Το reunion των θεών στον Όλυμπο - Ο Δίας και ο Ιησούς αποφασίζουν να σώσουν τον Ελληνισμό – Το τέλος του Β΄ Ελλαδικού κράτους. Εκδόσεις Ενάλιος

 

Για χάρη του Ελληνισμού συμφιλιώθηκαν ο Ιησούς Χριστός με τον Δία και αποφάσισαν να συνεργασθούν με ένα κοινό πρόγραμμα, για να αποτρέψουν  τον αφανισμό του.    

Ενημέρωση για το βιβλίο του συγγραφέα – πανεπιστημιακού κοινωνιολογίας και νομικού  

  Δρα Ηλία Φιλιππίδη    

Στην κοινωνιολογία του πολιτισμού δεχόμαστε, ότι μία γλώσσα, για να διαμορφωθεί και να περάσει από την προφορική παράδοση στον γραπτό λόγο, χρειάζεται τρεις προϋποθέσεις: έναν γεωγραφικό χώρο, ως βιότοπο, έναν ιδιαίτερο και σταθερά εξελισσόμενο πολιτισμό, ο οποίος δημιουργεί την μυθολογία του και μία χρονική διάρκεια τουλάχιστον 2.000 ετών.

Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει στην διεθνή ιστοριογραφία η άποψη (Σημαντική η συμβολή του Ρ. Μπίτον), ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ένας πολύμορφος διαχρονικός πολιτισμός με βασικό άξονα συνέχειας την ελληνική γλώσσα. Με βάση λοιπόν το αρχαιότερο αποδεδειγμένο δείγμα γραπτής ελληνικής γλώσσας (Πινακίδα του 1450 π.Χ. της μυκηναϊκής Γραμμικής γραφής Β΄ από την Ίκλαινα Μεσσηνίας), καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι ο Ελληνικός πολιτισμός έχει διανύσει μία διαδρομή τουλάχιστον 6.000.

Αντέχετε την σκέψη, ότι οι γενιές μας είναι οι τελευταίοι δρομείς αυτής της εντυπωσιακής διαδρομής, αφού σε εκατό χρόνια από σήμερα δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες;

Με δείκτη γεννητικότητας 1.26 (Όταν, για να διατηρηθεί σταθερός ο πληθυσμός, απαιτείται να είναι 2.11) κατανοούμε, ότι στο διάστημα κάθε γενεάς ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται περίπου κατά 40% ! Το επιχείρημα, ότι οι μετανάστες θα αναπληρώνουν το έλλειμμα, δεν ευσταθεί, διότι η προσδοκία της πολιτισμικής ενσωματώσεως των μεταναστών στις πλούσιες χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει διαψευσθεί πλήρως, παρόλο το υψηλό επίπεδο διοικητικής και κοινωνικής οργανώσεως αυτών των κρατών και τις πολλές δεκαετίες παρουσίας των μεταναστών. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών θέλει να εισάγει τον δικό της πολιτισμό και όχι να δεχθεί έναν ξένο πολιτισμό.

Μία μικρή χώρα 10 εκατ., όπως η Ελλάδα και με ένα κράτος χαμηλού οργανωτικού  επιπέδου, το οποίο δεν γνωρίζει, πόσοι μετανάστες ζουν εδώ, που κατοικούν και πώς επιβιώνουν, είναι εξ ορισμού καταδικασμένο να κατακτηθεί, αντί να ενσωματώσει. 

Η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε, ότι το 2024 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 58. 449 άτομα. Είναι σαν να βομβαρδίσθηκε η πόλη της Ξάνθης (58.760 κάτοικοι) και να επέζησαν μόνο 311! Το έλλειμμα των γεννήσεων άρχισε το 2011 και κάθε χρόνο αυξάνει.

Τα επιδόματα είναι σταγόνες σε μία διψασμένη γη. Χρειάζεται μία ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ενημέρωση και παλλαϊκή ενεργοποίηση του λαού μας, με πρωτοβουλία της κάθε Τοπικής κοινωνίας. Ο κάθε Τόπος να πάρει την ευθύνη απάνω του, σαν να είναι το πρόβλημα αποκλειστικά δικό του.

Μπροστά στον κίνδυνο να εξαφανισθούν οι Έλληνες, ο Δίας και ο Ιησούς Χριστός, ως τα δύο πρόσωπα παλλαϊκής αναφοράς του Διαχρονικού Ελληνισμού, απεφάσισαν να αφήσουν στην άκρη τις θρησκευτικές τους διαφορές και να συνεργασθούν, για την εφαρμογή και επιτυχία του κοινού τους προγράμματος «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ 21», ανεξάρτητα από τα όποια κυβερνητικά μέτρα. Το πρόγραμμα «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ 21» έχει σφαιρικό χαρακτήρα, δηλ. αντιπαρατίθεται με το συνολικό πρόβλημα ελλειμματικότητας του σημερινού ελλαδικού Ελληνισμού, που είναι: 

α. ποσοτικό έλλειμμα (δημογραφικό πρόβλημα) 

β. ποιοτικό έλλειμμα  (έλλειμμα παιδείας, ως γενικότερης υποβαθμίσεως του αξιακού μας συστήματος, πέρα από την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος) και

γ. ταυτοτικό έλλειμμα ( έλλειμμα συλλογικής αυτογνωσίας. Αφορά τον πολιτισμό,  την ιστορία μας και την θέση της Ελλάδας στον σημερινό κόσμο).

Ο Δίας και ο Ιησούς είχαν συναντηθεί αρκετές φορές στην Κωνσταντινούπολη. Την πρώτη, το 538, όταν τερματίσθηκε η κυριαρχία των θεών στον Όλυμπο και ο Δίας παρέδωσε την πνευματική ηγεσία των Ελλήνων στον νικητή της νέας θρησκείας, τον Ιησού Χριστό. Ο Δίας και ο Ιησούς κάνουν έναν απολογισμό και ασκούν κριτική για τον διωγμό των Χριστιανών από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες και των «Ελλήνων» ή «Εθνικών» από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι αναπαρήγαγαν την δυναστική αντίληψη της ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Σήμερα οι δύο θρησκευτικοί ηγέτες του Ελληνισμού αισθάνονται παραγκωνισμένοι από τις εξελίξεις.

 Η πρόσφατη συνάντηση ήταν ένα σοκ και για τους δύο. Ήταν η Παρασκευή, 24 Ιουλίου 2020, όταν ο Ερντογάν με οσμανική μεγαλοπρέπεια εόρταζε την … «αποκατάσταση του ιστορικού προορισμού» της Αγια-Σοφιάς με την μετατροπή της πάλι σε τζαμί. Ο Δίας και ο Ιησούς, σιωπηλοί, με βουρκωμένα μάτια, παρακολουθούσαν το παραλήρημα κατακτητικής μανίας που είχε συνεπάρει το πλήθος.

Ο Δίας και ο Ιησούς συμφώνησαν, ότι οι θρησκείες πρέπει να υπηρετούν τον άνθρωπο, για να ζει μία καταξιωμένη ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια και ότι το δικό τους ιστορικό χρέος είναι να συμπαρασταθούν στον δοκιμαζόμενο Ελληνισμό. Επίσης ο Ιησούς συναίνεσε για την διοργάνωση του πρώτου συνεδρίου των θεών στον Όλυμπο με θέμα το δημογραφικό πρόβλημα.  Οι θεοί κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η οικογένεια και οι Τοπικές κοινωνίες πρέπει να ξαναγίνουν πάλι τα ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

Στην συνέχεια ο Δίας και ο Ιησούς επισκέπτονται τον Μυστρά και στην μνήμη του νέου πλατωνιστή Γεωργίου Πλήθωνα-Γεμιστού και του ηρωϊκού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνέταξαν το «ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΡΑ» για την Κατάσταση του Έθνους. Με την πείρα τους και την εποπτική τους ικανότητα, ο Δίας και ο Ιησούς, αναλύουν για πρώτη φορά την δομή της «ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ ΤΗΣ ΓΕΩΤΕΚΤΟΠΙΑΣ» που είναι ο τρόπος λειτουργίας του παγκοσμίου συστήματος δυνάμεως και οικονομίας καθώς και τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα, και τις συνέπειές τους, για την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους μέχρι το έτος 2.115, οπότε λήγει η υποθήκευση της περιουσίας του Δημοσίου. Μετά τις ελληνικές τράπεζες, η ιδιοκτησία της ελληνικής γης περιέρχεται βαθμιαία στον έλεγχο των «Δανειστών» και οι Έλληνες μετατρέπονται σε ακτήμονες μισθωτούς.  Ο Ιησούς και ο Δίας ευελπιστούν, ότι το Πόρισμά τους θα έχει καλύτερη τύχη από το Υπόμνημα που συνέταξε ο Γεώργιος Πλήθων-Γεμιστός. Τώρα η ευθύνη ανήκει στον Ελληνικό λαό.

Ο Δίας και ο Ιησούς καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι τα Μνημόνια και οι εκατόμβες των νεκρών στις διάφορες τραγωδίες, με την ατιμωρησία των πολιτικών και την διαφθορά,  σηματοδοτούν το τέλος όχι μόνο της Μεταπολιτεύσεως, αλλά συνολικά του Β΄ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

Το Πρώτο Ελλαδικό κράτος ήταν του Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ. Το Δεύτερο άρχισε με τους Βαυαρούς και εξέπνευσε στα Τέμπη και το ΤΡΙΤΟ είναι αυτό που αξίζει στους Έλληνες και πρέπει να το οικοδομήσουν εκ βάθρων.

Το κοινό προσκύνημα του Ιησού και του Δία σε ιστορικούς και ιερούς τόπους του Ελληνισμού καταλήγει στο ιστορικό και ηρωικό Μεσολόγγι. Στο «Διάγγελμα του Μεσολογγίου» διαπιστώνουν, ότι η Ελλάδα ακόμη δεν έχει φθάσει στο κεφαλόσκαλο της προόδου που είναι η δημιουργία κράτους και ορίζουν τους κανόνες που απαιτούνται για μία Στρατηγική εξασφαλίσεως των προϋποθέσεων του ελληνικού μέλλοντος. 

Ο Ιησούς και ο Δίας προσδιορίζουν την ιστορική τους αποστολή με το σύνθημα: Από την Ελλάδα που πληγώνει στην Ελλάδα που αναπτερώνει!

Στον επίλογο ο Συγγραφέας προσθέτει ορισμένες ακόμη προτάσεις για την οικοδόμηση του ΤΡΙΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που συνδυάζει με πρωτότυπο τρόπο τον κόσμο της μυθολογίας, της ιστορίας, της φιλοσοφίας και της θεολογίας με την στρατηγική σκέψη καθώς και την γεωπολιτική, πολιτική και οικονομική ανάλυση του παρόντος. Επιδιώκει να συμβάλει στην κάλυψη του ελλείμματος στρατηγικής και κριτικής σκέψεως και να εντοπίσει τις παθογένειες που μας έχουν φέρει στο χείλος του αφανισμού.

Ο Συγγραφέας δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες εκ πεποιθήσεως. Αγωνίζεται για μία Ελλάδα νέα, που θα δημιουργηθεί εκ των κάτω.

Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις «Ενάλιος», Ελένη Κεκροπούλου. Σόλωνος 136, 10677 Αθήνα. 

Τηλ. 210-3829339.Συγγραφέας: Δρ Ηλίας Φιλιππίδης, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας – νομικός. Επικοινωνία: filippidis103@yahoo.gr , philippides.elias12@gmail.com  

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι διαφορά έχουν τα Τέμπη;

  

του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη 

16-10-25

Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου θεοί και δαίμονες συνεργάσθηκαν τόσο μεθοδικά για το καλό ενός λαού. Αυτό έγινε στην Ελλάδα στις 23:18 της 28^ης Φεβρουαρίου του 2023. Εκείνη την νύχτα άλλαξε η μοίρα του Ελληνικού λαού. Από την κοιλάδα των Τεμπών μέσα από τα συντρίμμια των τραίνων πέταξαν στον ουρανό 57 άγγελοι, οι περισσότεροι των οποίων ήταν νεαρά αγγελούδια. Αυτοί οι άγγελοι προστέθηκαν στα άλλα Αγγελικά Τάγματα του Ουρανού και σχημάτισαν το Ενδέκατο Αγγελικό Τάγμα. Είναι το ελληνικό τάγμα του Ουρανού και έχουν αναλάβει την αποστολή, με εντολή του Θεού, να προστατεύουν και να εμπνέουν τον Ελληνικό λαό. Να τον αφυπνίσουν και να τον  οδηγήσουν σε μία νέα ιστορική εποχή, στην ελληνική γη της Επαγγελίας που είναι η δημιουργία ενός δημοκρατικού και δίκαιου Ελλαδικού κράτους και μία νέα έκλαμψη του διαχρονικού και οικουμενικού Ελληνικού πολιτισμού.

Γιατί όμως αυτή η υμνολογία; Πολλοί διερωτώνται και ερωτούν, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι εκ του πονηρού: «νεκρούς είχαμε και στην Μάνδρα και στο Μάτι. Στο Μάτι μάλιστα οι νεκροί ήταν διπλάσιοι. Μήπως τελικά οι αντιδράσεις για το έγκλημα των Τεμπών κρύβουν πολιτικά και μάλιστα κομματικά κίνητρα;»

Το ερώτημα για μας είναι: Μπορεί να υπάρξει μία αντικειμενική απάντηση;

Α. Αν οι αντιδράσεις είχαν κάποια κομματική υποκίνηση, δεν θα μπορούσαν τα επωφελούμενα κόμματα να συγκεντρώνουν αντίστοιχο μέγεθος πλήθους, έστω το μισό, για τους δικούς τους σκοπούς; Όχι μόνο δεν μπορούν να συγκεντρώσουν 1,5 εκατομμύριο υπογραφές, όχι μόνο δεν μπορούν να κινητοποιήσουν κόσμο μέσα σε ελάχιστες ημέρες και σε όλα τα μέρη του κόσμου, όπου υπάρχουν Έλληνες, αλλά επιπλέον βλέπουν ανταγωνιστικά αυτό το αυθόρμητο και ακηδεμόνευτο λαϊκό κίνημα και ασφαλώς το ζηλεύουν. Πολύ θα ήθελαν να είναι αυτά οι καθοδηγητές του, αλλά δεν διαθέτουν ούτε το ελάχιστο απόθεμα αξιοπιστίας, για να έχουν τέτοιες φιλοδοξίες και ασφαλώς δεν θα είχαν καμμία επιτυχία.

Β. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες τραγωδίες, όπου υπάρχουν και εκεί εγκληματικές πολιτικές ευθύνες, στο έγκλημα των Τεμπών δεν ανακατεύθηκε καθόλου η φύση. Ήταν ένα απολύτως προβλέψιμο και αμιγώς πολιτικό έγκλημα. Μάλιστα το σωματείο των Σιδηροδρομικών, με αφορμή παρόμοια αλλά μικράς κλίμακας συμβάντα, είχε επανειλημμένως προειδοποιήσει τον αρμόδιο υπουργό, ότι είναι θέμα χρόνου να συμβούν χειρότερα, λόγω μη εγκαταστάσεως του συστήματος Τηλεδιοικήσεως της Συμβάσεως  717/2014. Ασφαλώς ευθύνεται προσωπικά και ο σταθμάρχης Βασίλης Σ. ΑΛΛΑ ήταν ένας άνθρωπος του Δημοτικού σχολείου, ο οποίος είχε προσληφθεί στον ΟΣΕ ως αχθοφόρος, για να κουβαλάει βαλίτσες. Όμως είχε ως άστρο το κόμμα. Όταν το 2021 προκηρύχθηκε διαγωνισμός για πρόσληψη νέων σταθμαρχών με όριο ηλικίας τα 42 χρόνια και με τεχνική προϋπηρεσία, ο Β.Σ. σε ηλικία 59 ετών υπέβαλε αίτηση και ώ του θαύματος, προσελήφθη!! Βεβαίως και προβλεπόταν εκπαίδευση 6 μηνών, όταν στην Γερμανία χρειάζονται 3 χρόνια. Πρωτοδιορίσθηκε σταθμάρχης Καλαμπάκας, όπου περνά ένα τρένο την ημέρα. Προφανώς δεν άντεχε την μοναξιά και σε 10 ημέρες μετατέθηκε στον Σταθμό της Λάρισας, όπου περνούν 80 επιβατικά τρένα συν τα εμπορικά. Πριν τις περικοπές υπηρετούσαν μαζί 2 υπάλληλοι, τώρα θα ήταν μόνος του…Δεν άργησε να γίνει το κακό, είχαν περάσει μόνο 40 ημέρες από την έναρξη των καθηκόντων του στην Λάρισα. Να γιατί πρόκειται για ένα αμιγώς πολιτικό, σχεδόν εκ προμελέτης πολιτικό έγκλημα.

Γ. Το έγκλημα των Τεμπών είναι ένα έγκλημα τριών πράξεων και όχι μιάς: πρώτα το δυστύχημα, μετά η προκλητική προσπάθεια συγκαλύψεως του εγκλήματος, η οποία συνοδεύθηκε και από μία αήθη εκστρατεία δυσφημίσεως των συγγενών των θυμάτων και των συνηγόρων τους. Τελικά το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την ολοκληρωτική απαξίωση της δικαιοσύνης και την απόδειξη της απολύτου εξαρτήσεως του δικαστικού συστήματος από μία διεφθαρμένη και ανάλγητη εξουσία.

Δ. Οι επιπτώσεις του εγκλήματος των Τεμπών στην ψυχολογική αντίδραση του λαού μας είχαν μία ιδιαίτερη βαρύτητα. Όταν το μάγμα ανέρχεται στο εσωτερικό ενός ηφαιστείου, αυξάνει η πίεση και καταλήγει στην έκρηξη. Καθόλου δεν ξεχάσθηκαν οι προηγούμενες τραγωδίες, δεν πήγαν χαμένες. Αντιθέτως προκάλεσαν μία σωρευμένη πίεση στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού μας και οδήγησαν το θυμικό του στην τελική του έκρηξη. Είναι αυτό που λέμε για την τελευταία σταγόνα και δεν ήταν σταγόνα, ήταν πάντως αυτή που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Το συμπέρασμα είναι ότι το έγκλημα των Τεμπών λειτούργησε  ως μία κατακλυσμιαία καταιγίδα, ή οποία έπεσε  πάνω στο Ελλαδικό κράτος και το ξεγύμνωσε τελείως.

Ε. Τέλος, η μεγάλη ειδοποιός διαφορά είναι, ότι το έγκλημα των Τεμπών λειτούργησε, ως ειδικό προσκλητήριο για την νεολαία μας. Η κραυγή θύματος, λίγα δευτερόλεπτα προτού πεθάνει: «Δεν έχω οξυγόνο» έγινε το σύνθημα που εξέφραζε την αγωνία των νέων μας για το μέλλον τους.

Μία επιζήσασα φοιτήτρια, σχεδόν σαν να αισθανόταν ένοχη, έβγαλε το πρώτο μεγάλο συμπέρασμα από την ζωή της: «Από τύχη ζούμε!» Αυτό το αποκαρδιωτικό συμπέρασμα, που είναι εντελώς αναντίστοιχο προς την ζωντάνια της ηλικίας της, έβγαλε μία νέα κοπέλα για το τί σημαίνει να ζεις στην Ελλάδα, σε μία χώρα που δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε την βιολογική μας υπόσταση. Ο καθένας από εμάς, το καθένα από τα παιδιά μας θα μπορούσε να μπει σε μία πλαστική σακούλα ως απανθρακωμένο πτώμα. Έτσι τα νεαρά θύματα των Τεμπών που ξεκινούσαν την ζωή τους με τις σπουδές τους, ενώθηκαν με όλα τα παιδιά της Ελλάδας και έγιναν η φωνή τους. Στην πραγματικότητα οι νεκροί είναι αυτοί που φωνάζουν για τους ζωντανούς. Το σύνθημα: «Μέχρι τέλους» που βγήκε από τις συγκεντρώσεις της νεολαίας μας στην πλατεία Συντάγματος,  ενώνει τους νεκρούς με τους ζωντανούς, εκφράζει την αποφασιστικότητα της νεολαίας μας και γίνεται αίτημα του λαού μας για κάθαρση και για την δημιουργία ενός κράτους που θα σέβεται τον πολίτη και θα επενδύει στο μέλλον των νέων μας.

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Η FRONTEX διακινητής μεταναστών;

 

Του καθηγητή δρα Ηλία Φιλιππίδη

Η «Νέα Κρήτη», εφημερίδα του Ηρακλείου Κρήτης και Τ/Σ του Ν. Χαλκιαδάκη, δημοσίευσε την είδηση και με σχετικές φωτογραφίες, ότι τις πρωϊνές ώρες της Πέμπτης, 14 Αυγούστου, περιπολικό σκάφος της FRONTEX ενετόπισε δύο λέμβους με 102 συνολικά μετανάστες και πρόσφυγες. Η μία λέμβος που εντοπίσθηκε νοτίως των Καλών Λιμένων, μετέφερε 29 άτομα, ανάμεσά τους 2 γυναίκες και 11 ανήλικα αγόρια. Η άλλη εντοπίσθηκε στην θαλάσσια περιοχή του Λέντα με 64 άνδρες και 9 ανήλικους.

Το σκάφος που τους εντόπισε, ανήκει στην Ιταλική Οικονομική Αστυνομία (Στην πλευρά του πλοίου αναγράφεται: GUARDA di FINANZA) και είχε ενταχθεί στην δύναμη της FRONTEX. To περιπολικό έχει αναλάβει τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών νοτίως της Κρήτης.

Προκύπτουν δύο πολύ σοβαρά ερωτήματα:

Α. Ποια είναι η αποστολή της FRONTEX; Η FRONTEX είναι η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής. Σύμφωνα με την Συμφωνία ιδρύσεώς της, συνεργάζεται με τα κράτη-μέλη της ΕΕ, για την ενίσχυση της ασφάλειας των εξωτερικών συνόρων των μελών και για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης και του διασυνοριακού εγκλήματος. Αυτό σημαίνει, ότι είναι υποχρεωμένη να αποτρέπει την είσοδο μεταναστών στις χώρες της ΕΕ και όχι να τους «διασώζει» και να τους μεταφέρει στα ευρωπαϊκά λιμάνια, ολοκληρώνοντας έτσι και επιβραβεύοντας το έργο των διακινητών. Μήπως στην πραγματικότητα η FRONTEX έχει μετατραπεί σε επίσημη διακρατική ΜΚΟ μεταφοράς μεταναστών, αναπαράγοντας την μεταναστευτική ροή;

Λογικά και νομικά το έργο της είναι να δέχεται την επιβίβαση των μεταναστών, αλλά να μην τους αποβιβάζει και να τους επιστρέφει στο λιμάνι της αναχωρήσεώς τους. Οι χώρες της βόρειας Αφρικής θεωρούνται ασφαλείς χώρες για όσους μετανάστες δεν προέρχονται από αυτές. Επομένως όσοι μετανάστες αναζητούν άσυλο, να παραμένουν εκεί. Η ΕΕ έχει την δυνατότητα να πιέσει τις παράκτιες χώρες να δεχθούν την εγκατάσταση επιτροπών της ΕΕ, οι οποίες θα εξετάζουν τα αιτήματα ασύλου και να εξασφαλίζουν την μεταφορά των δικαιουμένων άσυλο, κατευθείαν και αεροπορικώς σε εκείνη την ευρωπαϊκή χώρα, η οποία με βάση την συμφωνία κατανομής των ποσοστών θα έχει την υποχρέωση να τους υποδεχθεί.

Β. Γιατί μία ιταλική κρατική υπηρεσία έχει αναλάβει τον έλεγχο νοτίως της Κρήτης και όχι νοτίως της Σικελίας; Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στους Ιταλούς, όταν η Μελόνι τα έχει βρει με τους Λίβυους να μην στέλνουν μετανάστες στην Ιταλία; Ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει, ότι μία ιταλική κρατική υπηρεσία δεν εκτελεί εντολές συνεργασίας με τούς διακινητές, για την «διάσωση», κατ΄ουσίαν συνάντηση και μετεπιβίβαση των μεταναστών στο ιταλικό περιπολικό;

Ερωτήματα προς ένα ελλαδικό πολιτικό σύστημα, το οποίο «πουλάει Ελλάδα», για να λυμαίνεται την εξουσία. «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Τουλάχιστον, ας λειτουργήσουν ως αφορμές αφυπνίσεως του Λαού μας, με την ελπίδα…

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

 

Ηράκλειο 14.08.2514:32

• #Μετανάστες

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Αστερομάτα είναι η ψυχή της Ελλάδας

 

Ηλία Φιλιππίδη                                                 

Η συμμετοχή της Κλαυδίας Παπαδοπούλου με το τραγούδι «Αστερομάτα» στον διαγωνισμό της «Eurovision» 2025 ήλθε να ταράξει τα λιμνασμένα νερά της πνευματικής παρακμής μας. Η συμμετοχή της δεν συνοδευόταν από μία γενική αισιοδοξία για το αποτέλεσμα. Ακούγονταν αρνητικά σχόλια για την  παλαιομοδίτικη, μέχρι και θεούσικη ενδυμασία της που δεν ταίριαζε στην νεολαιϊστικη μέχρι και αντισυμβατική ατμόσφαιρα της Eurovision. Ήταν ξεκάθαρο, ότι η Κλαυδία δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου». Η συμμετοχή της σηματοδοτούσε την μάχη δύο διαφορετικών κόσμων. Η Κλαυδία πήγαινε να δώσει την μάχη με απίστευτο θάρρος και αυτοπεποίθηση ως νέα αμαζόνα, «ή ταν ή επί τας»!   

Ενοχλούσε ακόμη και η αρχέγονη ποντιακή φυσιογνωμία της, χωρίς αισθητικές επεμβάσεις προσώπου που αντιστοιχούν στα σύγχρονα αγγλοσαξονικά πρότυπα, με γυαλιά και μάλιστα «πατομπούκαλα», όπως τα χαρακτήρισε ο Γιώργος Λιάγκας. Μετά το αποτέλεσμα του Φεβρουαρίου, όπου το τραγούδι «Αστερομάτα» είχε έλθει πρώτο για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Eurovision, ο Λιάγκας, με αφορμή, ότι το διεθνές σύστημα στοιχημάτων κατέτασσε την Ελλάδα στην 18η θέση, είχε σχολιάσει: «Διαφωνώ ….., ότι πρέπει να γίνονται εθνικοί τελικοί. Φέτος έγινε εθνικός τελικός και βγήκε ένα τραγούδι, το οποίο, όταν έλεγα, ότι θα πατώσει, λέγατε, ότι κακώς ο Λιάγκας δεν στηρίζει την Ελλάδα. Τώρα που το τραγούδι αυτό στα στοιχήματα είναι 18ο και ακόμα δεν έχουν βγει όλα τα τραγούδια των άλλων χωρών, πιστεύω, ότι είναι πρώτη φορά που θα πιάσουμε τον πάτο, του πάτου, ώ πάτε! Θα δούμε πρώτη φορά τον πάτο του βαρελιού, τον πάτο του πηγαδιού. Είναι ίσως η χειρότερη ελληνική συμμετοχή που έχουμε κάνει ποτέ…»(THETOC, 19-5-25).

Αυτό δυστυχώς δεν ήταν το μόνο «θάψιμο» της Κλαυδίας. Ο καλλιτεχνικός μάνατζερ Νίκος Μουρατίδης καλεσμένος στην διαδικτυακή εκπομπή «Γηροκομείο» του Ηλία Ψινάκη, είπε με τον ίδιο ευθύ αλλά ακόμη πιο προσβλητικό τρόπο: «Στην Eurovision θα φάμε μεγάλη π…(ακολούθησε μία πρόστυχη λέξη). Καλή η κοπελίτσα, καλό το τραγούδι, πώς πας τώρα με την Γενοκτονία των Ποντίων στο gay party της Eurovision; Gay party είναι η  Eurovision, που πας τώρα…». Ο Ηλίας Ψινάκης συμφωνεί και συμπληρώνει: «Μέσα στην ΕΡΤ δεν έχουν μυαλό πάντως, δεν έχουν καθόλου μυαλό»(Dnews 28-3-25).

Έχουν ενδιαφέρον όμως και τα όσα είπε ο Γ. Λιάγκας μετά την επιτυχία της Κλαυδίας: «… την πάτησα…,δεν το εκτίμησα σωστά από την αρχή…, ίσως εάν είχε 1-2 βδομάδες ακόμα αυτό το κορίτσι, με την δύναμη που έβγαλε η φωνή και η παρουσία της, μη σας πω ότι θα ερχόταν πρώτη….Για μένα το μεγαλύτερο μερίδιο επιτυχίας το έχει η δύναμη ψυχής, η ταπεινότητα και η φωνάρα η συγκλονιστική που τραγούδησε έτσι και ανατριχιάσαμε…Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο το καλλιτεχνικό και της ψυχής αυτής της κοπέλας».  Πάντως ο Γ. Λιάγκας έπεσε για δεύτερη φορά έξω, όταν έλεγε: «….ανέλπιστο αποτέλεσμα, που δεν το περίμενε κανείς. Οποιος τώρα πει, ότι περίμενε, ότι θα βγει έκτη, θα πει ψέματα». Έπρεπε να βγει το αποτέλεσμα, για να αισθανθεί ο Γ. Λιάγκας την ανατριχίλα που προξενεί αυτό το τραγούδι; Γιατί άλλοι αισθάνθηκαν αυτήν την ανατριχίλα από την πρώτη φορά που το άκουσαν;

 Πράγματι το τραγούδι άξιζε μία ακόμη πιο ψηλή θέση. Σίγουρα όμως κάποια παράκεντρα σε δύο τουλάχιστον χώρες, η μία είναι η δική μας, θα επιχείρησαν, να… συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό των ψηφοφόρων.

Μία πρόσθετη δυσκολία ήταν η γλώσσα που δεν ήταν η αγγλική. Με την πρώτη κυκλοφορία των διαφημιστικών γυρισμάτων οι εταιρείες στοιχημάτων κατέτασσαν την Ελλάδα στην 22η θέση με 25 συμμετοχές κρατών, με δεδομένο, ότι η Ευρωπαϊκή νεολαία έχει άλλα κριτήρια. Πάντως η Κλαυδία με το ποντιακό πείσμα της, τόνιζε τα θετικά αποτελέσματα που θα προκύψουν από την συμμετοχή της ανεξαρτήτως σειράς: «Με συγκινεί που πολλοί ξένοι προσπαθούν να μάθουν την ελληνική γλώσσα για να πουν το τραγούδι και νομίζω ότι αυτή είναι πολύ ξεχωριστή νίκη για εμάς τους Έλληνες, γιατί είναι μια πολύ δύσκολη γλώσσα». Αυτός είναι ο βιωματικός πατριωτισμός.  Βεβαίως όλοι συμφωνούσαν, ότι η Κλαυδία διαθέτει ένα ισχυρό σωσίβιο: την φωνή της.

Τελικά ήλθε η μεγάλη έκπληξη: η Κλαυδία κέρδισε την 6η θέση προσφέροντας μας όχι απλώς ανακούφιση, αλλά εθνική υπερηφάνεια, ανεβάζοντας το πεσμένο μας ηθικό.

Οι στίχοι του τραγουδιού αποτελούν ένα εξαιρετικό ποίημα, το οποίο έχει ως εικόνα τον χωρισμό της κόρης από την μάνα, αλλά κατά βάθος αναφέρεται στην Γενοκτονία των Ποντίων από τους Κεμαλικούς Τούρκους το 1919. Τους στίχους έγραψε το ελληνικό μουσικό συγκρότημα ARCADE, το οποίο συνέθεσε και την μουσική μαζί με την Κλαυδία. Βεβαίως πρέπει να προσθέσουμε στην επιτυχία και την εξαιρετική οπτικοποίηση (σκηνοθεσία-χορογραφία) της σκηνικής παρουσίας από τον Φωκά Ευαγγελινό.

Το τραγούδι αποτελεί βασικά μία θρηνητική μπαλάντα, αλλά επιτυγχάνει να μην εκφράζεται ως μοιρολόι. Εξελίσσεται σε μνήμη αγάπης για τους αγαπημένους που χάθηκαν, χωρίς όμως να τους τοποθετεί στο παρελθόν, διότι η αγάπη δεν πεθαίνει. Η αγάπη κάνει αυτά τα πρόσωπα να ζουν, να είναι παρόντα στην ζωή μας. Αυτή την διαρκή παρουσία συμβολίζει η μορφή της μάνας που εμφανίζεται ως μία σιωπηλή συνομιλία.

Η μουσική συνδυάζει την λυρικότητα με την δωρικότητα της μουσικής μας παράδοσης και δένει απόλυτα με το εκτόπισμα της φωνής της Κλαυδίας. Εντυπωσιάζει η δύναμη που εκπέμπει  αυτό το τραγούδι, μια δύναμη που δεν θέλει ούτε να προκαλέσει ούτε να κάνει επίδειξη, αλλά εκπέμπει την αυτάρκεια, την σοβαρότητα και την αυτοπεποίθηση που καλύπτουν το βαθύ νόημα του περιεχομένου του. Η «Αστερομάτα» καθήλωσε με την μουσική, την φωνή και την εικόνα. Το τραγούδι αυτό δεν πήγε να «βρει» τους τηλεθεατές, αλλά αντιθέτως να ασκήσει απάνω τους την ελκυστική του δύναμη και να τους τραβήξει στον δικό του κόσμο. Έτσι το «περίεργο» παρουσιαστικό της Κλαυδίας λειτούργησε ψυχολογικά κατά θετικό τρόπο, αποσπώντας την προσοχή των τηλεθεατών από την γενική χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα της διοργανώσεως και καλώντας τους να νιώσουν, ότι αυτό το τραγούδι κρύβει μέσα του μία βαθύτερη βιωματική ιδιαιτερότητα.

Η «Αστερομάτα» σχηματίζει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου μία κλίμακα βιωμάτων που ανεβάζουν τον άνθρωπο πάνω από την καθημερινότητά και την διασκέδαση.

Ο θρήνος γίνεται συνομιλία, η συνομιλία γίνεται αγάπη, η αγάπη γίνεται κραυγή, η κραυγή δεν επιστρέφει στον πόνο, γίνεται φως αναστάσεως, που αγκαλιάζει όχι μόνο τα αγαπημένα πρόσωπα αλλά και την αγαπημένη Πατρίδα που περιμένει!...

Χωρίς υπερβολή υποστηρίζουμε, ότι το τραγούδι, ως ποίημα και μουσική, αναβιώνει την επική παράδοση του ακριτικού κύκλου. Θα πρέπει να θεωρούμε τους Ποντίους και εννοούμε κυρίως του Ποντίους του σημερινού Πόντου, ως τους ακρίτες του Διαχρονικού Ελληνισμού. 

Το φως της «Αστερομάτας» καταύγασε τελικά τον Ελληνισμό σε όλον τον κόσμο. Μας θύμισε, ότι άλλο εξέλιξη και άλλο πρόοδος, ότι η πρόοδος δεν καταργεί τα διαχρονικά πρότυπα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα εφήμερον ζώον που ζει μόνο στο παρόν, έχει ανάγκη να ζει ταυτόχρονα και στα τρία επίπεδα του χρόνου: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο άνθρωπος είναι ένα διαχρονικόν ζώον, πατάει γερά στα πόδια του, όταν αισθάνεται, ότι τα πρότυπά του και οι ανάγκες του έχουν βαθειές ρίζες στο παρελθόν.

Μετά την επιτυχία της η Κλαυδία Παπαδοπούλου δήλωσε, ότι είναι υπερήφανη για τις ποντιακές ρίζες της και ότι μέσα στο αξιακό της σύστημα υπάρχουν οι αξίες και τα ιδανικά του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Κλαυδία απέδειξε, ότι ένας άνθρωπος του πολιτισμού μπορεί να καθιερωθεί στο Ευρωπαϊκό στερέωμα, ακόμη και πέρα από αυτό, πατώντας γερά στις αρχέγονες πατρογονικές του ρίζες. Την συγχαίρουμε και την ευχαριστούμε για το θάρρος και το παράδειγμα που μας έδωσε!

O Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει νομικός, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και μέλος του προεδρείου της Διεθνούς Επιστημονικής Ενώσεως παγκοσμίου οικονομίας και παγκοσμίου πολιτικής (IWVWW), με έδρα το Βερολίνο.

Δημοσιεύθηκε στο  HUFFINGTON POST  31/05/2025.

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Μίκης Θεοδωράκης για την Χούντα και την σημασία της παιδείας και του πολιτισμού.

 

Μετά την πτώση της Χούντας ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε στην ΕΡΤ την παρακάτω συνέντευξη:

«Αυτό που φοβάται η άρχουσα τάξη περισσότερο από κάθε άλλο, είναι τον παιδευμένο λαό, τον λαό με παιδεία. Τον αγράμματο λαό δεν τον φοβάται καθόλου, τον πάει όπου θέλει. Ο μορφωμένος λαός, αυτός που έχει πολλές γνώσεις, είναι μία γενική υπόθεση, αναμφίβολα είναι ένας στόχος, αρκεί να προηγείται η ποιότητα. Από κάπου όμως ξεκινάει, όταν παίρνει συγκεκριμένη μορφή. Ξεκινάει από την ευαισθησία. Ο παιδευμένος άνθρωπος, αυτός που μπορεί να μπει στα μυστικά της τέχνης, να γίνει δηλαδή μύστης των έργων της τέχνης και των εκφράσεών της, αυτός είναι ανίκητος, αυτός είναι ελεύθερος άνθρωπος, αυτός δεν υποτάσσεται με τίποτα.

Έτσι ήταν οι Αθηναίοι, όταν ήταν μύστες, των μεγάλων μυστικών του Ικτίνου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και γιαυτό έγινε αυτό το θαύμα. Οι πνευματικοί άνθρωποι πριν την Χούντα, δεν μπορώ να πω, ότι είμαστε σαν την αρχαία Αθήνα, αλλά κάναμε κάτι, κάναμε σπορά. Βάζαμε, αυτούς που θέλανε, να αισθάνονται κάτι, ακόμη και αν δεν καταλάβαιναν ακριβώς τι ήταν αυτό. Μπορεί σήμερα ο απλός άνθρωπος να μη μπορεί να καταλάβει καλά-καλά, όταν ακούει «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», αλλά έλαμπε το μάτι τους, ένιωθαν κάτι.

Με την Χούντα όλα αυτά καταστράφηκαν, όπως καταστράφηκε και αυτό το μεγάλο πολιτιστικό κίνημα των Λαμπράκηδων, που ήταν ένα πρωτότυπο κίνημα, δεν ήταν πολιτικό, μονοκομματικό κίνημα. Αυτό το κίνημα εργαζόταν και για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την αμάθεια, την ανέχεια, από την βία, την αστυνομοκρατία, αλλά συγχρόνως έλεγε στον κάθε άνθρωπο, ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για την δική σου παιδεία, την μόρφωσή σου, είσαι υπεύθυνος για τον άλλον.

Και δεν είναι μόνο, ότι κατεστράφη αυτό που έκανα εγώ,… η Χούντα το έκανε αυτό, η Χούντα το έκανε, διότι η Χούντα ήταν η προσωποποίηση της ασχήμιας, έφερε την ασχήμια, ήταν όλα ασχήμια. Θέλετε τον δικτάτορα; Θέλετε τον Παττακό; Και οι άλλοι και τα συνθήματά τους, όλα ήταν ασχήμια. Όταν ήμουν στην Ρώμη, σε μία συγκέντρωση, θέλοντας να παραφράσω την φράση του Γκάμσι, ότι η αλήθεια είναι επαναστατική, είπα: η ομορφιά είναι επανάσταση».  

Από το αρχείο της ΕΡΤ. Μεταδόθηκε στις 21 Απριλίου 2025.

Καταγραφή από Ηλία Φιλιππίδη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η παρακμή και το τέλος της Μεταπολιτεύσεως

 

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.    Τελείωσε η Μεταπολίτευση; 

    Παραμένει θέμα συζητήσεως στον χώρο της πολιτικής επιστήμης και των πολιτικών αναλυτών το ερώτημα, εάν έχει λήξει η Μεταπολίτευση. Μπορούμε να διακρίνουμε τις διάφορες απόψεις, ανάλογα με τα κριτήρια επιλογής των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και της διάρκειάς της.

    Έτσι η πρώτη άποψη περιορίζει την χρονική διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως στο απολύτως απαραίτητο χρονικό διάστημα για την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών και της καθιερώσεως του πολιτεύματος της αβασίλευτης δημοκρατίας. Όλες αυτές οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν μέχρι το καλοκαίρι του 1975, με το Δημοψήφισμα του 1974, με το οποίο καταργήθηκε η μοναρχία και τελικά με την ψήφιση του νέου Συντάγματος τον Ιούνιο 1975, με το οποίο ιδρύθηκε η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, με την εκλογή του Κ. Τσάτσου από την Βουλή ως του πρώτου προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον Ιούνιο 1975 καθώς και με την δίκη των Συνταγματαρχών το καλοκαίρι του 1975.

   Η προσωπική μου άποψη είναι, ότι η Μεταπολίτευση δεν είναι μία ενιαία πολιτική κατάσταση. Θα πρέπει να την διακρίνουμε την θεσμική από την πολιτική της μορφή. Ως θεσμική διαδικασία πράγματι έληξε με την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την ίδρυση της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Από πολιτικής απόψεως όμως η Μεταπολίτευση έληξε με τις εκλογές της 18^ης Οκτωβρίου 1981 κατά τις οποίες αποδείχθηκε η αντοχή του νέου δημοκρατικού καθεστώτος με την εναλλαγή στην εξουσία των δύο ισχυρότερων και σφόδρα αντίπαλων πολιτικών κομμάτων. Η κυβερνητική αλλαγή έγινε με απόλυτα ειρηνικό τρόπο.

    Όμως η πολιτική λειτουργία της δημοκρατίας δεν εξαρτάται μόνο από την διεξαγωγή των εκλογών αλλά και από τον τρόπο που ασκείται η πολιτική εξουσία. Με αυτή την έννοια η Μεταπολίτευση δεν έχει τελειώσει, διότι το καθεστώς της πολιτικής διακυβερνήσεως που καθιερώθηκε στην Ελλάδα, ειδικά μετά τις εκλογές του 1981, αποδείχθηκε ότι είναι η απόλυτη κομματοκρατία, η ο οποία δυστυχώς συνεχίζεται αμείωτη μέχρι σήμερα. Η κομματοκρατία έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη πολιτική μας παράδοση και είναι πολύ δύσκολο για τον μέσο Έλληνα να μπορέσει να την διακρίνει από το λειτουργικό υπόδειγμα της δημοκρατίας.

    Το ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό καθεστημένο της εποχής μας προβάλλει την άποψη, ότι η Μεταπολίτευση συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας και επομένως θα πρέπει να την κρίνουμε αυτοτελώς και να μη την συγχέουμε με την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, λες και η πολιτική εξουσία δεν φέρει καμμία ευθύνη γι΄ αυτήν. Έτσι αυτή η «σχολή σκέψεως» τερματίζει την Μεταπολίτευση στο έτος 2009, προκειμένου να μη την «αμαυρώσει» με το στίγμα των Μνημονίων.

2.    Τί κάνουμε εμείς;

    Τόσο η πολιτική όσο και η κοινωνιολογική λογική αναγνωρίζει ως δεδομένη την ευθύνη του πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως για την δημοσιονομική και οικονομική κατάρρευση της χώρας. Μάλιστα τα πραγματικά δεδομένα μας επιβάλλουν, να χαρακτηρίσουμε την Μεταπολίτευση ως την πλέον καταστροφική περίοδο ολόκληρου του Νεότερου Ελληνισμού, διότι για πρώτη φορά ο Ελληνισμός διατρέχει τον κίνδυνο να εξαφανισθεί από την ιστορία, έπειτα από μία εντυπωσιακή πορεία τουλάχιστον 6.000 ετών.

   Ο εκφυλισμός της Μεταπολιτεύσεως σε κατρακύλα παρακμής έγκειται στην μετατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε κομματοκρατία της ιδιοτέλειας και της διαφθοράς.

   Δεν χρειάζεται να πούμε την δική μας γνώμη, όταν έχει τοποθετηθεί για το συγκεκριμένο θέμα, ένας επώνυμος, ένθερμος υποστηρικτής της Μεταπολιτεύσεως και ο οποίος μάλιστα υποστήριζε το κόμμα που ήταν στην εξουσία.

  Πρόκειται για τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος, ενώ ήταν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, είπε σε συνέντευξή του στον Ρ/Σ 24/7 στις  2-9-2018: « Η Μεταπολίτευση σάπισε, απαιτείται Νεοπολίτευση. Ο λαός να επιτρέψει στη νέα του γενιά, στους 35ρηδες να πάρουν τα ηνία της χώρας…Όχι δεν είμαστε στην μεταμνημονιακή εποχή…Ο λαός δεν ξέρει που βρίσκεται. Μετά από αυτό το ναυάγιο που έχει υποστεί με αυτά τα τρία Μνημόνια, ο κόσμος είναι παραζαλισμένος. Δεν είναι εύκολο, ένας λαός που έχει κόψει εισιτήριο σε ένα πλοίο για να πάει εκδρομή και το πλοίο καίγεται, βουλιάζει, αυτός ο λαός να πάρει αποφάσεις…Ο λαός είναι πάρα πολύ πληγωμένος, απελπισμένος, απογοητευμένος από τους πρώην, τους επόμενους, τους νυν, τους πάντες».

   Πράγματι, η Ελλάδα ως κράτος και φορέας διαχρονικού πολιτισμού, η κοινωνία της, η δημοκρατία της και η οικονομία της έχουν πληγεί σε βαθμό που θα χρειασθούν 40-50 χρόνια για να επουλωθούν οι πληγές, εφόσον ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, ενώ, εάν συνεχισθεί ο ίδιος ρυθμός υπογεννητικότητας, δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες σε 120 χρόνια.

  Χρειάζεται λοιπόν το «νέο» και μάλιστα επειγόντως. Η σαπίλα του πολιτικού χώρου κατεβαίνει και στην κοινωνία μας. Οι ειδήσεις του δικαστικού και αστυνομικού δελτίου των τελευταίων δύο ετών είναι ανατριχιαστικές και πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, η οικογένεια έχει διαλυθεί. Όμως η λέξη «νέο» είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, ο οποίος παραμένει κενός, εφόσον δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο ουσιαστικό. Για το «νέο» λοιπόν προτείνουμε τον όρο Δημοπολίτευση, ο οποίος παραπέμπει ευθέως στις δίδυμες έννοιες του Δήμου και της Πόλεως, δηλ. στο πολίτευμα της ουσιαστικής δημοκρατίας, το οποίο πρέπει να στηρίζεται σε δύο βάθρα: την άμεση δημοκρατία και τον κοινοτισμό.

    Όμως η Δημοκρατία είναι μία ανθρωποκεντρική και ποιοτική έννοια, διότι στηρίζεται στην ποιότητα του ανθρώπου-πολίτη. Ένα από τα συμπτώματα της παρακμής της Μεταπολιτεύσεως είναι η διαχωριστική γραμμή, που έχει καθιερώσει το πολιτικό μας σύστημα ανάμεσα στην κοινωνία από την μια, της οικονομίας και της λογιστικής των αριθμών από την άλλη. Για τις δυνάμεις της εξουσίας το ζητούμενο είναι η μετρήσιμη κανονικότητα όχι η ποιότητα. Ακούμε συχνά να λέγεται, ότι η αιτία όλων των προβλημάτων μας είναι το έλλειμμα παιδείας. Όμως με την κυριαρχία του συστήματος της κανονικότητας δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ποιοτικό και αξιακό σκοπό το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε όραμα η κοινωνία μας. Ζούμε σε ένα αξιακό κενό και επειδή η φύση μισεί τα κενά, στο κενό εισορμούν η βίαιη συμπεριφορά και οι διαστροφές.

    Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε, είναι η αξιακή ανασυγκρότηση του Έλληνα ανθρώπου και πάνω σε αυτή την βάση θα οικοδομήσουμε το πρότυπο του υπεύθυνου και δημοκρατικού πολίτη. Αυτή είναι η βάση και απάνω της θα στηριχθεί το νέο πολίτευμα της Δημοπολιτεύσεως.  

Διαβάστε Περισσότερα »

Το βαθύτερο νόημα της νίκης του Τραμπ.

 

 Όταν λείπει ο θυμός, έρχεται η οργή.

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.  Η σύγκρουση των δύο κόσμων

Τόσο η κορύφωση του προεκλογικού αγώνα  όσο και το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ προκάλεσαν συνωστισμό αναλυτών, ακαδημαϊκών και πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Όσον αφορά τα προγνωστικά, οι αμερικανικές δημοσκοπήσεις μιλούσαν για έναν δραματικά αμφίρροπο αγώνα στήθος με στήθος και ότι η όποια διαφορά θα είναι στα όρια του στατιστικού λάθους.

Η κρατική ελλαδική Τηλεόραση και οι περισσότεροι Τ/Σταθμοί μιλούσαν για μία επική αναμέτρηση μεταξύ αφενός του λαϊκισμού, της τοξικότητας και του κινδύνου εκτροπών και αφετέρου της θεσμικότητας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  ακόμη και των προσδοκιών της διεθνούς κοινότητας.

Φυσικά και δεν μπορώ να πω, ότι παρακολούθησα μεγάλο αριθμό αναλύσεων αλλά από κοινωνιολογικής απόψεως μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ανάλυση του παλαίμαχου πολιτικού επιστήμονα και αναλυτή Γιώργου Σεφερτζή.  

Ο Γ. Σεφερτζής προσκλήθηκε νωρίς το πρωί της 6/11 στην εκπομπή «Συνδέσεις» της Ertnews και όταν ακόμα τα συνολικά αποτελέσματα δεν είχαν συγκεντρωθεί, να ερμηνεύσει το γεγονός της ανατροπής της πρώτης εικόνας των έξιτ πολ και της ισχυρότερης πιθανότητας να νικήσει τελικά ο Τραμπ.

Γ. Σεφερτζής: «Πηγαίνουμε σε μία σαρωτική νίκη του Τραμπ. Η δική μου ερμηνεία είναι, ότι έχουμε να κάνουμε με νέου είδους φαινόμενα, τα οποία όμως ωριμάζουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κάνουμε, ότι δεν τα βλέπουμε ή έχουμε μία δυσκολία να τα καταλάβουμε. Εδώ υπάρχουν δύο κυρίως παράγοντες, οι οποίοι βάρυναν στην πλάστιγγα της αντιπαραθέσεως. Ο ένας είναι η εικόνα του πολιτικού ηγέτη, που πείθει, ότι ξέρει τι θέλει… Ο άλλος είναι η διαχείριση των συναισθημάτων, τα οποία συνδέονται με τα μεγάλα θέματα της κοινής γνώμης. Ο ορθολογισμός με τον οποίο σχεδιάζονταν μέχρι τώρα οι προεκλογικές εκστρατείες ή διατυπώνονταν μέχρι τώρα οι πολιτικές θέσεις δεν περνάει πια…Ο Τραμπ, αφού καταδικάστηκε και εξορίστηκε πολιτικά, επανέκαμψε ως αυτός που έχει συγκρουσθεί με το σύστημα, με το κατεστημένο. Αυτό κάτι λέει».

Δεν μπόρεσα να βρω σε βίντεο την συνέχεια της συνεντεύξεως, οπότε αναφέρομαι στα συμπεράσματά της από μνήμης. Το βασικό συμπέρασμά του ήταν, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα νέο είδος αντιπαραθέσεως, στην πολιτική, αυτή την φορά ανάμεσα στην συναίνεση και την σύγκρουση. Ο Τραμπ αποτελεί μία έντονη έκφραση του παράγοντα της συγκρούσεως. Αποδεικνύεται τελικά, ότι οι ψηφοφόροι επιλέγουν την σύγκρουση. Αυτό σημαίνει, ότι υπερτερεί η οργή κατά του συστήματος. Ο μέσος πολίτης έχει καταλάβει, ότι τα προβλήματά του δεν είναι αναπόφευκτα αλλά οφείλονται στην αδιαφορία των ανθρώπων της εξουσίας και στις επιλογές που κάνουν οι ίδιοι, χωρίς να υπολογίζουν τους πολίτες.

Στο σημείο αυτό μπορούμε να προσθέσουμε ως παράδειγμα τον πόλεμο στην Ουκρανία. Με χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων, ακόμη και όσον έχουν χαμηλό εισόδημα, πλουτίζουν οι μέτοχοι των πολεμικών βιομηχανιών και αποστέλλονται πακέτα βοήθειας στην Ουκρανία για ένα πόλεμο που δεν έχει τέλος και δεν πείθει, ότι είναι αναπόφευκτος.

Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τα γενικά κοινωνιολογικά συμπέρασμά που μπορούμε να βγάλουμε με αφορμή το τελικό αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών.

Α. η έννοια της συναινέσεως είναι μία τριώροφη έννοια.

Η βάση της είναι η κοινωνική συναίνεση, πάνω σε αυτήν στηρίζεται η θεσμική συναίνεση και πάνω και στις δύο στηρίζεται η πολιτική συναίνεση.

Η ύπαρξη λαϊκή οργής υποδηλώνει, ότι δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση, αντιθέτως υπάρχει κοινωνικό ρήγμα. Οι Αμερικανοί δεν ενοχλούνται από το γεγονός, ότι η κοινωνία τους είναι αρθρωμένη ως κλιμακωτή εισοδηματική ή αν θέλετε και ταξική πυραμίδα. Το θεωρούν ως απόδειξη του αμερικανικού μεγαλείου. Δεν υπάρχει οργή, όταν ο μέσος Αμερικανός πληρώνεται καλά, έχει το αυτοκίνητό του, έχει το σπίτι του ή έχει την δυνατότητα να πληρώνει άνετα το νοίκι. Η πατρίδα του είναι πάνω από το εισόδημά του. Πιστεύει, ότι έτσι πρέπει να είναι η κάθε κοινωνία, ότι αυτή είναι η πατρίδα του, την οποία υπεραγαπά, διότι την αγαπά και ο Θεός!

Δεν ενδιαφέρονται όλοι οι Αμερικανοί να γίνουν πλούσιοι. Σήμερα το πρόβλημα για τον μέσο Αμερικανό δεν είναι η μεγάλη κοινωνική απόκλιση αλλά το πρόβλημα που ο ίδιος βιώνει και είναι η αισθητή μείωση του προσωπικού του εισοδήματος, η ακρίβεια, το κλείσιμο των εργοστασίων, η εγκατάλειψη των υποδομών και γενικά η θλιμμένη εικόνα που δίνουν πολλές πόλεις και κωμοπόλεις.

Γι΄αυτό δείχνει μεγάλη άγνοια της αμερικανικής πραγματικότητας η απορία των Ευρωπαίων, πώς είναι δυνατόν, να είναι δημοφιλής στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στην νεολαία, ακόμη και σε Αφρο-αμερικανούς και Ισπανόφωνους ένας πλούσιος, όπως ο Τραμπ, ο οποίος επιπροσθέτως διάγει έναν επιδεικτικό και  απρεπή ιδιωτικό βίο.    

Η οργή του μέσου Αμερικανού προέρχεται από την βεβαιότητά του, ότι η εξουσία δεν του φέρεται με ειλικρίνεια, ότι στην πραγματικότητα τον περιφρονεί.

Σκεφθείτε την αντίφαση στην ψυχολογία του μέσου Αμερικανού:

Από την μία να έχει διαποτισθεί με την αντίληψη, ότι ο Θεός ευλόγησε την ίδρυση της χώρας του, για να γίνει η νέα Γη της Επαγγελίας, όπου ρέει το γάλα και το μέλι, να ξέρει, ότι για έναν αιώνα η χώρα του θεωρείται η ισχυρότερη χώρα στον κόσμο, ότι αποτελεί πρότυπο για όλον τον κόσμο και ότι είναι όνειρο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπων, να μπορούσαν να μεταναστεύσουν σ’ αυτήν. Τέλος πρέπει να προσθέσουμε, ότι δεν τον ενοχλεί το γεγονός, ότι άλλα εκατοντάδες εκατομμύριων ανθρώπων μισούν την χώρα του. Θεωρεί, ότι αυτό είναι το τίμημα της δυνάμεως και της ανωτερότητάς της.

Από την άλλη όμως υπάρχουν λίγες  χιλιάδες ανθρώπων, που ζουν στην χώρα του, που είναι συμπατριώτες του, που τους ξέρει με το όνομά τους και είναι αυτοί που του στερούν το δικαίωμα να είναι υπερήφανος για την χώρα του. Δεν είναι οι πλούσιοι, είναι αυτοί που τους ψηφίζει, είναι οι πολιτικοί του. Δύο είναι τρεις είναι οι αξιακοί πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το αμερικανικό θαύμα: η ειλικρίνεια, η αξιοκρατία και η φιλοπατρία. Σήμερα ο πολιτικός χώρος της πατρίδας του δεν τον πείθει, ότι λειτουργεί με βάση αυτούς τους κανόνες.  

Το φαινόμενο Τραμπ είναι η καλύτερη απόδειξη, ότι η αμερικανική κοινωνία έχει χωρισθεί σε δύο κομμάτια, όχι μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών, όχι μεταξύ πλουσίων και πτωχών ούτε μεταξύ Λευκών και Εγχρώμων αλλά μεταξύ της κανονικότητας και της πραγματικότητας.

Από την μία είναι ο κόσμος της κανονικότητας. Είναι αυτοί που έχουν βάλει τον αυτόματο πιλότο, διότι πιστεύουν, ότι η διαδρομή είναι δεδομένη και χωρίς αναταράξεις. Επικαλούνται αυτά που έχουν πετύχει οι λαοί, «όλοι μαζί» και μέχρι τώρα. Είναι οι δοκιμασμένοι θεσμοί, που πρέπει όλοι να σεβόμαστε, είναι οι κανόνες με τους οποίους κινείται το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δυτικού κόσμου, η δυναμική και παμφάγα ελεύθερη αγορά. Οι Αγγλοσάξονες πρώτα πιστεύουν στον Δαρβίνο και μετά στην Βίβλο. Μη τους πιστεύετε, που δεν το παραδέχονται, το κρύβουν και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Θεωρούν, ότι η ελεύθερη αγορά είναι η αποκορύφωση της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας και λειτουργεί με βάση τους κανόνες της φυσικής πραγματικότητας, άρα και της επιστήμης. Όποιος δέχεται την θεωρία του Δαρβίνου περί Φυσικής επιλογής, πρέπει να συμφωνεί, ότι η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποδεικνύει την φυσική ανωτερότητα και την ορθότητα του  Καπιταλισμού. Η δύναμή του είναι η δύναμη της φύσεως μέσα του. Η ίδια αυτή δύναμη εξηγεί και τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι ο ορθολογισμός της κανονικότητας. Οι γκρινιάρηδες, οι «Μιζεράμπιλες», όπως τους ονόμασε στην Ελλάδα ο Στάθης Καλύβας, είναι αυτοί που έχουν πρόβλημα οι ίδιοι, δεν μπορούν να προσαρμοσθούν, δεν μπορούν να δουν την «Μεγάλη εικόνα» ή απλώς είναι ανίκανοι και απέτυχαν.

 Είναι αυτοί που θέλουν να βλέπουν το ποτήρι μισο-άδειο, ενώ αυτό μπορεί να είναι μισογεμάτο. Το πρόβλημα τελικά δεν είναι κοινωνικό αλλά ψυχολογικό. Αυτό το πνεύμα αποδίδει η ερμηνεία του αποτελέσματος από την New York Times, την εγκυρότερη εφημερίδα του αμερικανικού κατεστημένου: «Νίκησε ο φόβος και η οικονομική ανασφάλεια, καθώς οι ψηφοφόροι παρέβλεψαν τα σκάνδαλα του Τραμπ. Η νίκη Τραμπ ανοίγει μια νέα εποχή αβεβαιότητας για το έθνος»(LifO 6-11-24). Στο ίδιο πνεύμα το στρατόπεδο της Κάμαλα υποστηρίζει, ότι στο πρόσωπό της έχασε η ελπίδα.                                 

Ο αρθρογράφος των ΝΥΤ μας υπενθύμισε τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του πολιτικού κλίματος στις ΗΠΑ γράφοντας: «Ο Τραμπ επιστρέφει μαχόμενος στην εξουσία», θυμίζοντας, ότι ο Τραμπ μετά την σκηνή του πυροβολισμού εναντίον του, χρησιμοποίησε το ρήμα fight (μάχομαι), το οποίο έκτοτε έγινε σύνθημα των φανατικών οπαδών του.

Όμως η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από τις υστερόβουλες ιδεοληψίες και την προπαγάνδα των προνομιούχων. Το κατεστημένο είναι το ενιαίο σύστημα των κέντρων αποφάσεων και της ισχύος που κυβερνά ερήμην του λαού. Αυτό το σύστημα διευρύνει συνεχώς την απόσταση μεταξύ πλουσίων και πτωχών. Έχει καταλύσει το «μαζί». Όχι μόνο αυτό αλλά επιπροσθέτως επενδύει συνειδητά και ιδεολογικά στον κατακερματισμό της κοινωνίας. Υποστηρίζει την δημιουργία επιμέρους συλλογικοτήτων με πρωτοπορία την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+. Δεν υπάρχουν πλέον έθνη ούτε καν οικογένειες. Έτσι μεταφέρουν τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο της κοινωνίας των «στερεοτύπων». Το κάθε άτομο μπορεί να αισθάνεται, ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αρκεί να «θέλει» κάτι. Δεν υπάρχουν εχθροί πλέον στο παρόν. Το κίνημα του δικαιωματισμού ενώνει όλους τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ο εαυτός τους, να ζουν στο παρόν και να βλέπουν μόνο στο μέλλον. Ο μεγάλος εχθρός όλων μας είναι το παρελθόν και αυτοί που το επικαλούνται.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το φαινόμενο Τραμπ σηματοδοτεί μία μεγάλη ιδεολογική πρωτίστως επανάσταση στην κορυφή του Δυτικού κόσμου. Ο Τραμπ εξωμότης του καπιταλισμού; Προς Θεού! Απλώς, ως έξυπνος επιχειρηματίας και ως άνθρωπος με έντονο ψυχισμό, αντελήφθηκε, ότι η παγκοσμιοποίηση εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ και ότι αποτελεί έναν πολύ πιο επικίνδυνο εχθρό από την Ρωσία. Επομένως ο καπιταλισμός δεν μπορεί ή καλύτερα δεν επιτρέπεται να εξελίσσεται ως ρευστή κατάσταση. Πρέπει να δεξαμενοποιείται. Άρα μπορούμε να τον διακρίνουμε σε διεθνοποιημένο και σε εθνικό καπιταλισμό. Ο διεθνοποιημένος είχε καταφέρει κάτι που κανένα κομμουνιστικό κόμμα δεν θα μπορούσε να είχε πετύχει: να διασπάσει την αμερικανική κοινωνία. Γι΄αυτό λοιπόν «America first»!  

 

Β. Άθυμη και ένθυμη πολιτική.

Ο Γ. Σεφερτζής έκανε και μία δεύτερη σημαντική παρατήρηση, ότι ο Τραμπ διαχειρίσθηκε με επιτυχία «τα συναισθήματα που προκαλούν τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη». Στο σημείο αυτό ο Γ. Σεφερλής, επηρεασμένος προφανώς από το λεξικό της Πολιτικής ορθότητας χρησιμοποίησε τον όρο «κοινή γνώμη», αντί του παραδοσιακού όρου «λαός». Μία κατακερματισμένη κοινωνία δεν αποτελεί λαό, δεν εκφράζεται συλλογικά αλλά μόνο στατιστικά και εκλογικά. Η ιδεολογία της κανονικότητας διακρίνει μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Στην βάση του πρώτου τοποθετεί τον ατομισμό και τον συμπληρώνει με την προσαρμοστικότητα στους κανόνες  της αγοράς. Στον ανορθολογισμό εντάσσει τον συναισθηματισμό, τον λαϊκισμό και κάθε αντίληψη, ότι στην οικονομική δραστηριότητα μπορεί να τίθενται όρια από την ηθική ή την κοινωνική συλλογικότητα. Με αυτόν τον τρόπο η πολιτική μετατρέπεται σε μηχανιστική σκέψη και λογιστική πρακτική. Υπάρχει πλήρης διαχωρισμός μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε το εντυπωσιακό βιβλίο του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Φράνσις Φουκουγιάμα «Το τέλος της ιστορίας» (1992), όπου υποστηρίζει, ότι η δύναμη της δημοκρατίας δεν είναι η ισχύς του κράτους αλλά η πολιτική της απήχηση στον λαό. Τοποθετεί μάλιστα αυτή την απήχηση πέρα από την λογιστική σκέψη και τον συναισθηματισμό, σε μία τρίτη κατηγορία, επικαλούμενος τους πλέον ειδικούς για αυτά τα θέματα, τους αρχαίους Έλληνες και συγκεκριμένα τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων διακρίνει τα τρία στοιχεία της ψυχής ως το λογιστικόν (λογική), το επιθυμητικόν (βούληση) και το θυμοειδές. (Πολιτεία, Δ, 440). Με βάση το κείμενο του Πλάτωνα και την ανάλυση του που ξεκίνησε ο Χέγκελ, ο Φουκουγιάμα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Έλληνες ως πολίτες δεν έκαναν διάκριση μεταξύ συλλογικών συναισθημάτων,  ευθύνης και πολιτικής. Θυμός σημαίνει βιωματική συμμετοχή με εγρήγορση. Βλέπετε καμμία διαφορά από την έννοια της οικογένειας; Με αυτή την έννοια ό «θυμός» είναι ο σύνδεσμος του ενεργού πολίτη με την πόλη του. Πρόκειται για μία υπαρξιακή σχέση που εξασφαλίζει την ύπαρξη και των δύο. Μαζί, είτε θα υπάρχουν είτε δεν θα υπάρχουν. Η τύχη της Ελλάδας και των Ελλήνων στην περίοδο της «υποδειγματικής» Μεταπολιτεύσεως αποτελεί διεθνώς το πλέον αρνητικό παράδειγμα.

 

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να κρίνουμε την πολιτική του Τραμπ όχι από τις προθέσεις του, όπου μπορεί να κυριαρχεί η ιδιοτέλεια αλλά από το αποτέλεσμα. Φυσικά το αποτέλεσμα τώρα εισέρχεται στην τροχιά της υλοποιήσεως αλλά η επιλογή της κατευθύνσεως είναι η σωστή. Ο Τραμπ έπεισε την πλειοψηφία των Αμερικανών, ότι βλέπει καθαρά την πραγματικότητα. Οι άλλοι είτε δεν την βλέπουν είτε την κρύβουν. Ο ηγέτης είναι ένα τριγωνικό πρόσωπο: επικοινωνία με τον λαό, επικοινωνία με την πραγματικότητα, αποφασιστικές προτάσεις. Απομένει η επιβεβαίωση. Πάντως είναι αλήθεια, ότι η νίκη του Τραμπ πρόσφερε την πρώτη της ωφέλεια: απέτρεψε έναν εμφύλιο πόλεμο και την διάλυση της αμερικανικής κοινωνίας στο άμεσο μέλλον, ανεξάρτητα με το τί θα συνέβαινε στο κράτος. Όμως το πρόβλημα επικρέμαται ως Δαμόκλειος σπάθη..

2.  Δημοκρατία χωρίς λαό και θυμό δεν υπάρχει. 

Η κοινή γνώμη είναι απρόσωπη, ο λαός είναι πρόσωπο, είναι Υποκείμενο: έχει ταυτότητα, θέλει να τον σέβονται, θέλει να έχει δύναμη, να αποφασίζει, να είναι αυτός ο εντολέας της πολιτικής. Αυτή είναι η δημοκρατία.

Στην Αμερική συνέβη το πιο παράξενο πολιτικό γεγονός, ένα σχήμα χιαστί. Ξεχνάμε, ότι η δημοκρατία διακρίνεται σε τύπο και σε ουσία. Η Χάρις είναι ασύγκριτα πιο «δημοκρατική», με κριτήριο τον σεβασμό του θεσμικού καθεστώτος των ΗΠΑ και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιθέτως ο Τραμπ δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να χρησιμοποιήσει το προσωπείο του δημοκράτη, δεν δίστασε να μιλήσει ακόμη και για «δικτατορία της πρώτης ημέρας». Ο Τραμπ έδωσε υπόσταση στον Αμερικανικό λαό, έδωσε την αίσθηση της συσπειρώσεως ακόμη και με τα καπελάκια με το σύνθημα MAGA (Make America great again). Το σύνθημα αυτό περιέχει και έναν πολιτικό ρωμαντισμό. Ο ρωμαντισμός αυτός έχει ως πρότυπο τον ανερχόμενο Αμερικανικό καπιταλισμό του 19^ουαιώνα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που ήταν επώνυμος και είχε και ένα πατριωτικό πρόσημο. Ο εθνικός καπιταλισμός αφήνει περιθώριο για συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στην οικονομία και στον συνδικαλισμό. Ο διεθνής καπιταλισμός αχρηστεύει το δικαίωμα της απεργίας.

Πάντως η επιτυχία του Τράμπ θα εξαρτηθεί, από το εάν θα μπορέσει να συσπειρώσει αυτούς που αντιλαμβάνονται το «America first» όχι μόνο στην εσωτερική του διάσταση αλλά και σε διεθνή διάσταση, όσον αφορά την παγκόσμια οικονομία.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.    

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »