιτικό σύστημα της χώρας για τα επόμενα 20 χρόνια, που θα είναι τα πλέον κρίσιμα στην ιστορία του Ελληνισμού, διότι θα κρίνουν την ίδια την ύπαρξή του.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 20 Μαΐου 2023

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ!

 

                           


Η πρόταση των αντισυστημικών για αποχή δεν είναι λύση

Του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη

1.  Σκέψεις και διαπιστώσεις.

Όσοι θέλετε να ρίξετε αυτό το σάπιο και εξαρτημένο πολιτικό σύστημα, ψηφίστε μικρά πατριωτικά και  δημοκρατικά κόμματα.

Η πολιτική στην Ελλάδα ασκείται κατά δύο τρόπους: ως τρόπος διαχειρίσεως και ως τρόπος δικαιώσεως ενός οράματος.  Ο κάθε τρόπος έχει τις δικές του αρχές, με τις οποίες λειτουργεί.

Η πολιτική πράξη μας επιτρέπει να διακρίνουμε κοινωνιολογικώς τις αρχές των δύο αυτών τρόπων.

Οι αρχές της πολιτικής διαχειρίσεως είναι:

Α. Η εξουσία είναι αυτοσκοπός και προνόμιο του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος, το οποίο την μεταχειρίζεται ως λεία πολέμου και όχι ως μέσο υπηρεσίας του λαού.

Β. Η διαχείριση των πολιτικών θεμάτων γίνεται στην βάση τεσσάρων κριτηρίων:

α. του πολιτικού κόστους. Κατά κανόνα πρέπει να είναι ανύπαρκτο.

β. των συμφερόντων του Ξένου παράγοντα, κρατικού ή ιδιωτικού.

γ. των δημοσκοπήσεων και, ας μη το ξεχνάμε,

δ. του ύψους της προμήθειας (μίζας) για τις παραγγελίες υλικού από το κράτος ή κρατικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις, ακόμη και μετά την ιδιωτικοποίησή τους. Για μία τουλάχιστον δεκαετία το αποκλειστικό, επαναλαμβάνω, το αποκλειστικό κριτήριο, για παραγγελίες εξοπλιστικού υλικού, δηλ. του πλέον ευαίσθητου υλικού για την άμυνά μας, ήταν η μίζα. Η ζημιά ήταν διπλή:  η αποδυνάμωση του αμυντικού τείχους της πατρίδας μας και η αύξηση του δημόσιου χρέους. Η «παράδοση» αυτή έχασε την μαζικότητα της μετά τις περικοπές λόγω Μνημονίων αλλά συνεχίσθηκε ασύστολη, όπου υπήρχε συνέργεια με ευρωπαϊκά τουλάχιστον συμφέροντα, όχι μόνο γερμανικά αλλά και ιταλικά. Π.χ. με την ιταλοποίηση του ΟΣΕ. Η συνεργασία δύο πυλώνων της διαφθοράς στον τομέα του σιδηροδρομικού δικτύου ήταν η βασική αιτία που προκάλεσε την τραγωδία των Τεμπών.  

Γ. Το πολιτικό προσωπικό έχει εθισθεί στην ανευθυνότητα λόγω ασυλίας και ατιμωρησίας, αλλά κυρίως διότι δεν αισθάνεται υπόλογο απέναντι στον λαό. Ο λαός λογίζεται μόνο ως σύνολο ψηφοφόρων και κομματικών αγελών και

Δ. Ένα σύνηθες αλλά και σωστό συμπέρασμα κατά την αναζήτηση των αιτίων της πολιτικής μας κακοδαιμονίας είναι, ότι «στερούμαστε παιδείας». Όμως όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα, δεν αντιλαμβάνονται, ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα αποτελεί απόλυτο εξάρτημα της πολιτικής εξουσίας. Λέτε το πολιτικό μας σύστημα να θέλει να ξυπνήσει ο λαός;

Το σύστημα της πολιτικής διαχειρίσεως υποβαστάζεται από μία αντίστοιχη πολιτική νοοτροπία του υποτελούς λαού.

Οι αρχές της πολιτικής υποτέλειας του λαού μας είναι:

Α. Η εκχώρηση του απολύτου δικαιώματος λήψεως των πολιτικών αποφάσεων στην πολιτική εξουσία. Στην χώρα μας υπάρχει μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον λαό και την εξουσία. Ο λαός μας διακατέχεται από ευθυνοφοβία, δεν πιέζει για συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων.  

Β. Η σχέση του λαού με την εξουσία είναι ατομική, όχι συλλογική. Ο ατομικισμός δυστυχώς αποτελεί την ισχυρότερη συνιστώσα στην συνείδηση του σημερινού Έλληνα έναντι της συλλογικότητας. Έτσι ο Έλληνας αρκείται στο να απαιτεί από τους ανθρώπους της εξουσίας ρουσφέτια και διορισμούς.

Γ. Ο κομματισμός επίσης έχει περάσει βαθειά στην συνείδηση του Έλληνα, διότι συνδυάζει τις δύο διαχρονικές δραστικές ουσίες του ψυχισμού του. Ο μεν ατομικισμός εξυπηρετείται από την δύναμη εξουσίας, που αντιπροσωπεύει το κάθε κόμμα καθώς και από τον κομματικό ανταγωνισμό, ενώ η συλλογικότητα εξυπηρετείται από τον φανατισμό της κομματικής συσπειρώσεως και

Δ. Από κοινωνιολογικής απόψεως θεωρούμε ως βασική αιτία της σημερινής κρίσεως παρακμής που διέρχεται η χώρα μας, το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ λαού και εξουσίας, που κυριάρχησε στην Μεταπολίτευση. Οι βασικές αρχές του είναι: ο ατομικισμός, ο δικαιωματισμός, ο καταναλωτισμός  και η μετριοκρατία. Το αποτέλεσμα είναι, ότι ούτε το πολιτικό μας προσωπικό αλλά ούτε και ο λαός θέλουν να γίνουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί το ελλαδικό κράτος, διότι τόσο το πολιτικό μας προσωπικό όσο και ο λαός θέλουν να το ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του.

Το αποτέλεσμα είναι, ότι:

α. το ποσοστό της διαφθοράς στην χώρα μας είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη και

β. το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης είναι τόσο αργό και ελαστικό, που ουσιαστικά δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για την διαφθορά, ούτε καν για την εγκληματικότητα.

Η μετριοκρατία κυριαρχεί στην χώρα μας σε τέτοιο βαθμό, που το ένα από τα δύο πιο ισχυρά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, να χαρακτηρίζει την αξιοκρατία ως «ρετσινιά» και ο αρχηγός του, να υπόσχεται στον προεκλογικό αγώνα (Μάιος 2023), ότι θα καταργήσει την βαθμολογική βάση εισαγωγής στα Πανεπιστήμια!

Έτσι και όσοι Έλληνες δεν έχουν διαβρωθεί από τον κομματισμό, ψηφίζουν με βάση την αρχή «Το μη χείρον βέλτιστον».

2.  Τελικά συμπεράσματα

Δυστυχώς πάσχουν από αγαθή άγνοια, όσοι πιστεύουν, ότι η αποχή άνω του 50% θα απονομιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα. Για το διεθνές σύστημα εξουσίας ο κοινοβουλευτισμός είναι η ανώτερη αλλά και η τέλεια, η τελική μορφή της δημοκρατίας και όσοι τον αμφισβητούν είναι λαϊκιστές και υπονομευτές της «δημοκρατίας» στα όρια της τρομοκρατίας! Θα επιστρατευθούν συνταγματολόγοι και τα ΜΜΕ και θα εξαπολύουν μύδρους κατά των αποχιστών, ενώ ο/η πρόεδρος της δημοκρατίας θα ρίξει την Ψήφο όχι μόνο της Αθηνάς αλλά όλων των θεών του Ολύμπου υπέρ των «ηρώων» βουλευτών, οι οποίοι «διέσωσαν» το κύρος της δημοκρατίας αλλά και το διεθνές γόητρο της Ελλάδας.

Εξάλλου τί συζητάμε, είμαστε ανεξάρτητη χώρα για να έχουμε τέτοια διλήμματα; Θα μας πουν, ότι η διεθνής αξιοπιστία της χώρας και η πιστοληπτική της ικανότητα εξαρτώνται από την «πολιτική σταθερότητα».

Όμως κατά την άποψή μας το μεγαλύτερο μειονέκτημα της αποχής είναι το ΜΕΤΑ. Ακόμη και αν πετύχει η αποχή και καταρρεύσει το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα, ποιες θα είναι οι πολιτικές  δυνάμεις που θα είναι σε θέση να αντικαταστήσουν το καταρρεύσαν πολιτικό σύστημα; Μπορείτε να φαντασθείτε πώς θα είναι το  νικητήριο στρατόπεδο των αποχιστών, οι οποίοι θα μετατρέψουν τον πολιτικό χώρο σε αρένα ανταγωνισμών για την δημιουργία κομμάτων διεκδικήσεως της κενής εξουσίας, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με ύβρεις και κατηγορίες ο ένας εναντίον του άλλου, με αποτέλεσμα να απογοητεύσουν τον λαό, δίνοντας την ευκαιρία στους φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς του παρελθόντος να ανακάμψουν; Ποιος θα τολμήσει να τους αμφισβητήσει πάλι;

Το τελικό λοιπόν συμπέρασμα είναι, ότι το νέο πολιτικό σκηνικό πρέπει να είναι έτοιμο, προτού δοθεί η τελική μάχη της αποχής, που μπορεί τελικά να μην χρειάζεται να γίνει, εάν δημιουργηθούν νέα πολιτικά σχήματα με αξιόπιστα πρόσωπα, που θα έχουν αποκτήσει την εμπιστοσύνη του λαού.

Αυτή η μεταβατική περίοδος, όπου η διάθεση του λαού για αλλαγή έχει αυξηθεί, είναι η χρυσή ευκαιρία, για να διαμορφωθεί ένα φυτώριο νέων πολιτικών δυνάμεων. Η κατακόρυφη άνοδος του κόμματος «Νίκη» άνοιξε τον δρόμο. Αυτή η μεταβατική περίοδος, όπου η διάθεση του λαού για αλλαγή έχει αυξηθεί, είναι η χρυσή ευκαιρία, για να διαμορφωθεί ένα φυτώριο νέων πολιτικών δυνάμεων. Η κατακόρυφη άνοδος του κόμματος «Νίκη» άνοιξε τον δρόμο.  Δεν κάνουμε σύσταση, τον ελπιδοφόρο χαρακτήρα του φαινομένου επισημαίνουμε. Ψηφίστε όποιο κόμμα προτιμάτε, αρκεί να είναι πατριωτικό και δημοκρατικό και κάτω του 10%.

 Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 16 Μαΐου 2023

ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ;

 



ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ; Είναι το θέμα της ομιλίας του Ηλία Φιλιππίδη, συγγραφέα, πανεπιστημιακού καθηγητή κοινωνιολογίας και νομικού,και που θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη, 23 Μαϊου 23, στον Σύλλογο Παλαίχθων, οδός Παλλάδος 24-26, 2ος όροφος  (από Σταθμό Μετρό Μοναστηράκι) και ώρα 19:30. Παρόλο που το θέμα είχε ορισθεί πριν από την κήρυξη των εκλογών με βάση την γενική κατάσταση του Ελληνισμού, θα έχουμε την ευκαιρία να αξιολογήσουμε και το εκλογικό αποτέλεσμα. Θα χαρώ να σας δω και να συζητήσουμε.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Ηλίας Φιλιππίδης

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 28 Απριλίου 2023

Η τριλογία της σταγόνας και η στρατηγική της προοπτικής.

 



Το τέλος της ιστορίας και οι Εσχατόπλαστοι.

του Ηλία Φιλιππίδη

1.          Η ταυτοποίηση της εποχής μας.

Η εποχή-μας μας ενδιαφέρει διπλά: τόσο ως παγκόσμια όσο και ως ελλαδική κατάσταση. Η ταυτοποίησή της είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Το μόνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας εσχατολογίας αρνητικού τύπου, που είναι:

α. μεταβατικότητα χωρίς τα γνώριμα μιας άλλης εποχής. Αν μπορούμε να την συγκρίνουμε με μία παλαιότερη εποχή, αυτή είναι μόνο η φεουδαρχία.  β. καθοδική κατεύθυνση που ενισχύει τα αρνητικά συναισθήματα της ανησυχίας και της μοιρολατρίας, ενώ απομακρύνει  την λογική από την διάθεση για ελπίδα.

γ. αβεβαιότητα και αδιαφάνεια για τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής. Θα έχει κάποια θετικά χαρακτηριστικά, τα οποία μπορούμε να προϋπαντήσουμε μετά κλάδων και βαϊων και να τα ενισχύσουμε ή θα πρόκειται για ένα νέο μεσαίωνα;

Η κοινωνιολογική μας άποψη είναι, ότι θα πρέπει να επαναφέρουμε το ζήτημα περί του Τέλους της ιστορίας, που έθεσε (1992) ο Αμερικανός πολιτειολόγος  Φράνσις Φουκουγιάμα με το περιβόητο ομώνυμο βιβλίο του. Τόσο από το βιβλίο του όσο και από τα επόμενα άρθρα του και συνεντεύξεις προκύπτει, ότι δεν εννοεί την στασιμοποίηση του ιστορικού γίγνεσθαι αλλά το τέλος των ουτοπιών και των μεγάλων αφηγήσεων της εποχής των Ρουσό, Χέγκελ, Μαρξ και Λένιν και την ντε φάκτο αποδοχή από την συντριπτική πλειοψηφία των αναπτυσσομένων χωρών, μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, των δύο βασικών συστημάτων κοινωνικοπολιτικής λειτουργίας των Δυτικών κοινωνιών, που είναι ο κοινοβουλευτισμός και η ελεύθερη αγορά.

Στην πραγματικότητα η θεωρία του Φουκουγιάμα αποτελούσε μία νέα ουτοπία, το συμπέρασμα της οποίας ήταν, ότι ο νέος κόσμος που ευαγγελιζόταν, θα  ήταν ειρηνικός, αφού οι  οικονομικές συναλλαγές, συμμαχίες και ανταγωνισμοί στον χώρο της αγοράς θα απορροφούσαν κάθε άλλη συγκρουσιακή δυναμική.

Σήμερα όμως ζούμε  σε μία έντονα σχιζοφρενική εποχή, όπου το παρόν έχει χάσει την έννοιά του, καθώς συνθλίβεται από τις δύο άλλες υποστάσεις του χρόνου, οι οποίες έχουν πάρει ανεξέλεγκτο και επιθετικό χαρακτήρα. Το παρελθόν επιστρέφει ως εκδικητικός βρικόλακας με την αναβίωση του Ψυχρού πολέμου και την επιστροφή στο κλίμα του 19ου αιώνα, ενώ το μέλλον δημιουργεί μία ατμόσφαιρα μυστηριώδους και απόκοσμης αποκαλύψεως μετά την είσοδό μας στην Τέταρτη βιομηχανική εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης.

Ο νέος κόσμος που έρχεται, δίνει την εντύπωση ενός αντίστροφου Παραδείσου, ο οποίος δεν προορίζεται για όλους τους ανθρώπους αλλά μόνο για τους προνομιούχους. Από τους Πρωτόπλαστους στους Εσχατόπλαστους. Θα επιδιώξουν να δημιουργήσουν ακόμη και ανθρώπινες φυλές με κριτήριο την πρόσβαση στην νέα τεχνολογία.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς παρόν, άρα ζούμε σε πραγματικό χρόνο το τέλος της ιστορίας, διότι η ιστορία γράφεται στο παρόν και μετά αποταμιεύεται στο παρελθόν. Οι συγγραφείς της ιστορίας είναι τρείς: ο πολιτισμός (που περιλαμβάνει και την παιδεία), η πολιτική και η τεχνολογία. Η πρόοδος μιάς κοινωνίας εξαρτάται από την αρμονική και παράλληλη ανάπτυξη και των τριών αυτών παραγόντων. Πολιτική σημαίνει, ότι ο λαός διαμορφώνει το μέλλον του. Άρα χωρίς πολιτική δεν υπάρχει ιστορία. Η απαξίωση της πολιτικής στην εποχή μας είναι μία πρώτη προϋπόθεση για ένα μέλλον χωρίς ιστορία. Η πολιτική έχει χάσει την πρωτοβουλία του ιστορικού γίγνεσθαι, η πρωτοβουλία έχει περάσει στην τεχνολογία και την άυλη οικονομία.

2.          Η αξία της σταγόνας και το ποτήρι που ξεχείλισε.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των κοσμογονικών εξελίξεων της σύγχρονης μετα-ιστορίας και ενώ η ιπερταχεία του μέλλοντος έχει ξεκινήσει, η Ελλάδα πηγαίνει ακόμη με τον αραμπά, ο οποίος έχει φορτωθεί και με τρία Μνημόνια. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν το Τρίτο, της 12-7-2015, διότι υποθήκευσε την περιουσία του Δημοσίου για 99 χρόνια (2016-2115) και άνοιξε τον δρόμο για την εξαφάνιση της ιδιοκτησίας των Ελλήνων, τόσο της επιχειρηματικής όσο και της μικρομεσαίας με το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων στα ξένα funds καθώς και με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.

Τι αξία μπορεί να έχει μία σταγόνα; Καμμία, εκτός και αν είναι η τελευταία που προκαλεί το ξεχείλισμα του ποτηριού. Η τραγωδία των Τεμπών στο σύνολο της ελληνικής ιστορίας μπορεί να είναι απλώς ένα δάκρυ, μία σταγόνα. Αλλά εάν εμείς της δώσουμε την αξία που μπορεί να έχει μία τελευταία σταγόνα, τότε αυτή θα αποκτήσει ιστορική δύναμη  και μπορεί να αποτελέσει την καμπή της πορείας του Ελληνισμού προς το μέλλον.  Από εμάς εξαρτάται να πούμε: «Ως εδώ!», «Δεν πάει άλλο!». Αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είναι η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της αλλά εμείς που ανεχόμαστε να μας κυβερνούν εγκληματίες και αναίσθητοι. Εμείς, ο λαός, παραδώσαμε την πολιτική στις κομματικές εξουσίες, σαν να ήτανε λευκή επιταγή. Αν δεν πάρουμε την πολιτική στα χέρια μας, ούτε η Ελλάδα ούτε ο Ελληνισμός έχουν μέλλον.

Αυτά τα χρόνια ο Ελληνισμός δεν ζει την ιστορία ως πραγματικότητα. Αυτό το έχουμε χάσει, έχουμε χάσει τον ιστορικό μας βηματισμό. Ζούμε την ιστορία έμμεσα, επετειακά. Ο εορτασμός των 100 χρόνων του 1821 είχε αναβληθεί λόγω της Μικρασιατικής εκστρατείας και τελικά εορτάσθηκε το 1930 με βουρκωμένα μάτια λόγω της Καταστροφής του 1922. Το 2021 εορτάσαμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως αλλά πάλι όχι με χαρμόσυνη διάθεση, αφού η Ελλάδα ως αποικία χρέους, έχει χάσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας. Το επόμενο έτος 2022 συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή και την απώλεια των εστιών του Ανατολικού Ελληνισμού. Από τότε ο Ελληνισμός έχει χάσει τον ιστορικό του βηματισμό και κατεβήκαμε και άλλα ακόμα σκαλοπάτια στου Κακού την σκάλα.

Οι μεταμοντέρνοι αναθεωρητές της ιστορίας μας (Π.χ. Στάθης Καλύβας) προσπάθησαν να μας πείσουν να δούμε την ιστορία του ελλαδικού κράτους συνολικά ως ένα μεγάλο «Success story», και να μην είμαστε «μιζεραμπιλιστές», να μη γκρινιάζουμε, αφού σήμερα η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος με τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη στο πλαίσιο της Ε.Ε. Δεν  είναι πλέον το υπό προστασίαν κρατίδιο του 1830! Θέλουν να μας πείσουν, ότι σήμερα ζούμε στην καλύτερη περίοδο της ελλαδικής ιστορίας και ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, για το ποια είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η Επανάσταση του 1821 ήταν απλώς η αφετηρία και δεν θα είχε καμμία σημασία αφ΄ εαυτής, εάν δεν φθάναμε στο σημερινό αποτέλεσμα. Γιαυτό άλλωστε είχαν φροντίσει οι οργανωτές του «ΕΛΛΑΔΑ 2021» να εορτάσουμε τα 200 χρόνια όχι της Επαναστάσεως αλλά «ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»! Δηλ. να δοξάσουμε τον εαυτό μας. Οι αγωνιστές του 21 δεν αποτελούν πρότυπο για μας. Αυτοί οι «απολίτιστοι» ευθύνονται, για ότι στραβό υπάρχει ακόμη στην κοινωνία μας, άρα να χαιρόμαστε που έχουμε απομακρυνθεί από εκείνη την εποχή, να χαιρόμαστε το σήμερα! Κανένας προβληματισμός για την διαφορά δυναμισμού που είχε τότε ο  Ελληνισμός, για την ακμή του, την πολιτιστική ακτινοβολία και την οικονομική κυριαρχία από την Αδριατική και την Νότια Ρωσία μέχρι τα βάθη της Μικρασίας, για την τεράστια διαφορά με την σημερινή Ελλάδα της παρακμής και του αβέβαιου μέλλοντος. Φυσικά καμμία κριτική για το διεφθαρμένο, εξηρτημένο και ανίκανο πολιτικό μας σύστημα. Αυτό είναι το «οχυρό» που θέλουν να προστατεύσουν οι μεταμοντέρνοι μισθοφόροι της παγκοσμιοποιήσεως και του ευρω-ατλαντισμού.

Και ήλθε το 2023 με την τραγωδία των Τεμπών, για να αποδείξει πόσο σάπιο και επικίνδυνο είναι αυτό το κομματοκρατούμενο τριτοκοσμικό μας κράτος, 200 χρόνια ΜΕΤΑ την Επανάσταση!

Αυτή είναι η τριλογία της σταγόνας που πρέπει επιτέλους να μας ξυπνήσει και να καταλάβουμε, ότι η Ελλάδα κατολισθαίνει προς έναν αναπόφευκτο αφανισμό, όχι μόνο ποιοτικά αλλά και ποσοτικά λόγω της δημογραφικής μας καταρρεύσεως. Να καταλάβουμε, ότι έχουμε κτίσει ένα κράτος όχι απλώς πάνω στην άμμο αλλά μέσα σε ένα τέλμα απαξιώσεως, που διαβρώνει κάθε δημιουργική και ανεξάρτητη προσπάθεια.

Το 2024 τί θα «εορτάσουμε»; Την έναρξη της «χρυσής εποχής» της Μεταπολιτεύσεως και του «ομαλού πολιτικού βίου» του πλιάτσικου, για να καλύψουμε την Τραγωδία της Κύπρου; Θα πούμε τελικά το «Δεν πάει άλλο!» όχι μόνο για τους νεκρούς των Τεμπών αλλά και για όλες τις συμφορές μας; 

3.          Υπάρχει ελπίδα;

Η λογική, όσες φορές και αν την ρωτήσουμε, θα μας πει όχι. Τι μπορούμε να κάνουμε χωρίς ελπίδα; Η λύση είναι να  δημιουργήσουμε πρώτα το αρχιτεκτονικό πρόπλασμα για μία άλλη πραγματικότητα μέσα στην ψυχή μας, αν θέλουμε μετά να κτίσουμε αυτή την άλλη πραγματικότητα μέσα στην κοινωνία μας. Η ζητούμενη εσωτερική πραγματικότητα που πρέπει να κτίσουμε, είναι πνευματική και μπορούμε να την εκφράσουμε με την εξής εξίσωση:

ΜΕΛΛΟΝ βέβαιο + άξιο του πολιτισμού και των αγώνων των προγόνων μας + ισοδύναμο με τις προσδοκίες και τις ικανότητές μας = ΠΑΡΟΝ με απόλυτη απελπισία εξ αιτίας αυτού του παρόντος και χωρίς καμμία ελπίδα για το μέλλον, πάλι εξ αιτίας αυτού του παρόντος + ( με αντιστάθμισμα) την νηφάλια οργή για αυτό το παρόν + την αποφασιστικότητα να το αλλάξουμε + την συνεργασία μεταξύ μας + ένα ΟΡΑΜΑ για ένα ΜΕΛΛΟΝ, που θα δικαιώνει τις προσδοκίες των απογόνων μας σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και θα αξιοποιεί τον μόχθο τους, όπως το γόνιμο έδαφος που δέχεται με αγαλλίαση το νερό της βροχής.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν έκθεση ιδεών ούτε έκσταση ενοράσεως. Κάντε το πείραμα: πέστε τα αυτά σε έναν πολίτη μιας ανεπτυγμένης χώρας. Θα σας απαντήσει: «για νέα μου τα λες; Αυτά για μας είναι αυτονόητα. Για σας δεν είναι;» Αλήθεια, γιατί για μας δεν είναι αυτονόητα; Κατά την κοινωνιολογική μας άποψη οι βασικές αιτίες είναι δύο: 

α. τα ανεπεξέργαστα πολύμορφα μέχρι και αντιφατικά αποτυπώματα της διαχρονικής μακραίωνης ιστορικής μας διαδρομής και

β. οι ιδιαίτερες εμπειρίες της Τουρκοκρατίας.

Αν οι ρίζες των έντονων οριζόντιων διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στους «μεν» και στους «δε», σ’ «εμάς» και σ’ «αυτούς», οφείλονται στον ανυπέρβλητο και ανταγωνιστικό κατακερματισμό του αρχαίου ελληνικού κόσμου, ο επίσης ανυπέρβλητος εγκάρσιος διαχωρισμός σε αγάδες και ραγιάδες οφείλεται στους τέσσερις αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας.

Αν τα πείτε αυτά στους μεταμοντέρνους αναθεωρητές της ιστορίας μας, θα διαρρήξουν τα ιμάτιά τους αλλά η απάντηση που θα σας δώσουν θα είναι η πλέον αόριστη: πρόκειται για «προνεωτερικά υπολείμματα» και το μόνο φάρμακο που προτείνουν είναι: «περισσότερη νεωτερικότητα». Ούτε υποψιάζονται ούτε θέλουν να παραδεχθούν, ότι οι αιτίες αυτής της παθογένειας μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο με την συλλογική και ατομική αυτογνωσία. Όμως η ανάγκη της αυτογνωσίας αποτελούσε και αποτελεί το απόλυτο ταμπού τόσο για το εκπαιδευτικό μας σύστημα όσο και για το πολιτικό μας σύστημα, διότι οι μεν πολιτικοί μας επωφελούνται να βλέπουν την εξουσία ως προσωποπαγές προνόμιο και να αναπαράγουν τα πρότυπα του πασαλικίου, ενώ εμείς ανεχόμαστε να μας θεωρούν χαϊβάνια και βολευόμαστε με τα ρουσφέτια. Γι΄αυτό το ξερίζωμα αυτού του μολυσματικού συστήματος πρέπει να ξεκινήσει από τα σωθικά μας. Μόνο εκ των κάτω μπορεί να ξεκινήσει η αναγέννηση του Ελληνισμού.

4.          Τί θα ψηφίσουμε;  

Το σύστημα της απλής αναλογικής για τις επόμενες εκλογές αποτελεί μία χρυσή ευκαιρία για ένα νέο Ξεκίνημα. Η αποχή με απλή αναλογική στερείται στρατηγικής λογικής. Είναι μία έκτακτη ευκαιρία να βοηθήσουμε, να βλαστήσουν νέες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου μέσα στα επόμενα 10 χρόνια να αντικαταστήσουν τα 3 μεγαλύτερα κόμματα, του αρχηγισμού, της χρεοκοπίας, της υποτέλειας και της λογοδοσίας στα ξένα κέντρα αποφάσεων.

Είναι γεγονός, ότι τα μεγαλύτερα κόμματα έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι γνωστά και προβάλλουν το επιχείρημα, ότι αποτελούν «εγγύηση». Όμως είναι αυτά που έχουν προξενήσει τις μεγαλύτερες καταστροφές στον Ελληνισμό, διότι έχουν μάθει να πουλάνε κομμάτι-κομμάτι την Ελλάδα, ως χώρα και ως λαό, προκειμένου να ζουν αυτοί καλά και να εξασφαλίζουν την υποστήριξη του Ξένου παράγοντα. Τα ΜΜΕ και οι Μυστικές υπηρεσίες ελέγχονται πρώτα από τον Ξένο παράγοντα και μετά από τα κόμματα εξουσίας.

Από την άλλη, η αδυναμία ορισμένων μικρών κομμάτων (εννοείται, ότι μιλάμε για αυτά που είναι δημοκρατικά) είναι ότι δεν έχουν αντοχή στον χρόνο, δίνοντας την εντύπωση, ότι είναι ευκαιριακά, ενώ όλα σχεδόν είναι εξίσου αρχηγικά, όπως και τα κόμματα εξουσίας.

Αυτό τον καιρό έχουν εμφανισθεί αρκετές πολιτικές πρωτοβουλίες από αξιόπιστα πρόσωπα και με προτάσεις τις οποίες θα υπέγραφε ο κάθε Έλληνας που είναι πατριώτης, δημοκράτης και κοινωνικά ευαίσθητος. Ασφαλώς και θα τις στηρίξουμε, να ριζώσουν στην ελληνική κοινωνία. Όμως ο λαός μας αντιδρά με δυσπιστία, όταν ακούει επικλήσεις στην πατρίδα, το δίκαιο και την αλληλεγγύη, διότι πολλές φορές έχει προδοθεί. Εξάλλου δεν μπορείς να πείσεις, όταν τρέχεις την τελευταία στιγμή με την γλώσσα έξω να προλάβεις τις εκλογές. Τελικά φθείρονται οι μεγάλες ιδέες, όταν ο λαός, έστω και αδικαιολόγητα λόγω της δυσπιστίας του, μένει με την εντύπωση, ότι όποιος επικαλείται τις μεγάλες ιδέες, θέλει να τις εκμεταλλευθεί και όχι να τις υπηρετήσει.

Τελικά κινούμαστε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο; Πράγματι έτσι είναι αλλά υπάρχει λύση. Ασφαλώς και θα ενισχύσουμε αυτές τις μικρές προσπάθειες. Η αρχή πρέπει να γίνει. Όμως παράλληλα θα πρέπει να αναπτύξουμε μία μακροπρόθεσμη στρατηγική και αυτή είναι ο διαχωρισμός της πολιτικής δράσεως από την διαμόρφωση της πολιτικής συνειδήσεως του λαού μας. Άρα χρειάζεται μία στρατηγική των δύο αυτοτελών επιπέδων:

α. Πρέπει να προηγείται το οριζόντιο επίπεδο, δηλ. μία πορεία προς τον λαό για την ενημέρωση και την εμψύχωσή του αλλά αυτό θα πρέπει να γίνεται:

α.α. και στους 12 μήνες του χρόνου συνεχώς και ανεξάρτητα από το χρόνο των εκλογών και

β.β.  από επιστήμονες, οι οποίοι θα έχουν προηγουμένως ορκισθεί, ότι δεν βλέπουν στα όνειρά τους τα έδρανα της Βουλής και ότι αποφεύγουν να περνούν ακόμη και από την πλατεία Συντάγματος. Αυτή η δράση θα αποτελεί στην πραγματικότητα την συνέχεια του έργου της Φιλικής Εταιρείας αλλά χωρίς μυστικότητα και χωρίς αρχηγό.

Αν δεν σπαρθούν οι μεγάλες ιδέες στην συνείδηση του λαού και δεν γίνουν κτήμα του, τα μικρά πολιτικά ελπιδοφόρα βλαστάρια δεν θα μπορέσουν να γίνουν δένδρα και δάσος.

β. μετά έρχεται το κάθετο επίπεδο με τους μαχητές του πολιτικού αγώνα. Αυτοί θα δοκιμάζονται για τις ικανότητές τους, την συνέχεια και την συνέπεια τους. Καλό θα είναι να αποκτούν πείρα στην Τοπική αυτοδιοίκηση.

Βεβαίως θα πρέπει να υπάρχει ιδεολογική σύγκλιση και συνεργασία ανάμεσα σε αυτά τα δύο επίπεδα αλλά με απόλυτη οργανωτική αυτοτέλεια.

Ο Αδαμάντιος Κοραής έλεγε, ότι οι Έλληνες δεν είναι ώριμοι να αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες της αυτοδιοικήσεως τους και ότι θα χρειασθεί μία 50ετία παιδευτικής προετοιμασίας. Το σύνολο των 200 χρόνων της ελλαδικής ιστορίας  αποδεικνύει την ορθότητα της διαγνώσεώς του. Επειδή όμως σήμερα δεν μπορούμε να αναστείλουμε την λειτουργία του ελλαδικού κράτους προκειμένου να γίνουν οι αναγκαίες «επισκευές», αφού θα έχουμε εκπαιδεύσει τον λαό μας, για να αποκτήσει την κατάλληλη πολιτική παιδεία, θα πρέπει παράλληλα με την συμμετοχή στις εκλογές, να αρχίσει μέσα στις τοπικές κοινωνίες αυτή η διαφωτιστική εκστρατεία για την άνοδο της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας» του λαού μας, για να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον εξαιρετικό όρο του Χρήστου Γιανναρά. Αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει ούτε από το κράτος ούτε από τα κόμματα. Έχουμε τα πρότυπα του Πατρο-Κοσμά του Αιτωλού, του Ρήγα Φεραίου και της Φιλικής Εταιρείας.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »